จากใจคนป่วยอยากระบาย.
สวัสดีค่ะคือเรากำลังเป็นไข้อยู่ค่ะแล้วเวลาเป็นคือจะหายยากมากคือมันทรมานมากที่ต้องมากินยากินข้าวต้มกินน้ำนอนพักผ่อนทำแบบนี้วนหลูบไปค่ะคือเราก็อยากจะทำอย่างอื่นบ้างกินอะไรที่อยากกินทำอะไรที่อยากทำแต่ด้วยที่ร่างกายไม่พร้อมทำอะไรที่หนักๆก็ได้แต่นอนซมอยู่บนเตียงที่บ้านก็เป็นห่วงมากตามใจถามว่าอยากได้อะไรมั้ยอยากกินอะไรมั้ยแต่เราไม่ต้องการเลยค่ะเรามีความรู้สึกแค่แบบอยากจะหายป่วยเร็วๆจะได้ไปเรียนไปเจอเพื่อนไปเจอคนที่เราชอบไม่ใช่นอนป่วยอยู่บ้านจนวันนึงเราฝืนไปรรเราบอกตัวเองว่าเราไปไหวแต่พอมาคาบเช้าเราจะเป็นลมก็เลยให้เพื่อนพาไปห้องพยาบาลเราก็เลยบอกอาการว่าเป็นยังไงไปแล้วก็โทรหาผู้ปกครองอาเราบอกจะมารับประมาณ10โมงกว่าๆตอนนั้นเวลาประมาณ8.57เราก็ตอบโอเคเราก็พยาบาลถามว่าสามารถนอนได้มั้ยพยาบาลตอบว่าช่วงเช้าไม่สามารภนอนได้เขาก็เลยให้นั่งรอข้างนอกเรารู้สึกอยากนอนมากมันแบบเบลอๆเราก็ลุกไปถามพยาบาลว่าสามารถนอนข้างนอกได้มั้ยพยาบาลตอบหนูจะนอนหรอเราตอบใช่ค่ะเขาก็เลยตัดสินใจให้เรานอนในห้องพยาบาลให้พวกผ้าปูปลอกหมอนแล้วก็ผ้าห่มเราเปิดพัดลมเบอร์3ยังรู้สึกร้อนมากร้อนจนเหงื่อเต็มหลังชุดนักเรียนหลังจากเราดูนาฬิกาอีกรอบเวลา 10.53เลยเวลามานานมากแต่อาเรายังไม่มารับพยาบาลเข้ามาถามเราก็เลยโทรกาอาอีกรอบนึงอาก็บอกกำลังไปรับโอเคเราวางสายแล้วเราก็นอนรอจน11.17นานมากอาก็มารับเซ็นเอกสารอะไรเรียบร้อยแล้วก็ให้ท่านรองเซ็นอีกรอบนึงแล้วเราก็กลับบ้านเราก็นั่งรถแล้วก็คิดในหัวตอนที่ย่าเราพูดว่าโทรหาพ่อไม่ก็แม่มั้ยจะได้ให้เขาพาไปหาหมอด้วยความที่เราก็ขี้เกรงใจมากเราก็เลยไม่ได้โทรเพราะคิดว่าพวกเขาคงทำงานหาเงินแล้วก็ส่งเงินมาให้เราใข้แล้วเรายังจะไผเป็นภาระเขาอีกหรอพอเรากลับมาถึงบ้านเราก็มานอนค่ะเราก็เอาเรื่องราวตั้งแต่เราป่วยแล้วก็เอามานึกคิดเรานี้แทบน้ำตาไหลเลยค่ะแบบอธิบายไม่ถูกเลย.
ป่วยแล้วร้องไห้
สวัสดีค่ะคือเรากำลังเป็นไข้อยู่ค่ะแล้วเวลาเป็นคือจะหายยากมากคือมันทรมานมากที่ต้องมากินยากินข้าวต้มกินน้ำนอนพักผ่อนทำแบบนี้วนหลูบไปค่ะคือเราก็อยากจะทำอย่างอื่นบ้างกินอะไรที่อยากกินทำอะไรที่อยากทำแต่ด้วยที่ร่างกายไม่พร้อมทำอะไรที่หนักๆก็ได้แต่นอนซมอยู่บนเตียงที่บ้านก็เป็นห่วงมากตามใจถามว่าอยากได้อะไรมั้ยอยากกินอะไรมั้ยแต่เราไม่ต้องการเลยค่ะเรามีความรู้สึกแค่แบบอยากจะหายป่วยเร็วๆจะได้ไปเรียนไปเจอเพื่อนไปเจอคนที่เราชอบไม่ใช่นอนป่วยอยู่บ้านจนวันนึงเราฝืนไปรรเราบอกตัวเองว่าเราไปไหวแต่พอมาคาบเช้าเราจะเป็นลมก็เลยให้เพื่อนพาไปห้องพยาบาลเราก็เลยบอกอาการว่าเป็นยังไงไปแล้วก็โทรหาผู้ปกครองอาเราบอกจะมารับประมาณ10โมงกว่าๆตอนนั้นเวลาประมาณ8.57เราก็ตอบโอเคเราก็พยาบาลถามว่าสามารถนอนได้มั้ยพยาบาลตอบว่าช่วงเช้าไม่สามารภนอนได้เขาก็เลยให้นั่งรอข้างนอกเรารู้สึกอยากนอนมากมันแบบเบลอๆเราก็ลุกไปถามพยาบาลว่าสามารถนอนข้างนอกได้มั้ยพยาบาลตอบหนูจะนอนหรอเราตอบใช่ค่ะเขาก็เลยตัดสินใจให้เรานอนในห้องพยาบาลให้พวกผ้าปูปลอกหมอนแล้วก็ผ้าห่มเราเปิดพัดลมเบอร์3ยังรู้สึกร้อนมากร้อนจนเหงื่อเต็มหลังชุดนักเรียนหลังจากเราดูนาฬิกาอีกรอบเวลา 10.53เลยเวลามานานมากแต่อาเรายังไม่มารับพยาบาลเข้ามาถามเราก็เลยโทรกาอาอีกรอบนึงอาก็บอกกำลังไปรับโอเคเราวางสายแล้วเราก็นอนรอจน11.17นานมากอาก็มารับเซ็นเอกสารอะไรเรียบร้อยแล้วก็ให้ท่านรองเซ็นอีกรอบนึงแล้วเราก็กลับบ้านเราก็นั่งรถแล้วก็คิดในหัวตอนที่ย่าเราพูดว่าโทรหาพ่อไม่ก็แม่มั้ยจะได้ให้เขาพาไปหาหมอด้วยความที่เราก็ขี้เกรงใจมากเราก็เลยไม่ได้โทรเพราะคิดว่าพวกเขาคงทำงานหาเงินแล้วก็ส่งเงินมาให้เราใข้แล้วเรายังจะไผเป็นภาระเขาอีกหรอพอเรากลับมาถึงบ้านเราก็มานอนค่ะเราก็เอาเรื่องราวตั้งแต่เราป่วยแล้วก็เอามานึกคิดเรานี้แทบน้ำตาไหลเลยค่ะแบบอธิบายไม่ถูกเลย.