เราต้องขอเล่ายาวหน่อยนะคะ เริ่มแรกเรา เป็นเด็กครอบครัวแตกแยก แม่ทิ้งพ่อกับเราไป ตอนเรา 5 ขวบ แม่ยังเอาเงินเก็บที่เก็บมากับพ่อไปจนหมด พ่อก็เปลี่ยนเป็นคนละคน เมาเหล้าทุกวัน อาระวาด เราก็ต้องอยู่ในบ้านที่มีแต่ความน่ากลัว แม่ก็มาหาเราบ้างนานๆที ที่บ้านยาย ให้เงินไว้ใช้ 200-300  พ่อเราทำไร่ ทำสวน เงินก็ไม่พอส่งเราเรียน บางวันไปเรียน แทบจะไม่มีเงินไป สุดท้ายเราทนไม่ไหว หนีออกจากบ้านตอน 15 หยุดการเรียน เพราะไม่มีค่าเทอมไปจ่าย จบที่ ม.3 ออกมาก็มาเจอแฟน อยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้ เราอายุ 31 ลูกอีก 2 แต่มีอยู่ช่วงนึง ที่เราพาแฟนกับลูกไปอยู่บ้านพ่อก็ทนไม่ไหว พ่อยังมีพฤติกรรมเดิม เลยหอบลูกมาอยู่ห้องเช่าเล็กๆ จนแม่เรารู้เรื่อง พ่อเลี้ยงเราเค้าเป็นคนดี (ลืมบอก แม่เรามาสร้างเนื้อสร้างตัว จนมีเงินเก็บมากมาย)
พ่อเลี้ยงบอกแม่เรา ให้เรามาอยู่บ้านข้างๆ ที่เค้าซื้อเอาไว้  ก็อยู่มา พ่อเลี้ยงเห็นว่าแฟนเราเป็นคนดี เลยอยากลงทุนให้ แต่แม่เราเป็นคนขี้งก แต่ขัดพ่อเลี้ยงไม่ได้ ลงทุนด้วยการซื้อรถยนต์ ซื้ออุปกรณ์ช่าง ให้แฟนเรา โดยเค้าบอกว่า ถ้าตั้งตัวได้ ค่อยทยอยคืนเค้า แต่ในใจเรากับแฟน ไม่อยากได้ เพราะรู้ว่ามีรถยนต์ ภาระต้องตามมาอีก ปกติ เราทำงานก็แค่พอกิน แต่เค้ายื่นให้ เราไม่อยากปฏิเสธ พอได้รถแหนเราก็ขยันมากขึ้น แต่ค่าบำรุงรักษาตามมา (รถมือ2) ต้องถ่ายของเหลว ฯลฯ เงินที่รับจ๊อบมาก๋็เอามาจ่ายพวกนี้  ประกัน พรบ อีกอย่าง เศรษฐกิจที่แพงขึ้นทุกอย่าง บวกเรามีลูกวัยกำลังกินอีก2 เราจะมีแค่เงินกิน ไม่มีเก็บ  แม่ก็ทวงเงินเรา ว่าที่ซื้อให้เมื่อไหร่จะผ่อนๆๆๆๆ เราก็คิดว่า เราไม่ได้ขอเลย เค้าเสนอมาให้ เราไม่กล้าปฏิเสธ ที่จริงเราไม่มีรถยนต์กันก็ได้ มีเงินเหลือใช้นิดหน่อย เค้าก็พูด เมื่อไหร่ตะผ่อนคืน ถ้าไปซื้อกับแนนซ์ ป่านนี้โดยยึด นู่นนี่ ฯลฯ เราก็แบบ จะทำไงดี ทั้งๆที่เราก็อยู่ของเราเฉยๆ กลับกลายต้องมาเป็นหนี้ 200,000 แถมยังเจอคำพูดแดกดัน เราจึงคิดว่า ถ้าเราไม่ไหว เราจะขายรถ เอาเงินมาคืน ทุกคนคิดว่าไงคะ แฟนเราทำงานรายวัน วันละ 500 หยุดคือหัก เราขายของกับแม่ ได้เดือนละ 6,000 บาท ก็เลยมีแค่พอกินกันในครอบครัว ไม่มีเก็บ เราไม่รู้จะหาเงินตรงไหน มาใช้คืน  ไม่มีรถยังดีสะกว่าอีกค่ะ