มีเพื่อนคนนึงค่ะ ที่คบกันตั้งแต่ประถมพอขึ้นมัธยมก็ยู่คนละโรงเรียนกันค่ะ แต่คุยกันตลอด พอนานๆไปเพื่อนคนนี้ก็มีสังคมใหม่ๆจากเด็กที่ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนด้วยขาดเรียนบ่อยๆ ก็เป็นหัวหน้าห้องแล้วทุกคนในห้องก็ชื่นชอบ หลังจากนั้นเขาก็ไม่ว่างคุยกับเราค่ะ เอาแต่บอกว่าไม่ว่างนานเป็น 2-3เดือน พอโทรคุยกันทีก็คุยกับเราผ่านมือถือแล้วโทรคุยกับคนอื่นผ่านไอแพดพร้อมกันอ่ะค่ะ เรารู้สึกแย่มาก รู้สึกว่าเขาไม่ให้ความสำคัญกับเราเลย ทีเเรกเราก็คิดบวกนะคะว่าอาจจะไม่ว่างจริงๆ เพราะเขาต้องคอยไปช่วยแม่ขายของในตลอดอยู่เป็นประจำ แต่อยู่มาวันนึงเหมือนเขาโมโหที่เราพยายามตื้อคุยกับเขาอ่ะค่ะ เขาก็พูดขึ้นมาว่าไม่ได้ไม่ว่างจริงๆแค่เอาเวลาไปคุยกับคนอื่น หลังจากนั้นเราตีตัวออกห่างเลยค่ะ รู้สึกแย่มากเพราะรักเพื่อนคนนี้มากค่ะ ช่วยสอนการบ้านเวลาเขาไม่เข้าใจ เป็นเพื่อนกับเขาดีกับเขาทุกอย่าง พอเขาเจอสังคมใหม่ก็เริ่มรับนิสัยงี่เง่าเราไม่ได้ทั้งๆที่เราก็เป็นอย่างนี้มานานแต่ก็ก็รับได้ เราคิดมากแล้วเริ่มตัดเขาออกจากการเป็นเพื่อน หลังจากนั้นเราก็ไม่ทัก ไม่โทรอีก พอเขาทักมาบางทีก็ใจอ่อนกลับไปคุยแล้วเขาก็ทิ้งเราไป แบบเดิมคือไม่ว่าง เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้ง จนเราปิดการแจ้งเตือนของเขาแล้วไม่ตอบสิ่งที่เขาพิมพ์มาอีก ผ่านไป 4 ปีเราเดินกลับบ้านแล้วเจอเขากินก๋วยจั๊บอยู่กับแม่ เขาทักเรา เราก็ทักกลับแล้วเขาก็พูดมาว่าเขาไม่เคยทิ้งเราแล้วมองว่าเราเป็นฝ่ายงี่เง่าแล้วทิ้งเขาไปเอง เราพยายามรีบจบบทสนทนาแล้วเดินกลับบ้าน พอกลับมารู้สึกแย่มากที่เจอเขาวันนี้ แล้วก็คิดว่าทำไมเขาคิดงั้น เขาเคยมองว่าเขาผิดบ้างมั้ย บ้านเรายิ่งอยู่ใกล้กับด้วยค่ะ แต่ไม่บ่อยที่เจอกันเพราะเราไม่ค่อยออกจากบ้าน ก็มาฝากเรื่องราวให้อ่านเล่นๆกันค่ะ อาจจะมีมาเล่าของคนอื่นอีก ขอบคุณที่อ่านค่ะ