ด้วยความที่น้ำตาเทียมใกล้จะหมด พอดีกับที่ต้องออกไปข้างนอก เลยแวะซื้อร้านขายยากลางซอยแถวบ้าน ร้านมันใหม่อะนะ เราก็ไปครั้งแรกเลย มีระบบสแกนนิ้วหน้าประตู เราก็สแกน เอ๊ะทำไมไม่เปิด ยืนอยู่ไม่นานหรอก สักพักก็มีคนตะโกน ป้าๆอยู่ข้างหลัง หันหลังกลับไปเห็นมีผญ.วัยกลางคนกับเด็กเล็ก1 ขี่มอเตอร์ไซร์ซ้อนกันมา พร้อมกับคำพูดว่าอ่านที่ป้าย เราก็หันไปอ่าน ซึ่งไอป้ายนี้มันก็ติดอยู่ในร้าน เป็นป้ายกระดาษA4สีขาว พิมพ์ข้อความ ว่าปิดชั่วคราวไปธุระอีกประมาณ15-20 นาที เป็นตัวหนังสือไม่ใหญ่มาก เราด้วยความไม่สังเกตุ  แล้วกระจกหน้าร้านก็มีตัวหนังสือเยอะแยะไปหมด ไม่ใช้กระจกใสโล่งๆ เราก็หันกลับมาพูดกับผญ.คนนี้ว่า ไม่ได้สังเกตุเลย สนใจแต่ปุ่มตรงสแกนเลยไม่ได้ดู ยังไม่จบ ผญ.คนนี้ยังถามเราต่ออีกว่า เป็นคนไทยหรือป่าว อ่านภาษาไทยออกมั้ยพร้อมทำหน้าแบบรับไม่ได้  เออ เราก็หัวเราะ ตอบอ่านออกนะ ไม่สังเกตุว่ามีแผ่นตรงนี้อยู่  พอผญ.คนนี้ฟังก็ส่ายหน้า ผญ.ก็จอดรอ ตัวเด็กก็ลงมาจากรถ เราก็นึกว่ามาซื้อร้านนี้เหมือนกัน แล้วพอรู้ว่าร้านนี้เค้าปิดแบบนี้ประจำ  เราก็รอเจ้าของมา จังหวะที่เรารอเจ้าของ ผญ.คนนี้กับเด็กก็รีๆรอๆอยู่หน้าร้าน จังหวะนั้นก็มีผช.จะมาซื้อยาเหมือนกัน ผช.เดินมาถึงก็สแกนนิ้วเลยโดยก็ไม่ได้มองที่ป้ายเหมือนกัน ผญ.คนนี้ก็บอกรอเดี่ยวก่อน ผช.คนนี้ได้ยินก็หยุดแล้วทำท่าจะรอ   แต่อยู่ๆผญ.คนนี้ก็เข็นรถเข้าข้างร้าน แล้วค่อยๆมาเปิดประตูร้านให้ เออ เราเองก็งง สิ  เป็นเจ้าของร้านเองแต่คำพูดนะ ......   แต่สุดท้ายเราก็ได้น้ำตาเทียมมา  แล้วนึกในใจ ซื้อครั้งสุดท้าย ละกัน   อ่อ ระหว่างที่เราหันไปอ่านป้าย ยังได้ยินคำพูดว่าอ่านออกมั้ย   เหอะ แม่ค้า