อยากหนีไปให้ไกลๆ ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครตัดสิน ไม่ชอบชีวิตปัจจุบันของตัวเองเลย
คุณพ่อติดเหล้ามาตั้งแต่เราเกิด วันไหนที่คุณพ่อออกไปกินเหล้า จะกุมมือตัวเองไว้ตลอด เพราะคุณพ่อจะกลับมาอาละวาดเสมอ ทำร้ายร่างกายคุณแม่ จนเราต้องร้องไห้ทุกคืนเล ครั้งนึง คุณพ่อเคยสัญญาว่าจะเลิกแต่เหล้า หลังจากที่รู้ว่าน้องชายของเราป่วย แต่ก็กลับมาติดอีก แต่ตอนนี้แกเสียแล้วค่ะ จากอุบัติเหตุขับรถตอนเมา🫠
เครียดกับเรื่องมหาลัย เครียดกับอนาคตข้างหน้าว่าถ้าเกิดเราก้าวพลาดล่ะ? ถ้าเกิดเราทำได้ไม่ดีพอล่ะ? คงต้องบอกลาความฝันที่อยากเป็นนักดนตรีค่ะ เพราะเครื่องดนตรีแพงมากก ที่บ้านไม่ค่อยมีเงิน เลยต้องทำตามที่คุณแม่บอกต่อปายย
เรามีน้องชาย 1 คนค่ะ เรารักเค้ามาก และเค้าก็รักเรามากเหมือนกัน ประมาณ 7 ปีที่แล้ว ตอนที่ครอบครัวเรากำลังใช้ชีวิตปกติอยู่ จู่ๆน้องชายก็เริ่มมีปัญหาทางสายตา ทางการได้ยิน เริ่มรับรู้ช้าและเริ่มเดินกะเผลกๆ เลยพาไปหาหมอ จนรู้ว่าเค้าเป็นโรคพิการทางสมอง ไม่มียารักษาและไม่มีวันหาย ร่างกายจะค่อยๆเสื่อมและทรุดโทรม คุณหมอบอกว่าอาจจะอยู่ได้ไม่เกิน 2 ปีทำใจรอเถอะ ตอนนั้นแกอยู่แค่อนุบาล 3 อยู่เลยค่ะ เราก็อยู่แค่ ป.5 ตอนรู้ว่าแกเป็นอะไรทุกอย่างมันหยุดหมุนไปเลยค่ะ เหมือนหัวใจมันแตกเป็นเสี่ยงๆ พอผ่านไป 1 ปี อาการแกทรุดลงเร็วมาก ทานอาหารเองไม่ได้ เดินไม่ได้ พูดไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง แต่รับรู้ทุกอย่าง แม้กระทั่งหายใจเองยังลำบากเลย จนต้องเจาะคอ ผ่านไป 2 ปี อาการคงที่ น้องชายยิ้ม หัวเราะ อารมณ์ดีมากเลยค่ะ แต่ก็ยังไม่หายหรือดีขึ้นอยู่ดี อาการคงที่มาตลอดจนถึงปีนี้ รอยยิ้มเริ่มหายไป เริ่มมีแรงหัวเราะน้องลง จนสองสามเดือนนี้แทบไม่เห็นน้องชายยิ้มเลยค่ะ เรารู้สึกแปลกๆมาอยู่ตลอดตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าน้องชายป่วย รู้สึกแย่ รู้สึกผิด รู้สึกเกลียดตัวเองที่เป็นที่สาวที่ไม่ดีมากพอ เป็นลูกสาวที่น่าผิดหวัง ทำอะไรก็ไม่ดีซักอย่างเลย
วันนี้น้องน้องชายเข้าโรงบาลอีกแล้วค่ะ เพราะหัวใจเต้นเร็ว ชักบ่อย เห้อ อยากให้ทั้งหมดนี้เป็นแค่ฝันร้ายค่ะ อยากให้พรุ่งนี้ตื่นมา ปิ๊ง มีน้องกับพ่อกับแม่รออยู่ ไปเที่ยวด้วยกันเหมือนแต่ก่อน ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีค่ะ โคตรทรมานเลย
