เราเคยคุยกับคนนึงได้สองอาทิตย์กว่าแล้วค่ะ หน้าไม่เคยเจอ แต่เคยโทรกัน เขาเป็นคนที่นิสัยดีมากๆเลย ชวนคุยสนุก มีอะไรไปไหนบอกตลอด โทรกันแทบทุกคืน มีอะไรก็บอกกันตรงๆ ชมเก่ง เวลาโทรกันมีทั้งเสียงร้องไห้ เสียงขำ 555 ตอนนั้นเรามีความสุขมากๆ จนลืมเผื่อใจ เขาเป็นคนที่น่ารักมากๆ แต่เราก็ต้องเลิกคุยกันเพราะระยะทาง เอาง่ายๆคือเราอยู่แถวบางแคเพชรเกษม เขาอยู่แถวหนองแขม แต่โรงเรียนเราอยู่ไกลกันมากค่ะ ก่อนจะเลิกคุยกันเขาพูดให้เผื่อใจไว้เยอะมากๆ ตอนนั้นเราโทรกันอยู่ด้วยค่ะ พอวางสายเราก็เลิกคุยกันแบบไม่บอกลาเลย ไม่คิดว่าการโทรครั้งนั้นจะเป็นสายสุดท้ายแล้วบทสนทนานั้นเป็นบทสนทนาสุดท้ายพอเราเลิกคุยกันเราคิดถึงเขามาก เลิกคุยกันได้เดือนนึงแล้ว พอนึกว่าเวลานี้ปกติเราโทรคุยกันอยู่ แทบอยากจะร้องไห้ เราเคยเพ้อถึงเขา เขาก็อัลฟอลเรา ช่วงนั้นเสียใจมากๆค่ะ ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ไท่รับรู้ข่าวสารทางเขาเลย เราคิดถึงเขามากๆ เราอาจจะพูดนอกเรื่องนิดหน่อยนะคะ อยากระบายมาก งงกับใจตัวเอง กับคนอื่นเราไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ทำไมคนนี้ถึงเป็นทั้งๆที่คุยกันไม่นานด้วยซ้ำ เสียใจมากๆ คิดถึงเขามากเลยค่ะ เราพยายามอยู่กับตัวเอง ไม่อยากนึกถึง เพราะเราก็ไม่เคยเจอหน้ากันเลย ไม่สมควรมานั่งคิดถึงแบบนี้ แต่เราก็ทำไม่ได้สักที มีใครพอเป็นแบบนี้ไหมคะ อยากลืมสักที อยากจะทักหาเขา อยากกลับไปคุยกับเขาเหมือนเดิม เราแอบรักเขามากๆ คิดไว้ว่าถ้าถึงเวลาเราจะบอกเขาตรงๆไป ไม่ทันแล้วค่ะ 😭