เรากับเเฟนพึ่งคบกันคะเค้าเป็นคนไต้หวัน เราตัดสินใจมาเรียนภาษาที่นี่เเละอยู่บ้านเค้า ตอนเเรกเราจ่ายค่าเทอมที่จีนไปเเล้วเเต่เค้าขอให้มาอยู้ด้วยกันสร้างตรอบครัว สักพักเขาเริ่มมีนิสัยที่เราไม่เคยเห็นพออยู

ก่อนอื่นต้องย้อนความไปตั้งแต่สมัยคบกันใหม่ๆ นางเป็นคนที่อาจจะทำตัวแปลกๆอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นปัญหาอะไร โดยช่วงแรกเราคบกันระยะไกล เพราะระหว่างคุยกันผมได้งานใหม่ต้องไปประจำอยู่ต่างจังหวัดเป็น

ดีค่ะ โพสนี้มาจากความไม่สบายใจของเราเอง เราอายุแค่16ปี ม4 ตอนป2-ม1 เรามาอยู่กับครอบครัวฝั่งพ่อ เราไม่กล้าเข้าสังคม เรากลัวสายตาคนอื่น เรามีเพื่อนแต่ไม่ค่อยสนิทใจ ญาติๆที่ท้อกซิก แต่พอขึ้น ม2 เราได้ย้า

คือเราเป็นเเบบนี้มาตั้งเเต่เด็กเลยค่ะเป็นเฉพาะเวลาต้องคุยกับคนเเปลกหน้า/ไม่สนิทด้วย เราพยายามจะคุยกับพวกเขานะคะเเต่มันขยับเเค่ปากไม่มีเสียงออกมาเลยทุกวันนี้ก็ทำได้เเค่ยิ้มให้ไม่ก็หยักหน้าเหมือนเราเป็น

น้าผมชอบพูดเสียงดังมากครับ และผมก็รู้สึกได้ว่าคนรอบข้าง ไม่ว่าจะไปที่ไหนทุกที่ ผู้คนมักจะมองด้วยสายตาไม่พอใจ  ไม่ชอบอะไรไม่พูดเบาๆ จะตะโกนให้เขารู้แล้วเดินหนี ตอนนั้นเข้าไปในเซเว่น นึกว่าทะเลาะกั

ของเรานี่ผ่านการเฉียดตายมาแล้วหลายครั้ง จะเป็นช่วงเด็ก ๆ เพราะดื้อมาก ตอนเด็ก เห็นไฟแช็คไม่ได้เลย ชอบเอาไปเผาโน่นเผานี่ ดีนะที่ไม่เผาบ้าน  มีอยู่คืนวันนึงเราเอาไฟแช็คกับเทียนไปจุดที่บ้านหมา พร้อม

คือเรากับเเฟนคบกันมาเกือบจะ  10 ปีเเล้วแต่ไม่มีอะไรดีขึ้นเลยมีเเต่เเย่ลง แฟนเราเค้าเป็นคน อารมณ์ร้อน โมโหง่าย ขี้หงุดหงิด ไม่พอใจอะไรก็ด่า ทั้งที่บ้างทีเราไม่ได้ผิดอะไรด้วยซ้ำ อีกอย่างช่วงสองสามป

แฟนเราอายุ 32 ปีค่ะ มีอาการปวดหัวจนใช้ชีวิตไม่ได้ เค้าเคยบอกเราว่าเป็นไมเกรนมานานแล้ว เคยได้ยาจากหมอแต่ปัจจุบันไม่ได้รับยาหรือซื้อยามาทานเองต่อ คำว่าบ่อยของเราในที่นี้คือ แฟนเราเจอแสงไม่ได้ในทุกๆวัน ใ