ผมเป็นคนๆนึงที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษในสังคมเป็นคนๆนึงที่เกิดและโตมาในสังคมทั่วไป แต่ว่าผมไม่รู้ว่าอะไรทําให้ผมมีความคิดแบบนี้ขึ้นมา ผมโตมาในครอบครัวที่ดูแล้วน่าจะปกติในสายตาคนทั่วไปแต่สําหรับมันไม่ทั่วไป พ่อแม่ของผมตั้งแต่ผมเกิดมาบนโลกนี้ผมนับครั้งที่เจอพวกเขาได้เลยครับ ตอนเด็กส่วนใหญ่ผมจะอาศัยอยู่กับคุณย่าคุณปู่สําหรับผมท่านคือพ่อแม่คนที่2ของผมแต่ว่าพวกเขาจะเลี้ยงผมแบบว่าเหมือนจะกลัวผมเป็นเหมือนแก้วที่แตกได้ง่ายๆ ผมเข้าใจว่าพวกเขาคงเป็นห่วงผมแต่พอผมโตขึ้นมาก็เข้าใจว่าบางสิ่งที่พวกเขาทํามันก็ผิดมันทําให้ผมทําอะไรด้วยตนเองยากมากต้องคอยให้คนอื่นมาทําให้ ผมรู้สึกละอายใจอยู่หลาบครั้งเลยครับที่รู้สึกว่าเราก็สามารถทําอะไรได้ด้วยตนเอง แต่กลับเรียกคนอื่นมาช่วยดพราะเราทําไม่ได้ ตอนเด็กผมมีเรื่องให้ครอบครัวปวดหัวบ่อยครั้ง ไม่ใช่การไปตีกับคนอื่นน่ะครับ แต่เป็นการที่ผมบางทีก็ขาดเรียนไปดื้อๆเหตผลคือขี้เกียจแค่นั้นเองครับ หรือจะเป็นการโกหกเพื่อนว่าผมไปธุละและหยุดเรียนไปทั้งๆที่ตัวเองนอนเล่นอยู่บ้าน คงเป็นเพราะผมไม่ค่อยจะถูกกับการเจอคนนอกบ้านต่อให้เป็นคนสนิทก็ตามผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงชอบอยู่กับตัวเองครับ
แต่ผมลืมบอกสิ่งนึงคือเอาจริงๆผมก็เป็นของผมมานานแล้วครับนิสัยนี้ แค่จะเป็นหนักช่วงหลังจากคุณย่าผมเสียไปเท่านั้นเอง คุณย่าของผมท่านเป็นคนที่ผลักดันตัวผมครับ ถึงจะใช้วิธีที่รุนแรงไปบ้าง ต่อมาก็ไม่มีคนสอนผมครับ ผมมีพี่ชายพี่สาว2คนครับผมเป็นคยเล็กสุด คนที่คอยสอนผมมาตลอดแต่ผมพึ่งมารู้หลังก็เป็นพี่คนที่2ของผมครับในตอนนั้นช่วงที่ผมดื้อมากๆหรือจะเป็นตอนที่ผมหาข้อแก้ตัวในการหยุดเรียนต่างๆนาๆพี่ผมเขาก็จะคอยตามผมตลอดมาบางทีผมก็เบื่อครับแต่ถ้าไม่มีเขาก็ไม่มีผมในทุกวันนี้ มีบางครั้งที่ผมเถียงเขาหรือเล่นข้ามหัวซึ่งตอนนี้ก็เป็นอยู่ครับแค่อาจน้อยลงไปบ้างผมอยากขอโทษเขาน่ะครับตัวผมรู้ตัวเองดีครับว่าขี้เกียจขนาดไหนและเห็นแก่ตัวขนาดไหน
