สวัสดีค่ะตอนนี้เราอายุ23เรียนใกล้จบแล้ว เรียนอยู่ม.กรุงเทพค่ะ ก็จริงที่ปีสุดท้ายจะต้องฝึกงาน แต่คณะที่เราเรียนไม่ได้บังคับฝึกงาน เราเลยไม่ฝึกงานค่ะ เราอยากทำธุรกิจของตัวเองค่ะ เราเลยเลือกทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ คือ ชอบกินพวกน้ำชา ชาไทย ชาเขียว ก็เลยฝึกชงกินเอง ชงให้คนที่บ้านลองชิมกัน พอเริ่มโอเค เราก็เริ่มศึกษาหาวิธีการขาย หาแพ็คเกจ รูปแบบขวด ออกแบบสติกเกอร์ หาช่องทางการขาย หาลูกค้า แต่เราไม่ได้ทำคนเดียว เราทำร่วมกันกับแฟน แฟนเราก็อายุ24 เรียนกศน.เราก็อยากให้เขามีรายได้เลยชวนมาทำด้วยกัน เริ่มแรกที่เราเปิดรับออเดอร์ก็มีลูกค้าบ้าง ลูกค้าก็เป็นคนที่รู้จักกันนั่นแหละ พอทำมาได้สักระยะนึงก็อยากเพิ่มขนมที่สามารถกินคู่กับน้ำชงได้ก็เลยเลือกเป็นแซนวิช ที่ทำง่ายที่สุด เราก็ไปหาซื้อวัตถุดิบมาทำ ลองทำกินเองลองทำให้คนที่บ้านกินเหมือนเดิม พอคิดว่าดีเราก็ทำแซนวิชเสริมเข้ามา เราโพสลงเฟสบุ๊คตลอดลงกลุ่มนั่นนี่แต่ก็เงียบไม่มีออเดอร์เลย จนเรากับแฟนคิดกันว่าจะเปิดเดลิเวอรี่ดูอาจจะดี ก็เปิดของไลน์แมนกับช้อปปี้ฟู้ด ซึ่งเราได้ออเดอร์แค่1ออเดอร์/เดือน  เรากับแฟนมองว่าขายออนไลน์มันไปไม่รอดเลยไปหาตลาดลงขาย ขายตลาดอาจจะเข้าท่าก็ได้ใครจะรู้ เรากับแฟนก็ไปติดต่อตลาดในย่านดอนเมืองที่นึงเป็นตลาดเย็นค่าที่180ไม่รวมค่าโต๊ะค่าไฟ ถ้ารวมจะ260 ซึ่งเราลงขายได้2วันไม่ได้กำไรไม่ได้ค่าที้เลย เรากับแฟนเลยไปหาตลาดใหม่ลงอีก ไปได้ตลาดในดอนอีกเช่นกันเป็นตลาดเช้าพี่พนักงานน่ารักมากให้คำปรึกษาก็ดี แนะนำก็ดี ค่าที่ก็ถูก ค่าที่100รวมค่าไฟค่าแผงแล้ว แล้วช่วงที่เราไปลงขายเป็นช่วงที่ตลาดกำลังมีโปรให้ขายฟรี1เดือน เราเลยตกลงเอาที่นี่เลย เราบ้านอยู่หลักสี่ซึ่งไม่ได้ไกลจากตลาดมาก ขับมอไซค์ไปก็ได้ วันแรกที่เริ่มขายเราตื่นตี2-3เพื่อไปเตรียมของไปตั้งแผงขาย วันแรกเราขายได้200+มันก็ยังน้อยอยู่ แต่ขายไปเรื่อยๆก็ได้มากขึ้นได้300-600ต่อวัน ซึ่งเราขายได้1อาทิตย์รายได้ที้เราได้ก็เหยียบหลักพันแล้ว ซึ่งเรามองว่าขายตลาดเช้ามันโอเคมากๆ แต่จู่ๆพ่อเรามาสั่งให้เราเลิกทำ เพราะพ่อเป็นห่วงเราที่ต้องตื่นดึกๆ แต่ในความเป็นห่วงของพ่อก็มีอะไรที่แฝงอยู่ก็คือบ้านเราก็พอมีฐานะอยู่แล้วพ่อไม่อยากให้ลูกไปเหนื่อยไปลำบาก หรือง่ายๆคือ "บ้านเราไม่ได้อดอยากขนาดที่จะต้องไปลำบากอดหลับอดนอน" แต่เราไม่ได้อดนะ เราได้นอน นอนก่อนไปขาย ขายเสร็จเราก็นอน พ่อบอกว่าอาชพค้าขายเป็นอาชีพของคนไร้การศึกษา พวกที่จบป.4เขาทำกัน เราเป็นคนหัวรุ่นใหม่ให้ทำในสิ่งที่ดีกว่านี้ คือ การต้องไปทำงานตรงสายที่เรียนมา คือการต้องไปทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบไม่ถนัดไม่มีใจรัก แต่เรารักอาชีพค้าขายเรารักเราชอบในสิ่งที่เราทำ ร้านของเรากำลังไปได้ดี กำลังจะมีลูกค้าประจำ กำลังจะเป็นที่รู้จัก แต่ต้องมาพังลงหมดทุกอย่าง ข้าวของที่ซื้อไว้ตั้งหลายอย่างก็ไม่ได้ใช้ต่อ พอตอนนี้เรากลับมาอยู่จุดเดิมจุดที่ไม่มีอะไรทำ จุดที่อยู่บ้านเฉยๆเหมือนแต่ก่อน พ่อก็เริ่มบ่นเราให้หาไรทำได้แล้ว อยากขายอะไรก็ขายเลย ไม่ใช่มาอยู่เฉยๆ เราก็บอกพ่อว่าเราอยากทำตรงนี้ เราชอบ เรารัก ตรงนี้ เราทำแล้วมีความสุข แต่เขาก็ไม่ฟัง  พ่อบอกว่าขายแซนวิชมันอยู่ได้ไม่นานไม่มั่นคง เราอยากขอความเห็นทุกคนค่ะว่าต้องทำยังไงถึงจะมั่งคงคะ