ชักจะเว้นระยะไปละ งั้นตอนนี้จะต้องให้ยาวๆไปเลย

สมิธ : ไม่ต้องห่วงน่า แองเจิ้ล ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอเป็นคนแนะนำคฤหาสน์ให้ฉันเองนะไหนจะเงินทองอีกตั้งไม่รู้เท่าไร รวยติดอันดับโลกแล้วมั้งเนี่ย แม้อนาคตอาจจะต้องอาภัพอีก แต่ตอนนี้เราก็ซื้อรถหรูๆสักคันก็ได้นี่ ฉันบอกแล้วไงว่าจะไม่ทำให้ลำบาก คิดว่าจะพาเดินไปหรือไงเฮอะ 😁

แองเจิ้ล : แล้วพี่จะไปไหนบ้างล่ะคะ

สมิธ : ถามอะไรแปลกๆ ก็ต้องเป็นบ้านของพวกเธออยู่แล้วน่ะสิ

แองเจิ้ล : เอ๋…

สมิธ : คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ฮ่าๆๆ แล้วใครใช้ให้แม่เธอกรอกชื่อตัวเองกับชื่อเธอ พร้อมกับที่อยู่ ลงอินเทอร์เน็ตเล่า

แองเจิ้ล : เอ่อ… ก็ถ้ามันเป็นเรื่องงาน มันก็จำเป็นนี่คะ ทำไงได้ 😬

สมิธ : แล้วถ้าฟลอร่าตายไปนานแล้วจริงๆ ทำไมถึงไม่มีข่าวสารในบริษัทที่ฟลอร่าทำงานอยู่เลยล่ะ

แองเจิ้ล : …

สมิธ : โป้ปดมดเท็จ บาปนะจ๊ะ บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้!

แองเจิ้ล : ก็ได้… แม่ฉันยังไม่ตาย และก็อยู่ที่บ้านนั้นจริงๆ เฮ้อ หนูขอโทษจริงๆนะแม่แต่สมิธอยากเจอแม่จริงๆ เห็นแก่ที่เขาเป็นพี่ชายหนูด้วยเถอะค่ะ

สมิธ : อื้ม เธอขับรถเป็นใช่ไหม

แองเจิ้ล : ขับไม่เป็นค่ะ

สมิธ : แอ๊! โป้ปดมดเท็จอีกแล้ว ก็เห็นอยู่ว่าเธอขับรถมาหาฉันเมื่อวันก่อนอะ

แองเจิ้ล : แล้วจะถามทำไมเนี่ย

สมิธ : ตกลงขับเป็นใช่ไหม

แองเจิ้ล : ใช่ค่ะ! (ฮึ่ย พี่คนนี้นี่มันยังไงกัน)

สมิธ : ดีมาก งั้นเธอช่วยขับแทนฉันหน่อยนะ ต้องง่ายขึ้นเยอะแน่ๆ เพราะเธอชำนาญทางกว่าฉันอยู่แล้ว

แองเจิ้ล : …

สมิธ : ชักช้าอะไรอีก ก็จะไปที่บ้าน ไปหาแม่เธอไง

แองเจิ้ล : ค่ะ ฉันจะขับรถแทนให้ค่ะ แต่ก่อนอื่นก็ต้องไปซื้อรถ เพราะตอนนี้ยังไม่มี ไม่งั้นก็ขับไม่ได้นะคะ

สมิธ : คนเขียนครับ ขอซื้อรถหรูหน่อย ขอแบบแพงที่สุดในโลกเลยนะ

จัดไปครับพระเอก อะแถมให้ เข้าฉากถึงบ้านฟลอร่ากับแองเจิ้ล เป็นที่เรียบร้อย

แองเจิ้ล : นี่แหละค่ะ บ้านพวกหนูเอง

สมิธเหลือบชำเลืองเห็นฟลอร่ากำลังนั่งดูทีวี เพราะฉะนั้นสมิธจึงทราบแล้วว่าแองเจิ้ลพามาที่ๆตัวเองต้องการจริงๆ สมิธจึงพาแองเจิ้ลมาหลบอยู่ในมุมที่จะไม่ทำให้ฟลอร่ามองเห็นและจับได้

สมิธ : นี่แองเจิ้ล ฉันมีเรื่องจะสารภาพ

แองเจิ้ล : อะไรเหรอคะ

สมิธ : เธอนี่ก็หลอกง่ายเหมือนกันนะเนี่ย จริงๆแล้วเรื่องชื่อพวกเธอกับบ้านที่อยู่ ที่ลงอินเทอร์เน็ตอะไรนั่นน่ะ ฉันไม่ได้รู้หรอก ก็แกล้งพูดไปงั้นแหละ

แองเจิ้ล : นี่พี่… พี่นี่มัน…

สมิธ : เดี๋ยวก่อน ขอถามอีกสักเรื่อง แล้วเธอรู้ไหมว่าฟลอร่าอยู่บริษัทไหน

แองเจิ้ล : จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ แม่ไม่เคยบอกอะไรแบบนี้ให้ฉันฟังหรอก

สมิธ : อื้ม ไม่เป็นไร เพราะจริงๆฉันก็ไม่รู้เหมือนกันอีกนั่นแหละ พูดไปเรื่อยอีกละ 😆

