เราทำงานตั้งแต่อาย18 ครั้งแรกที่ทำงาน คือโรงงานทอผ้าส่งออกนอก บริษัทใหญ่มากๆ ในอำเภอนั้นเลย เปิดตั้งแต่สมัยรุ่นป้าเรา จนมาถึงรุ่นเรา เราเข้าไปสมัครงาน ทำงานได้1ปี บริษัทก็เจอวิกฤตต้องไล่พนักงานคนไทยบางส่วนออก

เราก็ออกมาทำ นิคมอุตสาหกรรมโรงงานสายไฟตอนอายุ19กว่าๆ ทำได้8เดือน จากที่มีสวัสดิการค่าข้าว มีอาหารกลางวันให้ ก็ไม่มี โบนัสไม่มี จากที่ทีโอทีก็ไม่มี จนเขาเริ่มปลดพนักออก ให้เหลือแผนกละ2คน ซึ่งเราก็ทำไม่ได้ เรายกเม็ดพลาสติกเข้าเครื่องหลอมไม่ไหว เลยต้องออก เจ้าของบริษัทให้เหตุผลว่า ขายไม่ค่อยได้กำไร จึงต้องปรับแผนงาน เพื่อให้บริษัทคงอยู่

เราตกงานหลายเดือนจนอายุ21

เราทำโรงงานซิป ตอนแรกสัมภาษณ์งานบอกว่าได้ 320 มีโอที มีข้าวกล่องกลางวันให้ หยุดวันอาทิตย์ ไม่ต้องเข้ากะ

พอเราเข้าไปทำจริง เขาให้เรา 310 บาท ไม่มีโอที ไม่มีข้าวกล่อง หยุด เสาร์อาทิตย์ และหนักสุด ให้เราเข้ากะ กะเช้าทำได้ แต่กะดึกเลิกงานตี3 เรากลับบ้านไม่ได้ ทางบ้านเราเปลี่ยวมากๆ เราทนทำแบบนี้ ได้ 6เดือน เราก็ออก แต่ก่อนออกเราก็ถามออฟฟิศว่าทำไม่เป็นแบบวันแรกที่เราสัมภาษณ์ เขาให้เหตุผลว่า บริษัทส่งออกไม่ได้ จำเป็นต้องทำแบบนี้

เราก็ว่างงานอีก6เดือน แต่ระหว่าง6 เดือน เราก็รับจ้างแนวพาทไทม์บ้าง งานขายของ งานอื่นๆ ที่เขาจ้างเรา

จนอายุ 22กว่าๆ 

เรามาสมัครโรงงานน้ำเต้าหู้ เราเห็นเขาเปิดได้2ปีกว่าๆ คิดว่ายังไงก็เหมือนบริษัทอื่นแหละ อาจอยู่ได้นาน ถึงจะเจอวิกฤต ครั้งนี้เราจะทนอยู่ให้จนสุด

และแล้ว วันนั้นก็มาถึง อยู่ๆ เขาจ้างเราออก

เราทำงานได้11เดือน บริษัทประกาศปิด เพราะขาดทุน เราได้ชดเชยตามกฎหมายแรงงาน แต่เงินมันน้อยนิดมากๆ ไม่สามารถตั้งหลักได้เลย

เราไม่มีอะไรเลย มีแค่มอเตอร์ไซค์คันเดียว ไปขายของก็ไม่ได้ สุดท้าย เราทำได้เพียงออกงาน

เราออกมาปลูกผักขาย ได้2ปี เราก็เจ๊ง ไปต่อไม่ไหว ด้วยโรคโควิด

เราอายุ25 จะ 26 หันมาเพาะปลาสวยงามให้กับบริษัทส่งออก ดิลกันเรียบร้อยบอกว่ารับปลาเราตลอด พอเอาจริง รับเราแค่ 2เดือน แล้วก็บอกว่าส่งออกจีนไม่ได้ เพราะโควิด จะเขาต้องปิดบริษัทชั่วคราว เราก็ขาดทุน

เราเลยมาสมัครบริษัทนึง

พึ่งเปิดใหม่ๆ ได้6เดือน และเราทำงานมาได้ 2ปี10 เดือน วันนี้บริษัทประกาศปิดกิจการ 

เรางงมากเลย ทำไมเป็นแบบนี้

เราทำงานที่ไหนเขาก็เจ๊ง ปิดกิจการ ขาดทุน

ปลดพนักงาน ลดสวัสดิการ คือมันแย่ไปหมดเลย เราตั้งใจทำงานทุกที่เลยน่ะ ไม่ขาด ไม่ลา ไม่ขี้เกียด ทำไมเราทำงานที่ไหนก็เป็นแบบนี้คล้ายๆ กันหมดเลย

จนต้อนนี้เรา 27 จะ28 คนอื่นก็แซวว่าเราตัวซวย

เข้าทำงานที่ไหน บริษัทเขาก็แย่ ขาดทุน ปิดกิจการหมด 

ใครเป็นแบบเราบ้าง เราต้อง ทำยังไงดี

เราไม่อยากเป็นตัวซวยใคร

เราอยากทำงาน ที่มันมั่นคง ยืนยาว

เราจะ30 แล้ว เราไม่มีอะไรเลย

อีกหน่อยเราก็จะแก่ ไม่มีที่ไหนอยากจะรับเราทำงานแล้ว 

เราจะทำอย่างไรดี

ที่กล่าวมาข้างต้น บริษัทที่เลิกจ้างเรา บางบริษัทยังคงอยู่ แต่มีแต่คนแก่ๆ ที่ไม่มีทางไปอยู่ทำงาน ได้ค่าแรง 320 แต่ทำงานแบบโหดสุดๆ ใครทนไม่ได้ก็ต้องออก ซึ่งเขาอายุเยอะกัน เขาออกแลวก็ไม่มีทางไป 

แค่ส่วน บริษัทที่เราพูดถึง ก็ปิดกิจการ