สมิธ : ขอเสียมารยาทหน่อยนะ แต่ช่วงนี้คุณอ้วนจริงๆ กินก็เยอะขึ้น จริงอยู่ที่ไม่ควรยุ่ง แต่มันอ้วนเร็วเกินไปไหมอะ

ฟลอร่า : …

สมิธ : อ้าวเงียบ งั้นผมขอโทษที่ผมเสียมารยาท คุณจะตบปากผมก็ได้นะ

ฟลอร่า : ก็เคยบอกแล้วไง… ว่าฉันท้อง…

สมิธ : ไม่จริง… เป็นไปไม่ได้ที่สุด! คุณอย่าโกหกผมนะ

ฟลอร่า : ฉันไม่ได้โกหก

สมิธ : …

ฟลอร่า : คุณจะไปจากฉันเลยก็ได้นะ ฉันผิดไปแล้ว

สมิธ : คุณบอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าคุณไปท้องกับใคร ถ้าผมไม่ดีพอ ผมจะไม่เรียกร้องอะไรจากคุณอีกเลย ไม่โกรธ ไม่เกลียด ไม่อาฆาตพยาบาท ขอแค่คุณบอกมาเถอะ ที่รัก…

ฟลอร่า : ฉันมัน3ส่อนเอง

สมิธ : 3ส่อนเหรอ… เหอะ ดูจากสีหน้าคุณ คุณต้องอึดอัดใจมากน่าดู หึ… พ่อเด็ก… คือพ่อของผมเองใช่ไหม

ฟลอร่า : …

สมิธ : ขนาดลูกตัวเองยังถีบตกหน้าผา นับประสาอะไรกับคนอย่างคุณล่ะ… พ่อผมต้องทำอะไรไม่ดีไว้กับคุณแน่ๆ ไม่สะสางคงไม่ได้แล้ว (กัดฟัน)

ฟลอร่า : ช่างเถอะนะ พวกเราก็ได้พ้นจากคนๆนี้แล้ว อย่ากลับไปอีกเลยนะ ฉันขอล่ะ

สมิธ : …

ฟลอร่า : ฉันผิดไปแล้ว ฮือ…

สมิธ : ได้… ไม่กลับไปก็ได้ แม้จะเป็นน้องของผม แต่ก็เป็นลูกของคุณ จะเป็นไรไปล่ะ

เมื่อวันสำคัญมาถึง

สมิธ : ช่วงนี้หางานโคตรลำบาก เงินก็ได้มานิดเดียว ไม่เหมือนตอนแรกๆเลย ทั้งๆที่ผมก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดเช่นเคย เผลอๆอาจจะเหนื่อยยิ่งกว่าเมื่อก่อนด้วยซ้ำ เฮ้อ ฟลอร่าก็ท้องแก่มากแล้วด้วยสิ แล้วจะไปโรงพยาบาลได้ยังไงกันล่ะเนี่ย สภาพพวกเราอย่างกับขยะ

ฟลอร่า : คุณนี่ล่าสัตว์เก่งชะมัดเลยนะเนี่ย

สมิธ : สถานการณ์แบบนี้ โหมดเอาตัวรอดมันก็ต้องทำงานแล้ว ว่าแต่คุณเองก็หาผักผลไม้เก่งเหมือนกันนั่นแหละ

ฟลอร่า : เออ… ฉัน… ขอตัว… ไปปลดทุกข์… ก่อนนะ…

สมิธ : อื้ม เดินระวังๆด้วยล่ะ

ฟลอร่า : (ที่รัก ฉันไม่อยากให้คุณต้องมาลำบากเลี้ยงดูลูกของฉันที่ไม่ใช่ของคุณเลย แม้แต่จะคลอด คุณก็อย่ามาสนใจฉันเลยนะ ฉันยินดี เดินมาคลอดลูกด้วยตัวเอง ในที่ๆปราศจากผู้คน ไม่มีการผ่าตัด ไม่มีแพทย์คนไหนเลย เพราะฉะนั้น อย่ามีแม้แต่คุณด้วยจะดีกว่า ให้มันเป็นธรรมชาติที่สุดของที่สุด ยินดีที่จะเจ็บปวดทรมานเป็นอย่างยิ่ง เพราะถึงยังไงมันก็ไม่เจ็บเท่ายอมให้คุณเลี้ยงทั้งๆที่ไม่ใช่พ่อหรอก)

