สวัสดีค่ะ เราอยากระบายในความรู้สึกตลอดเวลาที่ผ่านมาจนตอนนี้เราอายุ 29 ปี แล้ว ตั้งแต่เด็กๆเราถูกแม่เปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่นตลอด ไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องการทำงานบ้านตั้งแต่เด็ก (เราไม่ได้เป็นเด็กที่เรียนแย่ อยู่ในระดับปานกลาง) แต่เราก็พยายาม / แม่ไม่เคยสอนการบ้านเราเลย 
ไม่เคยชมเราตอนเราได้เกียรติบัตรรางวัลที่รร. ไม่เคยให้กำลังใจเราตั้งแต่เรียนอยู่ประถม จนจบมหาลัย  จนตอนนี้เราทำงานแล้ว
เราทำงานตื่นเช้าทุกวันเพราะที่ทำงานอยู่ไกลจากบ้าน ประมาน 30 กิโล วันหยุดเราอยากตื่นสายบ้าง เราตื่น 8 โมง ถึง 8 โมงครึ่ง แม่ก็หาว่าเราไม่เคยช่วยงานที่บ้านเลย ไม่เหมือนลูกคนอื่นเขาช่วยพ่อแม่ไปดูไร่ ดูนา  (เด็กที่เขาพูดถึงคือประมาณ 8-12 ขวบ ที่นั่งรถไปกับพ่อแม่ไปดูไร่นา)
เราผิดมากไหมคะที่เราไม่ได้ช่วยในส่วนตรงนี้ ( ลืมบอกไปงานที่เราทำคือข้าราชการค่ะ) ในส่วนวันหยุดมันก็จะมีงานเอกสารอื่นๆ ที่เราต้องหอบมาทำที่บ้านอีกด้วย และเค้าก็ด่าเรา ว่าเนรคุณ สาปแช่งเรา สงสัยเลี้ยงมาสุขสบายเกินไป  เราอดทนมาบ่อยครั้งมาก ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนวันนี้เราเถียงเขากลับ เขาบอกว่าเลี้ยงกูให้สุขสบายก่อนค่อยมาพูดเถียงแบบนี้กับกู / ตอนนี้เงินเดือนเรา หมื่น 7 นิดๆค่ะ ส่งรถ เดือนละ 7,800 ค่าน้ำมันไปทำงานตกเดือนละ 4,000  ค่าใช้จ่ายที่ทำงานเวลามีงานทำบุญ งานอื่นๆ ที่เขาต้องเก็บ ค่าอาหารที่ต้องจ่ายรายเดือนที่ทำงาน ค่าอินเทอร์เนตบ้าน เเต่ละเดือนเราก็แทบจะชนเดือร  เราจึงไม่ได้ให้เงินเขาแต่เราซื้อของกิน ของที่ๆคนในบ้านชอบมาใส่ตู้ไว้ ตอนนี้เรารู้สึกอึดอัด จนบางทีไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเลยค่ะ มันคิดวนไปวนมาอยู่ในหัว 
เราดูเนรคุณมากเลยใช่มั้ยคะ🥹 แล้วเราผิดมั้ยคะที่รู้สึกแบบนี้