รู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ประถมปลายจนถึงปัจจุบันมัธยมปลายแล้วค่ะ เมื่อก่อนอยู่กับครอบครัวฝั่งคุณแม่ ไม่มีใครสนใจเท่าไหร่ แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนี้เพราะยังมีคุณแม่อยู่ด้วยถึงจะไม่ค่อยสนิทกันแต่เวลาที่ไม่ถูกดุก็สบายใจที่มีแม่อยู่ด้วย ปัจจุบันอยู่กับครอบครัวฝั่งคุณพ่อพวกท่านดูแลดีนะคะไม่ได้ละเลย แต่รู้สึกเหมือนพวกท่านไม่เต็มใจให้อยู่ด้วยสักเท่าไหร่บางครั้งก็เผลอแสดงความรำคาญออกมาบ่อยๆ ครอบครัวไม่ได้แย่ถึงขนาดตบตีทำร้ายร่างกายแต่ไม่รู้ทำไมถึงโดดเดี่ยวขนาดนี้ ยิ่งย้ายโรงเรียนใหม่มาไม่รู้จักใครเลยก็ยิ่งรู้สึกเคว้ง ไม่รู้จะหันหน้าหาใคร เพื่อนที่สนิทด้วยจะโทรหาก็ไม่อยากให้เขาเสียเวลา(เพื่อนเรียนหนัก) บางครั้งนั่งกินข้าวอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลออกมา มันไม่ได้แย่จนอยากตายแต่ก็ไม่ได้อยากอยู่ตรงจุดนี้ ไม่รู้จะต้องเอาตัวเองไปอยู่จุดไหนพยายามทำตัวดีทุกอย่างแต่มันก็ไม่มีอะไรดี คิดตลอดว่าตัวเราเองไม่ดีพอหรือเปล่าถึงเป็นแบบนี้ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องรู้สึกแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนมันทรมานนะ เหมือนจะตายแต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องตาย และก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องอยู่เหมือนกัน อาจจะเพราะตัวเราคิดมากเองหรือเปล่า
แต่ก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยๆก็มีแมวให้กอดมีแมวคุยด้วย คิดถูกแล้วที่มีแมวถ้าไม่มีคงรู้สึกแย่กว่านี้มากเลย

ที่เป็นหนักขนาดนี้เพราะสำหรับเรา ครอบครัวเป็นโลกของเราค่ะ เรารู้ตัวเองมาตั้งแต่เด็กแล้วว่าไม่ต้องการอยู่เพื่อตัวเอง เราอยู่เพราะครอบครัว