สมิธ : ทำไมไปนานจัง

ชาวบ้านห่างๆ : เสียงนกวันนี้แปลกจริงๆ (จริงๆคือเสียงกรี๊ดของฟลอร่า)

10 ปีต่อมา

คนไร้บ้าน : (เล่นหมากรุก) ช่วงนี้มืงแพ้กุบ่อยจังวะ ปกติมืงจะชนะกุบ่อยไม่ใช่รึ

สมิธ : มันก็ต้องมีแพ้ชนะสลับกันบ้างเป็นธรรมดาสิวะ

คนไร้บ้าน : แต่มืงดูซึมๆนะเนี่ย ดูเหมือนไม่มีกะจิตกะใจอยากจะเล่นเลย

สมิธ : เออ ช่างเถอะน่า

คนไร้บ้าน : คนกันเอง มีปัญหาอะไรก็พูดให้ฟังเถอะ เผื่อกุอาจจะช่วยมืงได้ มืงกับกุ ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียกันอยู่แล้วนี่

สมิธ : เมียกุหายไป 10 ปีแล้ว

คนไร้บ้าน : โธ่ ก็นึกว่าเรื่องอะไร ตั้ง 10 ปีแล้ว มืงยังจะจำมันอีกทำไมวะ

สมิธ : หายไปตอนท้องแก่ ตอนนี้ลูกก็คงจะโตในระดับหนึ่งแล้ว อยากรู้จังว่าลูกจะเป็นยังไง สบายดีไหม

เด็กหญิงปริศนา : แถวนี้มีคนชื่อสมิธหรือเปล่าคะ

สมิธ : อ่อ ฉันนี่ไง สมิธ มีอะไรหรือเปล่าหนู

เด็กหญิงปริศนา : ขึ้นรถไปกับหนูสิคะ

สมิธ : เดี๋ยวก่อน อธิบายก่อนสิหนู

เด็กหญิงปริศนา : หนูจะให้ปืนคุณ ถ้าคุณโดนหนูหลอก ยิงหนูทิ้งได้เลย

สมิธ : ทำไมถึงไว้ใจฉันขนาดนี้ ไม่คิดว่าฉันจะยิงตอนนี้เลยก็ได้หรือไง

เด็กหญิงปริศนา : คุณเป็นคนดี คุณไม่มีทางยิงหนูแน่นอนค่ะ หนูรู้จักคุณ แต่มีคนที่รู้จักคุณดีกว่า และหนูก็รู้จักคุณผ่านคนๆนั้นแหละค่ะ

สมิธ : ใครอะ

เด็กหญิงปริศนา : ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ ขึ้นรถไปกับหนูนะคะ

สมิธ : เอ่อ… กุต้องไปกับเด็กคนนี้แล้วนะ

คนไร้บ้าน : มืงไปเถอะ กุไม่ลืมมืงหรอก อย่าห่วงกุเลย

คฤหาสน์ของสมิธ

สมิธ : นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมฉันถึงมีคฤหาสน์ นี่หนู อ้าวเฮ้ย หายไปไหนแล้วอะ

ฝั่งของฟลอร่า

ฟลอร่า : แองเจิ้ลลูกรัก สมิธเขาอยู่ในคฤหาสน์แล้วใช่ไหม

แองเจิ้ล : เรียบร้อยแล้วค่ะ แม่นี่ใจดีจังเลยนะคะ ให้คฤหาสน์ยังไม่พอ ยังให้เงินจำนวนมหาศาล รุ่นหลานของโหลนยังเหลือกินเหลือใช้ ไหนจะแท่งทองกองพะเนินเทินทึก 24 กะรัตทั้งหมดอีก ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาเห็นแล้วหรือยัง อยู่ใจกลางคฤหาสน์เลย

