คือนี่อยู่มหาลัยนอนที่หอคนเดียว
แล้วทั้งชีวิตตั้งแต่เกิดยันม.ปลาย อยู่บ้านเราไม่เคยอยากโทรคุยกับเพื่อนเพราะแม่ชอบมาแอบฟัง + ไม่ได้มีห้องส่วนตัวด้วยเลยไม่มีพื้นที่ที่ควรคุยเท่าไหร่ ละพอแชทกับเพื่อนในกลุ่ม แม่ก็เอามือถือเราไปอ่านบ้างแอบมองบ้าง แอพก็โพสอะไรมากไม่ได้
โดนตามดูทุกแอพ
บางทีพิมพ์แชทขำๆเราเผลอยิ้มออกมาก็โดนถามละคุยกะใครทั้งที่แค่คุยกับเพื่อนเพศเดียวกัน ถามว่าแอบมีแฟนหรอรึไรงี้ เราไม่ได้มีแฟนแล้วก็ไม่ได้อยากมีด้วยซ้ำ แม่เราอยากรู้ทุกเรื่องของเราตลอด วันนี้ทำอะไร ตอนนี้ทำอะไรอยู่ ก็รู้ว่าแม่เป็นห่วงหวังดี รักมากๆ แต่ไม่มีความพอดีเลย ความรู้สึกนั้นมันทำให้เรารู้สึกถูกล้ำเส้นเกินไปจนนี่อึดอัดไม่มีโซนที่เรียกว่าความส่วนตัว แต่พูดออกมาไม่ได้
พอถึงวัยมหาลัย
พ่อแม่ก็เป็นห่วงเพราะมาเรียนไกลบ้าน
เลยติดกล้องไว้ดูเราที่ห้อง ตอนแรกๆก็ไม่ได้รู้สึกอะไร พอนานๆเข้าเริ่มอึดอัดกับคิดมากล่ะ
แต่ก็พยายามจะไม่อคติ เพราะรู้ไงว่าเขาเป็นห่วงเราแบบเกินไปตามติดชีวิตจนเราระแวงไปหมดไม่เป็นอันจะทำอะไรในห้อง แบบเราเรียนเสร็จกลับมาก็ทำสรุปทวนเรื่องที่เรียนวันนั้นนะ เสร็จแล้วก็กิน ซักผ้า อาบน้ำ พอเสร็จมีเวลาว่างเราก็อยากผ่อนคลายเล่นเกมเปิดไมค์คุย
(แบบมันอัดอั้นอ่ะอยู่บ้านเราไม่เคยได้ทำ ไง)
ก็พูดเฉยๆไม่ได้ตะโกนแหกปากรบกวนใคร เราก็เล่นของเราไป มันเป็นอะไรที่เราเล่นแล้วมีความสุขได้คลายเครียดได้มาเล่นจอยๆกับคนที่สุ่มเจอในเกม แต่บางทีแม่ชอบแวะมาดูกล้องก็เห็นเรานั่งเล่นเกม ก็ส่งข้อความถามคุยกับใคร
ทำไรไม่อ่านหนังสือ เราก็แบ่งเวลาอะไรนะ เวลาเรียนทำสรุปอ่าน เวลาเล่น เวลานอน //เจอแบบนี้ก็แอบนอยอยู่
เวลาจะนอนเราเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก บางวันมันก็อึดอัดจนนอนไม่หลับ ไม่สบายใจ บางทีก็แอบร้องไห้ คือไม่มีความสุขเลยเจอแบบนี้
เราไม่สามารถเถียงอะไรกับแม่ได้ เพราะแม่ชอบงอน พูดประชดใส่ถ้าเราทำอะไรไม่ถูกใจ คือเรารู้อยู่แก่ใจไงว่าถ้าเราพูดสิ่งที่เรารู้สึกจริงๆผลออกมาจะยังไงก็เลยเลือกที่จะเงียบเรื่องนี้ไม่พูด แม่ก็น่าจะไม่รู้สึกถึงความรู้สึกตรงนี้ของเรา สบายใจแม่แต่อึดอัดในใจเรา
อยากให้แม่เปิดใจรับฟังเราบ้างแต่เรากลัวมันจะทำลายสายสัมพันธ์ แม่ให้ทำอะไรเราก็ทำ //ไม่เคยขัดใจแม่
คือเรารักแม่มาก รักครอบครัวมาก คิดถึงตลอด
แต่เราเองก็อยากมีโซนชีวิตส่วนตัวบ้าง แบบเรียนในคราสทั้งวันเจอเนื้อหาหนักๆก็โดนดูดพลังเยอะจะแย่แล้ว พอกลับมาอยู่ห้องก็อยากอยู่คนเดียวบ้างไม่มีพลังจะคุยกับใครอยากจะทำอะไรเติมพลังที่ห้อง แต่รู้สึกไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย จะทำอะไรก็เหมือนโดนจับผิดโดนสอดส่องอยู่ตลอดเวลา
