ตื่นเช้าได้ข่าว จากพี่ชายว่า พ่อตายแล้ว
คำว่าพ่อ  ไม่เคยได้หลุดออกมาจากปากเรียก เขา  จากเราสักครั้งในชีวิต
ตอนนี้อายุ 48 คะ ไม่มีพ่อ ไม่เคยสัมผัสหรือได้รับความรัก หรือ ใดๆ จากเขา
รู้แค่ว่าชื่ออะไร  และเขาทิงไปตั้งแต่ยังอยู่ในท้อง   และพึ่งรู้ความจริงจากแม่เมื่อปีที่แล้วนี่เองว่า 
เขาพยายามพาแม่ไปทำแท้งเอาออก ถึง 3 ครั้งด้วยสมัยก่อนการเอาเด็กในท้องออกมันไม่ใช่เรื่องง่าย
ถ้าเป็นสมัยนี้ฉันคงไม่ได้มาเล่าเรื่องราวความทรงจำแย่ ๆ แบบนี้
ความเจ็บ ความทรมาน ความกลัว มันมาก เพราะไม่อยากให้เราเกิดมาและเขาตั้งใจจะไม่มีเราอยู่แล้ว
และไม่อยากอยู่กับแม่ หลังจากออกลูกชายได้ มา 1 คน และฉันก็ตามมาอีกคนในท้อง และเป็นที่
ที่เขาเลือกที่จะไม่เอาไว้ แต่ดวงมันแข็งเหลือเกิน ไม่ตาย

พี่ชายไม่ร่วมงาน ญาติฝั่งเขาบอกว่าทำไมน้องสาวไม่มา  ฝากเงินทำบุญก็ได้  พ่อทำผิดไป เขาตายไปแล้วก็อโหสิกรรมกรรมให้เขาไป
ใช่คะ สิ่งที่ควรทำเราต้องอโหสิกรรมให้เขา  แต่มันก็ได้แค่ลมปากที่พูดไป แต่ในใจเรามันว่างเปล่า ไม่ได้ผูกใจเจ็บ
ไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียด ไม่มันแค่ไม่รู้สึกอะไร ชาตินี้ชาติไหนๆก็ไม่ต้องเจอกันก็พอ

เวรกรรมมันมีอยู่จริง ในชาติ ให้ทำอะไรไว้ก็ได้รับผลกรรมนั้นๆ เพราะลูกเขาคนเล็กกับเมียใหม่  "ตาย"