ฟลอร่า : เขาก็คือพี่ชายของลูกเองจ้ะ

แองเจิ้ล : เดี๋ยวนะ แต่แม่บอกว่าเป็นอดีตคู่รักไม่ใช่เหรอ ถ้าเขาเป็นพี่ชายของหนู เขาก็ต้องเป็นลูกของแม่เหมือนกันแล้วจะเป็นอดีตคู่รักได้ยังไงกันล่ะคะ ไม่สิ ควรจะถามว่า เป็นพี่ชายหนูได้ยังไงมากกว่า

ฟลอร่า : เขาไม่ใช่ลูกของแม่หรอก แต่เขาเป็นลูกของพ่อหนูน่ะจ้ะ

แองเจิ้ล : จริงเหรอคะเนี่ย ว่าแต่ หนูก็อยากจะรู้จักพ่อหนูเหมือนกันนะ ถึงเขาจะทิ้งแม่ไป แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นพ่อหนูแม่เล่าเรื่องเขาหน่อยไม่ได้เหรอคะ

ฟลอร่า : ไม่ แม่จะไม่เล่าอย่างเด็ดขาด ส่วนเรื่องพี่ชายน้องสาว ไว้ค่อยเปิดตัวกันในอนาคตก็ได้ แต่ไม่ต้องพาสมิธมาที่นี่นะ และก็ไม่ต้องบอกเขาด้วยว่าบ้านลูกอยู่ที่นี่ แม่ไม่อยากเจอเขา ลูกจะโกหกแต่งเรื่องยังไงก็แล้วแต่ลูกเถอะ จะบอกว่าแม่ตายแล้วก็ยังได้

แองเจิ้ล : เอ่อ…

ฟลอร่า : ไม่ต้องเอ่อ ตามที่แม่พูดนั่นแหละ แม่ขอตัวไปทำกับข้าวก่อนนะ

แองเจิ้ล : ค่ะแม่…

วันเวลาผ่านไป ท้องฟ้าสวยงามทุกวัน ความรักเดียวใจเดียวของสมิธก็เช่นกัน

สมิธ : เธอนี่เองหรอกเหรอที่เป็นน้องสาวฉัน และก็เป็นลูกของเมียฉันน่ะ

แองเจิ้ล : พี่ชายคะ เรื่องผัวเมีย มันเป็นอดีตไปแล้วนะ

สมิธ : ไม่จริง! บอกมาเดี๋ยวนี้นะ ว่าฟลอร่าอยู่ที่ไหน

แองเจิ้ล : แม่ของฉัน… เสียชีวิตไปนานแล้วค่ะ

สมิธ : เป็นความจริงเหรอเนี่ย…

แองเจิ้ล : เราว่าเราคุยเรื่องเบาสมองกันดีกว่านะคะ ซีเรียสมากไม่ดีหรอก

สมิธ : ต่อให้เธอตายแล้ว ฉันก็จะต้องไปหาเธอให้ได้

แองเจิ้ล : พี่ชาย…

สมิธ : เหอะ คู่แท้ตลอดกาล ชั่วฟ้าดินสลาย น้องสาวขัดพี่ไม่ได้หรอก ฉันต้องไปแล้ว เธอจะไปกับฉันด้วยก็ได้นะ ถึงพี่จะรักเมียสุดหัวใจ แต่พี่ก็จะไม่ทำให้น้องลำบากเด็ดขาด สำหรับแองเจิ้ล พี่กก็รักสุดหัวใจเช่นกัน

แองเจิ้ล : ฮือ… (ร้องไห้หนักมาก)

โปรดติดตามตอนต่อไป