คืออยากให้เข้าใจบ้าง อยากให้ทำน้อยกว่านี้หน่อยรู้สึกแม่มาส่องดูถี่มาก แบบเราไม่ค่อยชอบที่ทำแบบนี้
นี่ก็อยากจะมีมุมที่เป็นส่วนตัวบ้าง
พื้นที่ในห้องที่เราอยู่มันเต็มไปด้วยกล้องวงจรปิด และโซนที่เราอยู่แล้วสบายใจคือห้องน้ำที่ไม่กั้นโซนเปียก-แห้งกับระเบียงติดพื้นดินเพราะมันไม่มีกล้องติด แต่ใครจะบ้าอยู่ตรงนั้นนานๆได้มันไม่ใช่พื้นที่สำหรับพักผ่อนทำอะไรก็ไม่ได้เยอะ อย่างมากเราก็แค่ดูหนังดูติ๊กต๊อกไม่ก็กินข้าวตรงนั้น
ทั้งหมดเราพิมพ์ระบายความในใจออกมานะ
แบบจนถึงตอนนี้เราอดทนสุดๆจนไม่ไหวละ
เป็นคนที่เก็บอารมณ์เก่งนะเวลาเจออะไรแย่ๆ
(แต่มันก็ไม่ได้ดีอะไรหรอก ก็เหมือนเก็บมันมาใส่กล่องที่รอวันเต็ม)
ถ้าไม่ระบายบ้างคงมีวันนึงที่อารมณ์เราระเบิดแน่
ขอปลดปล่อยออกมาหน่อยเถอะ ก่อนที่กล่องความรู้สึกทึ่เราอดทนมามันจะล้นออกมาจนกล่องรับไม่ไหว
พอระบายแบบนี้เราก็โล่งใจขึ้นเยอะ
บางคนก็อาจจะคิดว่าเราอคติแม่
มีแม่คอยรักคอยเป็นห่วงก็ดีแล้ว แต่เราอยากแชร์ในมุมของเรา คือ ชีวิตที่ถูกรักมากจนเกินไป
แม่ชอบเข้ามารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวเกินไป เราควรทำไง
แล้วทั้งชีวิตตั้งแต่เกิดยันม.ปลาย อยู่บ้านเราไม่เคยอยากโทรคุยกับเพื่อนเพราะแม่ชอบมาแอบฟัง + ไม่ได้มีห้องส่วนตัวด้วยเลยไม่มีพื้นที่ที่ควรคุยเท่าไหร่ ละพอแชทกับเพื่อนในกลุ่ม แม่ก็เอามือถือเราไปอ่านบ้างแอบมองบ้าง แอพก็โพสอะไรมากไม่ได้
โดนตามดูทุกแอพ
บางทีพิมพ์แชทขำๆเราเผลอยิ้มออกมาก็โดนถามละคุยกะใครทั้งที่แค่คุยกับเพื่อนเพศเดียวกัน ถามว่าแอบมีแฟนหรอรึไรงี้ เราไม่ได้มีแฟนแล้วก็ไม่ได้อยากมีด้วยซ้ำ แม่เราอยากรู้ทุกเรื่องของเราตลอด วันนี้ทำอะไร ตอนนี้ทำอะไรอยู่ ก็รู้ว่าแม่เป็นห่วงหวังดี รักมากๆ แต่ไม่มีความพอดีเลย ความรู้สึกนั้นมันทำให้เรารู้สึกถูกล้ำเส้นเกินไปจนนี่อึดอัดไม่มีโซนที่เรียกว่าความส่วนตัว แต่พูดออกมาไม่ได้
พอถึงวัยมหาลัย
พ่อแม่ก็เป็นห่วงเพราะมาเรียนไกลบ้าน
เลยติดกล้องไว้ดูเราที่ห้อง ตอนแรกๆก็ไม่ได้รู้สึกอะไร พอนานๆเข้าเริ่มอึดอัดกับคิดมากล่ะ
แต่ก็พยายามจะไม่อคติ เพราะรู้ไงว่าเขาเป็นห่วงเราแบบเกินไปตามติดชีวิตจนเราระแวงไปหมดไม่เป็นอันจะทำอะไรในห้อง แบบเราเรียนเสร็จกลับมาก็ทำสรุปทวนเรื่องที่เรียนวันนั้นนะ เสร็จแล้วก็กิน ซักผ้า อาบน้ำ พอเสร็จมีเวลาว่างเราก็อยากผ่อนคลายเล่นเกมเปิดไมค์คุย
