ผมเคยแอบชอบเพื่อนสมัยเรียน
ผมกับเธอ เคยคลุกคลีด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ สมัยก่อน ตอนเธอเป็นเด็กอ้วนๆกลมๆ เงียบๆ ขี้อาย และในตอนนั้น ผมก็ไม่ได้คิดอะไร นอกจากเห็นเธอเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกัน
จนมาเจอเธออีกครั้ง (หลังจากที่ต่างคนต่างเรียนจบ ม.ปลาย แล้วต่างคนต่างแยกย้ายห่างหายกันไป) เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เลิกกับพ่อของลูกไปตั้งแต่เมื่อลูกชายเธอยังเล็ก ตอนนั้นที่ผมกลับมาเจอเธออีกครั้ง เธอก็ยังเป็นเหมือนเดิม
เหมือนที่เธอเคยเป็นตั้งแต่เด็กๆ
(ขี้อายเหมือนเดิม อ้วนกลมเหมือนเดิม) ช่วงนั้น ลูกชายเธอเรียนอยู่ประมาณ อ.2
ผมเข้าไปจีบเธอ ผมบอกเธอว่า
ผมชอบเธอที่เธอเป็นเธอ ทีแรกเธอ
ไม่เชื่อ ผมก็พิสูจน์ตัวเองด้วยการ
คอยซัพพอร์ตลูกชายเธอ
จนวันเวลาผ่านไป ผมก็เห็นเธอพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ เธอดูแลตัวเอง
ออกกำลังกายลดน้ำหนัก เข้าคลีนิค
เสริมความงาม ระหว่างที่เธอพัฒนา
ทุกๆอย่างนั้น ผมกลับเริ่มรู้สึกกับเธอน้อยลงๆไป ทุกวันๆ (ในส่วนของลูกชายเธอ ผมก็ยังคอยซัพพอร์ตลูกชายเธอ
เหมือนเดิม)
พอเธอดูดีขึ้น เธอก็กลายเป็นคนกล้าแสดงออก พูดคุยเก่ง มีคนมาจีบเธอมากมาย จนท้ายที่สุด เธอบอกผมว่า
ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวแล้ว (หมายถึงตัวเธอ และกิจการงานของเธอ)
เธอเริ่มเปิดใจรับผมแล้ว แถมตอนนี้ลูกก็โตแล้ว (ตอนเธอเปิดใจรับผม ลูกชายเรียนอยู่ชั้น ป.6 แล้ว)
แต่แทนที่ผมจะดีใจ ที่เธอเปิดใจรับผมซักที กลับกลายเป็น ผมรู้สึกว่า ผมดูห่างไกลกับเธอเหลือเกิน ผมที่เคยเป็นพนักงานประจำรายได้คงที่มาแต่ไหน
แต่ไร กลับกัน ปัจจุบัน เธอสวยและรวยขึ้นเยอะมาก และมากขึ้นในทุกๆวัน ทุกๆปี
เรียกได้ว่า เธอไม่เคยหยุดพัฒนาทุกๆอย่างเลย
ผมก็บอกเธอไปว่า ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว ผมยังบอกเธออีกว่า
ผมรักเธอที่เธอเป็นคนนั้น ไม่ใช่เธอในปัจจุบันนี้ เธอได้ยินแบบนี้ เธอก็ร้องไห้
พร้อมกับถามผมว่า เธอผิดอะไร ที่เธอพัฒนาตัวเองจนมาไกลมากขนาดนี้
ผมตอบไปว่า ไม่ได้ผิดอะไร
แต่ผมแค่รักเธอที่เป็นเธอในตอนนั้นมากกว่า
แต่ผมก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอ ผมก็ยังคอยซัพพอร์ตลูกชายเธอ (ตัวผมเองก็รู้สึกผูกพันธ์กับลูกชายเธอด้วย ผมเห็นน้องมาตั้งแต่เล็กๆ)
ทุกคนว่า ผมเป็นอะไรกัน ผมเอาเรื่องนี้ไปคุยกับคนรอบข้าง คนรอบข้างก็ด่าผมว่าโง่ คนรอบข้างเขาว่าผมว่า ตอนเธอดูดีขึ้น แถมยังพัฒนาตัวเองไปไกลแล้ว
ผมกลับไม่รัก ในทางกลับกัน ผมดันไปรักเธอตอนที่เธอยังไม่ได้พัฒนาตัวเอง
ขอบคุณมากๆนะครับ
สำหรับคอมเม้นท์
