ตามหัวข้อกระทู้ค่ะตอนนี้เราเป็นเด็ก68ใกล้เข้ามหาลัยในไม่กี่เดือนค่ะเราอ่านหนังสือทุกๆวันตั้งใจเรียนตอนครูสอนตลอดแต่เราวิตกกังวลมากๆเลยจนมันเครียดอยู่ในหัวเรื่องมหาลัยเรากลัวเราไม่ติดกลัวทำคนที่บ้านผิดหวังมากๆเลยค่ะมันเป็นความรู้สึกเหมือนพยามเท่าไหร่ก็ไม่พอเรารู้สึกด้อยค่าตัวเอง เราอ่อนคณิตศาสตร์มากๆเลยค่ะพยามตั้งใจแต่หัวไม่ไปทางนั้นเลยค่ะเราเลยครุ่นคิดหนักมากว่าถ้าเป็นอย่างงี้ยังไงก็สอบไม่ติดหรอกเรานี่มันโง่จริงๆเราคิดอย่างงี้มาตลอดมีเหตุการณ์นึงตอนสอบเข้าม4เรามั่นใจว่าทำข้อสอบได้แต่ดันไม่ติดหลังจากแม่รู้ผลสอบแม่ต่อว่าเราหนักมากๆมันเลยทำให้โทษตัวเองตลอดว่าขนาดแค่สอบเข้า รร ยังไม่ติดมหาลัยจะไปติดหรอและแม่ก็พูดย้ำคำๆนี้มาจนเราม6 ครอบครัวเรามีการงานทำดีๆญาติมาเยี่ยมเราแม่ก็บอกว่าอยากให้เป็นแบบพี่เขาแต่อยู่อย่างงี้จะติดมหามันยกับเขามั้ยก็ไม่รู้พี่เขาก็บอกน้องต้องสอบได้แน่ๆแม่ก็พูดมาว่าอย่างมันเนี่ยนะจะสอบติดเราชามากๆแม่เขาไม่รู้เลยว่าเราเครัยดแค่ไหนใช้ชีวิตไม่มีความสุขเลยเครียดตลอดเวลาใช้ชีวิตอยู่กับความรู้สึกแย่ๆเราไม่กล้าเอาอะไรระบายให้แม่ฟังเลยเหมือนพอเขารับรู้ปัญหาเราก็เอาปัญหานั้นมาว่าเราในครั้งต่อไปมันเลยทำให้เราไม่อยากเล่าอะไรให้ฟังแล้วตอนนี้เราก็มาอยู่บ้านป้าไม่ได้อยูากับแม่มันยิ่งทำให่เราอยูาคนเดียวแล้วเหงายิ่งเหงายิ่งเครีมดฟุ้งซ่านความรู้สึกนี้เราจัดการตัวเองไม่ได้เราท้อเรากลัวว่าถ้าเราไม่ติดมหาลัยมันอาจจะเป็นจุดจบในชีวิตเราเลยก็ได้คนในบ้านตัองผิดหวังมากแน่ๆเราอยากได้คำแยะนำกับเรื่องนี้ค่ะเราจัดการตัวเองไม่ได้เลยจริงๆเราพยามสงบจิตใจเพื่อจะไปอ่านหนังสือต่อแต่ยิ่งอ่านยิ่งเครียดเราไม่มีความสุขเลยค่ะ