(แบบมันอัดอั้นอ่ะอยู่บ้านเราไม่เคยได้ทำ ไง)
ก็พูดเฉยๆไม่ได้ตะโกนแหกปากรบกวนใคร เราก็เล่นของเราไป มันเป็นอะไรที่เราเล่นแล้วมีความสุขได้คลายเครียดได้มาเล่นจอยๆกับคนที่สุ่มเจอในเกม แต่บางทีแม่ชอบแวะมาดูกล้องก็เห็นเรานั่งเล่นเกม ก็ส่งข้อความถามคุยกับใคร
ทำไรไม่อ่านหนังสือ เราก็แบ่งเวลาอะไรนะ เวลาเรียนทำสรุปอ่าน เวลาเล่น เวลานอน //เจอแบบนี้ก็แอบนอยอยู่
เวลาจะนอนเราเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก บางวันมันก็อึดอัดจนนอนไม่หลับ ไม่สบายใจ บางทีก็แอบร้องไห้ คือไม่มีความสุขเลยเจอแบบนี้
เราไม่สามารถเถียงอะไรกับแม่ได้ เพราะแม่ชอบงอน พูดประชดใส่ถ้าเราทำอะไรไม่ถูกใจ คือเรารู้อยู่แก่ใจไงว่าถ้าเราพูดสิ่งที่เรารู้สึกจริงๆผลออกมาจะยังไงก็เลยเลือกที่จะเงียบเรื่องนี้ไม่พูด แม่ก็น่าจะไม่รู้สึกถึงความรู้สึกตรงนี้ของเรา สบายใจแม่แต่อึดอัดในใจเรา
อยากให้แม่เปิดใจรับฟังเราบ้างแต่เรากลัวมันจะทำลายสายสัมพันธ์ แม่ให้ทำอะไรเราก็ทำ //ไม่เคยขัดใจแม่
คือเรารักแม่มาก รักครอบครัวมาก คิดถึงตลอด
แต่เราเองก็อยากมีโซนชีวิตส่วนตัวบ้าง แบบเรียนในคราสทั้งวันเจอเนื้อหาหนักๆก็โดนดูดพลังเยอะจะแย่แล้ว พอกลับมาอยู่ห้องก็อยากอยู่คนเดียวบ้างไม่มีพลังจะคุยกับใครอยากจะทำอะไรเติมพลังที่ห้อง แต่รู้สึกไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย จะทำอะไรก็เหมือนโดนจับผิดโดนสอดส่องอยู่ตลอดเวลา
คืออยากให้เข้าใจบ้าง อยากให้ทำน้อยกว่านี้หน่อยรู้สึกแม่มาส่องดูถี่มาก แบบเราไม่ค่อยชอบที่ทำแบบนี้
นี่ก็อยากจะมีมุมที่เป็นส่วนตัวบ้าง
พื้นที่ในห้องที่เราอยู่มันเต็มไปด้วยกล้องวงจรปิด และโซนที่เราอยู่แล้วสบายใจคือห้องน้ำที่ไม่กั้นโซนเปียก-แห้งกับระเบียงติดพื้นดินเพราะมันไม่มีกล้องติด แต่ใครจะบ้าอยู่ตรงนั้นนานๆได้มันไม่ใช่พื้นที่สำหรับพักผ่อนทำอะไรก็ไม่ได้เยอะ อย่างมากเราก็แค่ดูหนังดูติ๊กต๊อกไม่ก็กินข้าวตรงนั้น
ทั้งหมดเราพิมพ์ระบายความในใจออกมานะ
แบบจนถึงตอนนี้เราอดทนสุดๆจนไม่ไหวละ
เป็นคนที่เก็บอารมณ์เก่งนะเวลาเจออะไรแย่ๆ
(แต่มันก็ไม่ได้ดีอะไรหรอก ก็เหมือนเก็บมันมาใส่กล่องที่รอวันเต็ม)
ถ้าไม่ระบายบ้างคงมีวันนึงที่อารมณ์เราระเบิดแน่
ขอปลดปล่อยออกมาหน่อยเถอะ ก่อนที่กล่องความรู้สึกทึ่เราอดทนมามันจะล้นออกมาจนกล่องรับไม่ไหว
พอระบายแบบนี้เราก็โล่งใจขึ้นเยอะ
บางคนก็อาจจะคิดว่าเราอคติแม่
มีแม่คอยรักคอยเป็นห่วงก็ดีแล้ว แต่เราอยากแชร์ในมุมของเรา คือ ชีวิตที่ถูกรักมากจนเกินไป