รบกวนช่วยวิเคราะห์ความรู้สึกผมทีครับ
ผมกับเธอ เคยคลุกคลีด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ สมัยก่อน ตอนเธอเป็นเด็กอ้วนๆกลมๆ เงียบๆ ขี้อาย และในตอนนั้น ผมก็ไม่ได้คิดอะไร นอกจากเห็นเธอเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกัน
จนมาเจอเธออีกครั้ง (หลังจากที่ต่างคนต่างเรียนจบ ม.ปลาย แล้วต่างคนต่างแยกย้ายห่างหายกันไป) เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เลิกกับพ่อของลูกไปตั้งแต่เมื่อลูกชายเธอยังเล็ก ตอนนั้นที่ผมกลับมาเจอเธออีกครั้ง เธอก็ยังเป็นเหมือนเดิม
เหมือนที่เธอเคยเป็นตั้งแต่เด็กๆ
(ขี้อายเหมือนเดิม อ้วนกลมเหมือนเดิม) ช่วงนั้น ลูกชายเธอเรียนอยู่ประมาณ อ.2
ผมเข้าไปจีบเธอ ผมบอกเธอว่า
ผมชอบเธอที่เธอเป็นเธอ ทีแรกเธอ
ไม่เชื่อ ผมก็พิสูจน์ตัวเองด้วยการ
คอยซัพพอร์ตลูกชายเธอ
จนวันเวลาผ่านไป ผมก็เห็นเธอพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆ เธอดูแลตัวเอง
ออกกำลังกายลดน้ำหนัก เข้าคลีนิค
เสริมความงาม ระหว่างที่เธอพัฒนา
ทุกๆอย่างนั้น ผมกลับเริ่มรู้สึกกับเธอน้อยลงๆไป ทุกวันๆ (ในส่วนของลูกชายเธอ ผมก็ยังคอยซัพพอร์ตลูกชายเธอ
เหมือนเดิม)
พอเธอดูดีขึ้น เธอก็กลายเป็นคนกล้าแสดงออก พูดคุยเก่ง มีคนมาจีบเธอมากมาย จนท้ายที่สุด เธอบอกผมว่า
ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวแล้ว (หมายถึงตัวเธอ และกิจการงานของเธอ)
เธอเริ่มเปิดใจรับผมแล้ว แถมตอนนี้ลูกก็โตแล้ว (ตอนเธอเปิดใจรับผม ลูกชายเรียนอยู่ชั้น ป.6 แล้ว)
แต่แทนที่ผมจะดีใจ ที่เธอเปิดใจรับผมซักที กลับกลายเป็น ผมรู้สึกว่า ผมดูห่างไกลกับเธอเหลือเกิน ผมที่เคยเป็นพนักงานประจำรายได้คงที่มาแต่ไหน
แต่ไร กลับกัน ปัจจุบัน เธอสวยและรวยขึ้นเยอะมาก และมากขึ้นในทุกๆวัน ทุกๆปี
เรียกได้ว่า เธอไม่เคยหยุดพัฒนาทุกๆอย่างเลย
ผมก็บอกเธอไปว่า ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอแล้ว ผมยังบอกเธออีกว่า
ผมรักเธอที่เธอเป็นคนนั้น ไม่ใช่เธอในปัจจุบันนี้ เธอได้ยินแบบนี้ เธอก็ร้องไห้
พร้อมกับถามผมว่า เธอผิดอะไร ที่เธอพัฒนาตัวเองจนมาไกลมากขนาดนี้
ผมตอบไปว่า ไม่ได้ผิดอะไร
แต่ผมแค่รักเธอที่เป็นเธอในตอนนั้นมากกว่า
แต่ผมก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีกับเธอ ผมก็ยังคอยซัพพอร์ตลูกชายเธอ (ตัวผมเองก็รู้สึกผูกพันธ์กับลูกชายเธอด้วย ผมเห็นน้องมาตั้งแต่เล็กๆ)
ทุกคนว่า ผมเป็นอะไรกัน ผมเอาเรื่องนี้ไปคุยกับคนรอบข้าง คนรอบข้างก็ด่าผมว่าโง่ คนรอบข้างเขาว่าผมว่า ตอนเธอดูดีขึ้น แถมยังพัฒนาตัวเองไปไกลแล้ว
ผมกลับไม่รัก ในทางกลับกัน ผมดันไปรักเธอตอนที่เธอยังไม่ได้พัฒนาตัวเอง
ขอบคุณมากๆนะครับ
สำหรับคอมเม้นท์