แองเจิ้ล : พี่สมิธนี่เล่นใหญ่จริงๆ ฉันนี่ยอมใจกับความเหลี่ยมของพี่เลย ฉันขอตัวไปข้างนอกก่อนนะ ตอนนี้ยังรับมือที่จะโดนแม่บ่นไม่ไหวหรอก

สมิธ : ต้องขอบใจเธอนะที่ยอมสารภาพความจริงออกมาทั้งหมด เพราะความร้อนใจในความเหลี่ยมของฉันแท้ๆ ฮ่าๆๆ และก็ไม่ต้องห่วง น้องสาวจะไม่โดนแม่เธอบ่นอย่างแน่นอน พี่มีวิธีแหละน่า

สักพัก ก็เกิดเรื่องโกลาหล

สมิธในชุดโจรโม่ง : นิยาย อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ คิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะมีความสามารถในการปีนป่าย ฉันก็ปีนขึ้นดาดฟ้า แล้วก็ปีนลงปล่องไฟสิ ชุดโจรโม่งชุดเนี้ย กันไฟได้ดีมาก ฉันแอบสั่งซื้อกับผู้แต่งนิยาย แต่แองเจิ้ลไม่รู้

ฟลอร่า : ใครน่ะ

สมิธรีบพ่นยาสลบใส่ฟลอร่าทันที ซึ่งอันนี้ก็แอบสั่งซื้อกับผู้แต่งนิยายเช่นกัน

สมิธ : ไม่ต้องห่วงนะที่รัก ผมไม่ขโมยอะไรหรอก ไปที่รถกับคนรักคนนี้เถอะ ผมจะพาคุณไปในที่ๆเหมาะสมเอง คุณจะต้องได้รับความเป็นธรรม สมิธคนนี้ขอสาบานต่อหน้าซาตาน ส่วนพระเจ้าผู้รังเกียจเดียดฉันจ์ในตัวข้า กุไม่สนมืงหรอกโว้ย 😏😈

พระเจ้าทรงกริ้ว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ต้องมีอันเป็นไป ว่าแล้วก็ เปรี้ยง! ฟ้าผ่าใส่สมิธเข้าอย่างจัง แต่โชคร้าย ที่ฟลอร่าก็ดันโดนผ่าเข้าไปด้วยอีกคน

และจากนั้นฝนก็ตกหนักจนน้ำท่วม ร่างของสมิธกับฟลอร่าก็ไหลไปกับสายน้ำ ไหลไปเรื่อยๆ จนถึง… บ้านเก่าของสมิธ หรือบ้านปัจจุบันของพ่อ”เดน”รัจฉานของสมิธนั่นเอง

เจ้าหน้าที่ : เจ้านายครับ พบสองคนนอนอยู่หน้าบ้าน สภาพแย่มากเลยครับ

พ่อสมิธ : งั้นก็ฆ่าพวกมันเลยสิ

เจ้าหน้าที่ : รับทราบ

พ่อสมิธ : ช้าก่อน เอางี้ดีกว่า ทรมานพวกมันจนกว่าจะตายดีกว่า สะใจกว่าเยอะ ดูสภาพแล้วจะเอาแรงที่ไหนมาฮึดสู้พวกเราได้ หึๆๆ

และแล้วก็ถึงช่วงเวลาที่เข้มข้น พีคแล้วพีคอีก ช่างเป็นคู่พระนางที่มากไปด้วยวาสนาเสียจริงๆ บุญใหญ่ดีแท้ 🥰

พ่อสมิธ : เดี๋ยวนะ! สองคนนี้มันหน้าคุ้นๆจัง… เฮ้ย!

เจ้าหน้าที่ : มีอะไรหรือเปล่าครับเจ้านาย

พ่อสมิธ : สมิธ มืงยังไม่ตายอีกเหรอเนี่ย ฟลอร่า มืงก็วาสนาดีนักดีหนาจริงๆ มีผัวเคียงข้างจนถึงทุกวันนี้ เฮอะ นี่สินะ คู่แท้ไม่มีวันแพ้ภัย ได้… กุจะทำให้พวกมืงเป็นคู่แท้อย่างแท้จริง เดี๋ยวพวกมืงได้ไปรักกันในนรกแน่ๆ คอยดู

เจ้าหน้าที่ : ไม้กางเขนมาแล้วครับ

พ่อสมิธ : ดีมาก จับพวกมันทั้งสองผูกไว้กับไม้กางเขน พาพวกมันไปที่กลางห้องโถง รอจนกว่าพวกมันจะฟื้น แล้วค่อยตอกตะปูที่มือกับเท้า

เจ้าหน้าที่ : หวังว่าสองคนนี้จะไม่ได้ตายจริงครับ

พ่อสมิธ : โอ๊ย แค่สลบเท่านั้นแหละ กุรู้เพราะกุรู้ นั่นแหละ ใช่ไหมท่านผู้แต่ง

หุบปากไอ้สัส! สำหรับไอ้”เดน”รัจฉานตัวนี้ อดที่จะของขึ้นไม่ได้จริงๆ

แต่เรื่องราวก็ต้องดำเนินต่อไป ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว