เรื่องมีอยู่ว่าส่วนตัวเป็นคนเก็บอารมณ์ไม่เก่งหรือไม่มีวุฒิภาวะทางอารมณ์เท่าที่ควรเพราะเห็นถึงความไม่จริงใจของบางคนที่เข้ามารู้จัก ต่อมาอายุมากขึ้นและตั้งคำถามว่าเราปิดกั้นทุกคนไปทำไม เลยปรับปรุงนิสัยที่ไม่ดีบางส่วนแต่ก้ยังชอบความสันโดดไม่ค่อยมีเพื่อนมากนักเพราะสื่อสารไม่เก่ง ชอบทำหรือกินอะไรเดิมๆชอบความเรียบง่าย แต่แล้วก้จะมีคนประเภทนึงเข้ามาในชีวิตไม่ขาดสาย คือ ชอบแกล้งชอบแหย่ประสาทและมีการพูดคุยแล้วว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไรเพราะเป็นคนพูดตรงๆ แต่กลับทำหนักขึ้นและทำกับเราคนเดียวอ่ะเหมือนเด็กโดนรุมแกล้งอ่ะ พยายามให้เราสติแตกอยู่ตลอดเวลา เพราะเวลาเก็บไว้นานๆพอมันระเบิดออกมาแน่นอนมันไม่เล็ก และสุดท้ายคนที่เห็นว่าเราไม่ดีว่าเราร้ายกลายเป็นคนอื่นๆๆๆ ที่มองเข้ามา แต่ไม่มีใครอยากรู้ถึงสาเหตุว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น และตัดสินเราด้วยสังคมที่ใหญ่กว่า แค่คนกลุ่มเดียวจริงๆอย่ามาพูดข้อหาหมันใส้ไปทำอะไรให้ก่อน ตัวคนเดียวสมองเดียวถามคำเหอะจะรับมือกับคนพวกนี้ยังไง ซึ่งต่างคนต่างอยู่ตั้งแต่แรกก้จบรึป่าว หาเรื่องทำไม ต้องให้ยอมขนาดไหนก่อน นี่ก้ถอยสุดฝาแล้วยังไม่เลิกเลย