เป็นอาการทางจิตที่ยึดถือยึดติด แล้วนำมาสู่ภาวะหลงเสพติด


(ที่เหลือต่อไปนี้จะช่วยเสนอแนะแก้ไขแบบโคตรอภิมหาสาระเบยจร้า !!!

อาการทางจิตตามประสาใดๆ หรือถึงขั้นจมอยู่ในโลกในภพหรือภาวะทางจิตเวชศาสตร์ ........ นั้นล้วนต้องบำบัดแก้ไขที่ เหตุ จากกิเลสอวิชชาและสังขารภายในอันเป็นทิฏฐิจิตใจเสมอ

ขอเพียงมี ปัจจัย ต่างๆที่ไม่เอื้อรุมเร้าจูงใจอย่างเป็นอุปสรรคเกินไป เช่น ไม่เป็นคนเยาว์วัยหรือพิการทางปัญญาจนเกินไป ไม่อยู่ในสิ่งแวดล้อมการเรียนรู้ที่เอื้อให้ยึดถือเรียนรู้อย่างจำเพาะจำกัดตายตัวเกินไป ไม่ถูกรุมเร้าจิตใจอย่างหนักหรือเนืองๆให้เป็นสภาพจิตที่ตึงหรือหย่อนหนักเกินไป ฯลฯ ........ แล้วจะเอื้อให้สามารถยึดถือปฏิบัติเปลี่ยนแปลงทิฏฐิจิตใจกันใหม่ได้เสมอ (ยากง่ายตามเหตุอันเป็นทิฏฐิของแต่ละคน)

แต่ถ้าผู้นั้นยังหลงทิฏฐิตัวเอง ก็จะไม่มีทางบำบัดเปลี่ยนแปลงอาการทางจิตเวชศาสตร์เดิมๆใดๆได้เลย เพราะต้องมีเหตุจากทิฏฐิตัวตนจิตใจเดิมๆ ที่นำมาสู่วิญญาณภายในหรือสังกัปปะวิธีคิดเดิมๆ สู่สภาพนามธรรมต่างๆในใจเดิมๆ เวทนาความรู้สึกในใจเดิมๆ ตัณหาอุปาทานเดิมๆ แล้วจมอยู่ในภาวะทางจิตที่หลงเสพติด,หลงงมงาย,หลงคลั่ง,หลงเชื่อมั่น,หลงใหล,หลงหวาดวิตก,หลงนึกคิดฟุ้งซ่านเตลิดเปิดเปิงในใจ,ฯลฯเดิมๆ

การปฏิบัติเพื่อพัฒนาหรือภาวนาเปลี่ยนแปลงทิฏฐิจิตใจอย่างเป็นสัมมาทิฏฐิหรือภาวนามัยนั้น หากปฏิบัติถูกต้องแท้จริงก็คือเป็นสภาพอุเบกขาผ่องใสแท้จริง อันเป็นพระอรหันต์ที่พ้นกิเลสอวิชชาพ้นสังขารภายในหรือทิฏฐิตัวตนจิตใจคนเดิมที่เคยเวียนว่ายมีมาแต่ปางใดกันเลยทีเดียว!!!   แต่ถ้ายังไม่อรหันต์พอโดยยังมีสังขารทิฏฐิตัวตนกันอยู่ก็ขอให้เปลี่ยนทิฏฐิเป็นคนใหม่จิตใจใหม่อย่างเป็นสัมมาทิฏฐิยิ่งขึ้น แล้วจะวิมุติรอดพ้นจากอาการทางสังขารภายในหรืออาการทางจิตเดิมๆได้มากยิ่งเสมอ

โอเคหนา