^{คือผมไม่สามารถตัดสินใจได้ ฝั่งแม่แท้ๆของผมเนี่ยมีพ่อเลี้ยงคนใหม่แล้วแบบว่าครอบครัวใหม่เลยแม่ผมเป็นคนที่ปล่อยเลยตามเลยไม่สนใจ ฟังเเต่ความคิดตัวเอง คือผมก็รู้ว่าตัวเองผิด แต่บ้างอย่างเขาก็เอาแต่บอกว่าผมเถียงๆๆไม่ฟังผมบอกว่าผมแก้ตัว แล้วแม่ผมก็ชอบเอาผมไปนิทากับคนทั่วนั้น คือผมไม่รู้นะว่ามีใครเป็นไมแต่ผมคือนิทาในทางไม่ดีทำให้คนทั่วบ้านเขาไม่ชอบผมเลย แต่ก็มีบ้างที่พูดกับคนอื่นในทางที่ดีในเรื่องของผมแต่น้อย แต่รู้ตัวว่าตัวเองดื้อนะ พยายามห้ามตัวเองว่าอย่าทำให้ตัวเองอับอายไปมากกว่านี้เลย ผมห้ามตลอดแต่ผมก็ห้ามไม่ได้เพราะเขาเอาแต่พูดๆไม่ดีใส่ผม ส่วนอีกฝั่งครอบครัวไม่แท้ ครอบครัวนี้ถามว่าดีไมก็พอๆกับแม่แต่ไม่เอาผมไปนิทากับคนอื่น แล้วก็มีน้องสาวคือจะบอกว่าไงดี แม่เดียวกันแต่พ่อคนละพ่อประมาณนี้ครับ  จากนั้น แม่ผมได้พ่อใหม่ส่วน พ่อน้อง}ได้แม่ใหม่ แล้วคือผมมาอยู่กับพ่อของน้องนะครับคือแม่ใหม่ของน้องสาวผม จะดีก็ไม่เชิงจะร้ายก็ไม่ใช่ คือเขาเวลาโมโหหรือแบบว่าทำอะไรไม่ดีใส่เขา เขาก็จะทำร้ายร่างกาย โดยเฉพาะน้องสาว น้องสาวคือผมเข้าใจว่าอยู่ในชวนวัยรุ่นก็ต้องดื้อตามปกติแต่เอาจริงๆนะครับถ้าคุยกับน้องดีๆผมว่าน้องมันก็ไม่ได้ดื้อขนาดนั้น แต่แม่เลี้ยงชอบอคติกับน้อง น้องเลยไม่ชอบแม่เลี้ยง เวลาชอบทำอะไรพวกเขาก็มักจะแบบห้ามผมไม่ให้ทำอันนี้อะไรที่ผมมีความสุขที่จะทำพวกเขาชอบบอกว่าไร้สาระ แล้วผมมักจะโดนว่าโกหกไปเรื่อย แล้วพวกเขาก็ไม่เชื่อคำพูดสักคำ ก็คือตรงนี้แหละครับที่เหมือนกับแม่ผมพูด แต่แม่ผมสนับสนุนในสิ่งที่ผมทำ คือครอบครัวไม่แท้มันต้องมีบ้างแหละครับที่จะแบบเรามาอาศัยเขาอยู่ต้องค่อยเตือนตัวเองว่าอยู่สถานะไหน คือผมอยู่แล้วก็กลัวว่าจะทำให้เขาอึดอัดไมทำให้ลำบากรึป่าว เกลียดขี้หน้าผมไม คือมันเป็นความรู้สึกที่แบบว่าเกรงใจแล้วผมก็เสียความหมั่นใจในตัวเลยครับ คือครอบครัวไม่แท้เขาเอาที่จี้ดจุดอ่อนผมตลอด บ้างคำพูดผมเสียใจมากที่พวกเขาไม่เชื่อผม