อยากหนีจากโลกความเป็นจริง
คุณพ่อติดเหล้ามาตั้งแต่เราเกิด วันไหนที่คุณพ่อออกไปกินเหล้า จะกุมมือตัวเองไว้ตลอด เพราะคุณพ่อจะกลับมาอาละวาดเสมอ ทำร้ายร่างกายคุณแม่ จนเราต้องร้องไห้ทุกคืนเล ครั้งนึง คุณพ่อเคยสัญญาว่าจะเลิกแต่เหล้า หลังจากที่รู้ว่าน้องชายของเราป่วย แต่ก็กลับมาติดอีก แต่ตอนนี้แกเสียแล้วค่ะ จากอุบัติเหตุขับรถตอนเมา🫠
เครียดกับเรื่องมหาลัย เครียดกับอนาคตข้างหน้าว่าถ้าเกิดเราก้าวพลาดล่ะ? ถ้าเกิดเราทำได้ไม่ดีพอล่ะ? คงต้องบอกลาความฝันที่อยากเป็นนักดนตรีค่ะ เพราะเครื่องดนตรีแพงมากก ที่บ้านไม่ค่อยมีเงิน เลยต้องทำตามที่คุณแม่บอกต่อปายย
เรามีน้องชาย 1 คนค่ะ เรารักเค้ามาก และเค้าก็รักเรามากเหมือนกัน ประมาณ 7 ปีที่แล้ว ตอนที่ครอบครัวเรากำลังใช้ชีวิตปกติอยู่ จู่ๆน้องชายก็เริ่มมีปัญหาทางสายตา ทางการได้ยิน เริ่มรับรู้ช้าและเริ่มเดินกะเผลกๆ เลยพาไปหาหมอ จนรู้ว่าเค้าเป็นโรคพิการทางสมอง ไม่มียารักษาและไม่มีวันหาย ร่างกายจะค่อยๆเสื่อมและทรุดโทรม คุณหมอบอกว่าอาจจะอยู่ได้ไม่เกิน 2 ปีทำใจรอเถอะ ตอนนั้นแกอยู่แค่อนุบาล 3 อยู่เลยค่ะ เราก็อยู่แค่ ป.5 ตอนรู้ว่าแกเป็นอะไรทุกอย่างมันหยุดหมุนไปเลยค่ะ เหมือนหัวใจมันแตกเป็นเสี่ยงๆ พอผ่านไป 1 ปี อาการแกทรุดลงเร็วมาก ทานอาหารเองไม่ได้ เดินไม่ได้ พูดไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง แต่รับรู้ทุกอย่าง แม้กระทั่งหายใจเองยังลำบากเลย จนต้องเจาะคอ ผ่านไป 2 ปี อาการคงที่ น้องชายยิ้ม หัวเราะ อารมณ์ดีมากเลยค่ะ แต่ก็ยังไม่หายหรือดีขึ้นอยู่ดี อาการคงที่มาตลอดจนถึงปีนี้ รอยยิ้มเริ่มหายไป เริ่มมีแรงหัวเราะน้องลง จนสองสามเดือนนี้แทบไม่เห็นน้องชายยิ้มเลยค่ะ เรารู้สึกแปลกๆมาอยู่ตลอดตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าน้องชายป่วย รู้สึกแย่ รู้สึกผิด รู้สึกเกลียดตัวเองที่เป็นที่สาวที่ไม่ดีมากพอ เป็นลูกสาวที่น่าผิดหวัง ทำอะไรก็ไม่ดีซักอย่างเลย
วันนี้น้องน้องชายเข้าโรงบาลอีกแล้วค่ะ เพราะหัวใจเต้นเร็ว ชักบ่อย เห้อ อยากให้ทั้งหมดนี้เป็นแค่ฝันร้ายค่ะ อยากให้พรุ่งนี้ตื่นมา ปิ๊ง มีน้องกับพ่อกับแม่รออยู่ ไปเที่ยวด้วยกันเหมือนแต่ก่อน ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีค่ะ โคตรทรมานเลย