แต่มันคงจะแก้ยากแล้วเพราะบางทีผมก็ทําไปโดยไม่รู้ตัวถ้าจะให้แก้สําหรับผมคงต้องย้อนไปแก้ตอนผมเด็กๆเลย ผมเป็นคนที่พูดแล้วบางทีคําพูดของผมมันอาจเกินจริงไปบ้างแต่เอาจริงๆน่ะครับ มันก็มีส่วนเกินจริงไปมากเลยครับ เอาล่ะเล่าบทนําไปแล้วมาเข้าเนื้อเรื่องกันเลยดีกว่าครับ สวัสดีครับผมขอไม่บอกชื่อตัวเองน่ะครับ ผมเป็นเด็กคนนึงที่โตมาในสภาพแวดล้อมที่จะแปลกก็ไม่แปลกจะปกติก็ไม่ปกติ เอาง่ายๆว่าโตมาในสภาพแวดล้อมที่ประหลาดแล้วกันครับ ผมเป็นเด็กที่คลอดก่อนกําหนด7เดือน ครับ เคยเกือบขิต2รอบ ตอนเด็กๆและเคยเกือบโดนข่มขืนอีก1รอบตอนเด็กๆเหมือนกัน ผมเป็นเด็กที่เหมือนเด็กๆทั่วไปในสังคมไทยนี่แหละครับ แค่จะแปลกก็แค่ครอบครัวที่เลี้ยงพวกผม3พี่น้องออกมาให้ตีกันเองเท่านั้นเองครับ ปากบอกรักลูกแต่สิ่งที่ทําตรงกันข้ามกันหมด บางทีผมก็เคยคิดว่าอยากจะตายๆหายไปจากโลกนี้แต่ก็นึกได้ว่าเรายังไม่ได้ดูไม่ได้เล่นอะไรอีกมากกบนโลกใบนี้ ผมเป็นเด็กที่ดื้ออยู่พอตัวครับไม่ได้ดื้อแบบว่าไปตีกับใครน่ะครับ แค่ดื้อแบบว่าขกไปเรียนและขกทํางานส่งครูเฉยๆครับไม่รู้เพราะอะไรผมถึงเป็นแบบนี้ช่วงจบม.3และม.6พี่ชายคนที่2ของผมก็เป็นคนผมพาจบครับนี่ยังไม่รวมเพื่อนๆอีกหลายคนที่ทํางานให้ผมน่ะครับถึงขะเก็บเงินผมทีหลังแต่ก็ถือว่าเป็นของแลกเปลี่ยนแทนความเหนื่อยครับ55555 ผมเป็นคนขี้วิตกครับและขี้กลัวมากๆไม่ว่าเรื่องจะเล็กแค่ไหนก็ตาม และเป็นคนที่ท้อง่ายมากๆแค่ผมไม่บอกไม่ได้หมาบความว่าผมไม่ท้อ ผมเคยมีแฟน1คนครับเราคบกันแบบเด็กน้อยมาก เขาอาจคิดว่าจริงจังแต่สําหรับผมแค่อยากอวดเพื่อนๆเท่านั้นคบกันตั้งแต่ผมม.4จนเธอบอกเลิกกับผมตอนม.6เอาจริงๆทุกวันนี้ก็คิดถึงเธออยู่ลึกๆครับ คบกันนานมากแต่เจอหน้ากันแค่4ครั้งผมเป็นคนที่รักตัวเองมากกว่าคนอื่นครับ แต่ก็นั้นแหละครับคือความเห็นแก่ตัวของผมทําคยอื่นลําบากมาเยอะครับ ก็เอาเป็นว่าผมระบายแค่นี้ดีกว่า เพราะไม่รู้จะเอาอะไรมาระบายอีกมันเยอะมากกกก แต่ถ้ามีเวลาจะมาบอกอีกครับ ขอบคุณครับที่รับฟังอาจมีบางข้อความที่ติดๆงงบ้างนี่ครั้งแรกครับที่เขียนกระทู้นี้ ขอบคุณครับ