แต่ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากทนจนกว่าจะ18แล้วไปเรียนต่อมหาลัยเองนะครับแต่ผมต้องเลือกแล้วจริงๆว่าต้องอยู่ไหนฝั่งแม่หรือฝั่งครอบครัวไม่แท้แล้วคือผมสัญญาบ้านฝั่งครอบครัวไม่แท้ว่าจะไม่กลับไปอยู่กับแม่ตลอดชีวิตอันนี้ผมจะไม่เล่าเข้าข้างตัวเองผมจะพูดออกมาอย่างตรงๆ คือผมจำพูดนี้ได้ แต่ผมบอกแม่ว่าพวกเขาไม่ให้กลับมาเที่ยวเล่นแต่ผมลืมบอกว่าคำที่ผมพูดไปกับครอบครัวไม่แท้ว่าจะไม่กลับมาหาแม่ตลอดชีวิตไป เลยทำให้แม่บอกว่าไม่ได้เขาไม่มีสิทธิ์ห้ามว่าจะไม่ให้มา แล้วผมก็อยากจะพูดแต่แม่คือพูดไม่หยุด ทำให้เข้าใจผิดเลยครับ แต่พอแล้วคือผมก็อยากไปเที่ยวเล่นบ้างแม่ ครอบครัวไม่แท้เขาก็เริ่มฝั่งทางพ่อน้อง อ้าวไหนบอกว่าจะไม่ไปหาแม่ตลอดชีวิต ผมเลยบอกว่าแค่ไปเที่ยวเล่นแล้วกลับ แต่พ่อน้องบอกว่า จะกลับก็กลับไปเลยไม่ต้องกลับมา ไม่ต้องนับญาติ เจอกันก็ไม่ต้องทัก ขาดการติดต่อกันไปเลย ส่วนแม่เลี้ยงพูดว่า ปกติเทอไม่ได้พิศวาสแม่นิทำไมถึงอยากไปอยู่ ผมในตอนนั้นคือพูดออกไปไม่ได้ครับเพราะผมนิ่งแล้วคิดอยู่ในใจแต่พูดออกไปว่า ก็แค่อยากไปเที่ยวเล่น แต่ในหัวคนละอย่างเลยครับ คือในความคิดของผมเนี่ยบอกว่าทางอยู่นี้ทำให้พวกเขาต้องค่อยเจอผมไหนผมจะทำให้พวกเขาลำบากอีก คือจะบอกว่าผมเป็นคนคิดมากก็ได้ครับ แต่สีหน้าของผมไม่เหมือนกับคนคิดสีหน้ามันออกทางนิ่งแล้วก็เฉยๆแต่ในคิดคือคิดแล้วก็คิด แล้วผมก็จำคำพูดของย่าว่า พ่อเลี้ยงอะปากก็พูดไปงั้นแหละจริงๆมันใจดี แล้วผมค ดถึงคำพูดนี้ตลอดเลย ผมไม่ได้คิดถึงคำพูดไหนอีกนอกจากคำพูดที่ย่าบอกผม 

ทำให้เลยทำให้ไม่ร้องไห้คือปกติผมจะร้องไห้เพราะพวกเขาชอบซํ้าเติมจุดอ่อนแต่พอผมฟังและจำคำที่น่าพูดผมก็ไม่ไดอะไรแต่ยังไง ผมก็ต้องเลือกอยู่ดีครับ ระหว่างรักษาคำพูด กับใจบอกให้ไปอยู่กับแม่ เหตุผลที่อยากไปอยู่กับแม่คือผมก็แบบปกติของเด็กที่มันอยากไปอยู่ไปหาเที่ยวเล่น คนเราให้อยู่ครอบครัวไม่แท้ตลอดมันก็รู้สึกว่าอ้าวแล้วเราละแม่เราละครอบครัวเราละ คือมันเป็นความรู้ว่าเหงา เวลาอยากจะซื้ออะไรเราก็ต้องเก็บเงินเอง แล้วคือพอหันไปทางน้อง แล้วคือน้องมีพ่อ คือมันเปรียบเทียบสถานะได้เลยอะครับ ผมไม่รู้ว่าจะทำไงจะเลือกอยู่ฝั่งไหน ผมไม่อยากถูกเรียกว่าเด็ก2บ้าน