ตั่งแต่เด็กพ่อแม่แยกทางกันที่บ้านมีถานะยากจนจนต้องมาอยู่กับป้าจนอายุ15ปีได้มาอาศัยกับคนรู้จักในเมืองหลวงของประเทศไทยฉันอึดอัดมากที่ได้มาอาศัยกับคนไม่ได้สนิทจนมีเงินเก็บเลยออกมาศัยอยู่ในห้องพักเล็กๆคนเดียวทั้งชีวิตทำงานพาร์ทไทม์ จ/ส วันอาทิตได้ออกมาเรียนพิเศษจนทำให้ทั้งชีวิตไม่มีเวลาได้พักทั้งชีวิตมีคนเกลียดไม่มีเพื่อนไม่มีพ่อแม่คอยให้กำลังใจจนได้มารู้จักแอปพิเคชั่นนึ่งที่เป็นเเอปสีส้มหาเพื่อนคู่นอนเที่ยวเราได้พบปะกับผู้คนที่หลากหลายประเภทแต่มันก็เพียงแค่ชั่วคราวสัมหรับฉันเเต่มันก็ไม่ใช่ความสุขที่ฉันต้อง.ฉันได้ใช้ชีวิตแบบนี้ไปเรื่อยๆ ทั้งทำงานและทั้งค้างคืนกับผู้คนที่ไม่รู้จักโดยไม่ได้ป้องกันอะไรต่างๆฉันมีความคิดที่จะตายมาตลอดชีวิตเพราะคงคิดว่ามันคงดีถ้าตัวเองไม่อยู่......11.08 ตอนนี้ผม17ละนะ