อิจฉาหลายๆคนที่หาเป้าหมายในการใช้ชีวิตเจอ พวกเขารู้ว่าต้องอยู่ไปเพื่ออะไร ต่างกับผมที่ไม่มีอะไรให้ทำอีกแล้ว ไม่มีอะไรที่อยากทำอีกแล้ว

ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน ไม่มีแฟน ไม่มีใครให้ห่วง
อยู่คนเดียว ตื่นขึ้นมาเจอแต่เรื่องเดิมๆ ห้องเดิมๆ
ไม่อยากคุยกับใคร แล้วก็ไม่มีใครมาคุยด้วย ไม่อยากไปที่ไหน ไม่อยากได้อะไร หรือผมจะอิ่มแล้วจริงๆ แต่ผมยังไม่เลข 3 เลยนะ ทำไมถึงไม่อยากทำอะไรเลยล่ะ แปลกจังเลย

อยู่แบบนี้มาก็หลายปีแล้วนะ พยายามค้นหาว่าเราต้องอยู่เพื่ออะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่เจอคำตอบ จนมันไม่อยากรู้แล้ว

ผมป่วยงั้นเหรอ ก็ไปหาหมอมาแล้วนี่ เขาก็ไม่ได้บอกอะไร ให้ยามากินชุดนึง ไม่พูด ไม่นัดอะไรเพิ่ม พอยาหมด เราไปหาอีก ก็ให้ยามาเหมือนเดิมแล้วก็จบ

หรือจริงๆแล้วเราไม่ได้เป็นอะไร เราปกติดี แล้วเราไปหาหมอทำไม ก็แค่ผู้ชายคนนึงที่ไม่รู้ว่าชีวิตนี้ต้องทำอะไร 

ถึงจะไม่รู้ว่าต้องอยู่ไปทำไม อยากตายแต่ก็ไม่ได้อยากเจ็บตัวนะ อยากอยู่เฉยๆ นอนหลับแล้วหายไป

ทุกครั้งที่เห็นคนตาย ก็รู้สึกอิจฉาจังเลยนะ เขาเป็นอิสระแล้ว ไม่ต้องค้นหาอะไรอีกแล้ว แต่กว่าจะตายคงจะเจ็บน่าดู ได้แต่คิดว่าผมจะตายโดยที่ไม่ต้องเจ็บได้ไหม ไม่อยากเห็นแล้ว พรุ่งนี้น่ะ ภาวนาให้ไม่ต้องตื่นทุกคืน เผื่อจะมีมนตร์วิเศษเหมือนในหนังบ้าง

ผมอยากเป็นปุ๋ยให้ชีวิตใหม่ ให้เห็ดน้อยๆได้ถือกำเนิด ได้เป็นอาหารของแมลงและใบหญ้า

เอ..หรือเราจะไปเรียนถอดจิตดีนะ ถอดออกไปแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย แบบนั้นมันคงไม่เจ็บ

ขอโทษที่คิดดังไปหน่อย มันนอนไม่หลับถึงแม้จะกินยาง่วงไปแล้วก็ตาม 

ปวดหัวจังน้าาา เมื่อไหร่โลกจะแตกสักที

ความรู้สึกว่างเปล่านี้มันอะไรกัน มันไม่ได้เศร้าหรือเสียใจ มันเป็นความรู้สึกเหมือนต้นไม้แห้งๆต้นนึงที่ยืนต้นตาย

ไม่อยากตื่น ไม่อยากดู ไม่อยากกิน ไม่อยากเดิน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น

นี่ผมแค่ขี้เกียจไปเองหรือเปล่า

ตลกดี