สวัสดีครับ กระทู้ที่พวกท่านจะได้อ่านดังต่อไปนี้ ผมเขียนขึ้นด้วยความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ แก่เธอที่ผมได้แอบชอบ และเขียนขึ้นหลังจากที่จากลากันแล้วและอยากหาที่ระบายครับ
ผมแอบชอบคนๆหนึ่ง เราเรียนวิชาเลือกด้วยกันและนั่งข้างๆกัน แต่คนละคณะ ซึ่งมีโอกาสความเป็นไปได้ของความสำเร็จในการจีบติดเป็นร้อยละ 0.5 และไม่รู้ที่จะเริ่มต้นไปยังไง ผมได้ทำการทักทายเธอและผมรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่เธอตอบราวการพนัน แต่ก็รู้อยู่ภายในใจแล้วว่า สุดท้ายแล้วความสัมพันธ์ของพวกเราจะจบลงด้วยการปฏิเสธของเธอและแยกย้ายกันไป ซึ่งมันดูเหมือนเป็นการพนันอีกรูปแบบที่ถูกล่อด้วยประสบการณ์ของผู้มีประสบการณ์ด้านรักว่าคุณจะมีชีวิตที่ไม่เหงาอีกต่อไปหรือด้วยเสน่ห์ของหญิงนั้น และสำหรับเพศชายที่อยู่ภายใต้ค่านิยมที่ชายต้องจีบเข้าหาหญิง มันเป็นเหมือนกับการเข้าไปในสงครามที่ถูกกำหนดไว้แล้ว หากเธอมีธงในใจ แม้เราจะพยายามฝ่าการป้องกันไปได้ แต่เราก็คงพ่ายแพ้อยู่เสมอ แต่ผมก็ยังเชื่อในเจตจำนงเสรี อย่างไรก็ตาม ผมก็คงยังทักหาเธอ มันดูเหมือนกับหนังเรื่อง das boots ซึ่งเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับลูกเรือและกัปตันเรือของเรือดำน้ำในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ได้รับภารกิจต่างๆ และได้รับคำสั่งกลับฐาน ซึ่งอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดคือ เดินทางผ่านช่องแคบ Gibraltar ซึ่งเป็นช่องแคบที่อันตรายสำหรับฝ่ายอักษะ เนื่องจากเป็นช่องแคบที่เล็กและมีการป้องกันจากฝ่ายพันธมิตร นับว่าเป็นเรื่องยากที่จะผ่านด่านป้องกันไปได้ ในที่สุดแล้วพวกเขาจะผ่านมาได้แต่ก็มาลงเอ่ยกับจุดจบที่น่าเศร้า และผมก็กำลังเดินเรือผ่านช่องแคบนั่น ในระหว่างที่ผมคิดจะทักถามเธอด้วยคำถามใหม่ๆ ความรู้สึกท้อแท้และความวิตกกังวลก็เข้ามาก่อกวนจิตใจผม และทำให้ผมคิดว่าผมเนี่ยแหละที่เป็นคนก่อกวนเธอเอง ในท้ายทีสุดเธอก็ส่งข้อความมาว่า “แกไม่ทักมาอีกได้มั้ย” ซึ่งเป็นข้อความที่ผมจะได้เห็นมันครั้งแรกและสุดท้าย และเธอก็บอกอีกด้วยว่ามีคนคุยแล้ว ผมก็ต้องยอมรับต่อข้อความเหล่านั้นอย่างไร้ทางเลือกด้วยการส่งคำจากลา แม้หวังว่าหากเธอเลิกรากับชายนั้นแล้ว อยากให้เธอทักหาผม แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
ปล. เรื่องราวดังกล่าวเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่การแต่งเรื่อง แม้ว่าผมจะมีความคิดของผมเยอะไปหน่อย
บอกเล่าเรื่องราวการจีบไม่สำเร็จของผม
ผมแอบชอบคนๆหนึ่ง เราเรียนวิชาเลือกด้วยกันและนั่งข้างๆกัน แต่คนละคณะ ซึ่งมีโอกาสความเป็นไปได้ของความสำเร็จในการจีบติดเป็นร้อยละ 0.5 และไม่รู้ที่จะเริ่มต้นไปยังไง ผมได้ทำการทักทายเธอและผมรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่เธอตอบราวการพนัน แต่ก็รู้อยู่ภายในใจแล้วว่า สุดท้ายแล้วความสัมพันธ์ของพวกเราจะจบลงด้วยการปฏิเสธของเธอและแยกย้ายกันไป ซึ่งมันดูเหมือนเป็นการพนันอีกรูปแบบที่ถูกล่อด้วยประสบการณ์ของผู้มีประสบการณ์ด้านรักว่าคุณจะมีชีวิตที่ไม่เหงาอีกต่อไปหรือด้วยเสน่ห์ของหญิงนั้น และสำหรับเพศชายที่อยู่ภายใต้ค่านิยมที่ชายต้องจีบเข้าหาหญิง มันเป็นเหมือนกับการเข้าไปในสงครามที่ถูกกำหนดไว้แล้ว หากเธอมีธงในใจ แม้เราจะพยายามฝ่าการป้องกันไปได้ แต่เราก็คงพ่ายแพ้อยู่เสมอ แต่ผมก็ยังเชื่อในเจตจำนงเสรี อย่างไรก็ตาม ผมก็คงยังทักหาเธอ มันดูเหมือนกับหนังเรื่อง das boots ซึ่งเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับลูกเรือและกัปตันเรือของเรือดำน้ำในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่ได้รับภารกิจต่างๆ และได้รับคำสั่งกลับฐาน ซึ่งอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดคือ เดินทางผ่านช่องแคบ Gibraltar ซึ่งเป็นช่องแคบที่อันตรายสำหรับฝ่ายอักษะ เนื่องจากเป็นช่องแคบที่เล็กและมีการป้องกันจากฝ่ายพันธมิตร นับว่าเป็นเรื่องยากที่จะผ่านด่านป้องกันไปได้ ในที่สุดแล้วพวกเขาจะผ่านมาได้แต่ก็มาลงเอ่ยกับจุดจบที่น่าเศร้า และผมก็กำลังเดินเรือผ่านช่องแคบนั่น ในระหว่างที่ผมคิดจะทักถามเธอด้วยคำถามใหม่ๆ ความรู้สึกท้อแท้และความวิตกกังวลก็เข้ามาก่อกวนจิตใจผม และทำให้ผมคิดว่าผมเนี่ยแหละที่เป็นคนก่อกวนเธอเอง ในท้ายทีสุดเธอก็ส่งข้อความมาว่า “แกไม่ทักมาอีกได้มั้ย” ซึ่งเป็นข้อความที่ผมจะได้เห็นมันครั้งแรกและสุดท้าย และเธอก็บอกอีกด้วยว่ามีคนคุยแล้ว ผมก็ต้องยอมรับต่อข้อความเหล่านั้นอย่างไร้ทางเลือกด้วยการส่งคำจากลา แม้หวังว่าหากเธอเลิกรากับชายนั้นแล้ว อยากให้เธอทักหาผม แต่มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว
ปล. เรื่องราวดังกล่าวเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่การแต่งเรื่อง แม้ว่าผมจะมีความคิดของผมเยอะไปหน่อย