เราบอกก่อนนะว่าเราไม่เคยรู้สึกเกลียดแม่เลยแต่มันไม่ไหวกับบางพฤติกรรม
แม่เราเริ่มรู้จักกับของพวกนี้ตั้งแต่เรายังเด็กเพราะตอนนั้นแม่เราทำงานเป็นนักร้อง แต่ตอนเด็กเราก็ยังไม่รู้เรื่องเท่าไหร่
แม่เราจะมีนิสัยอย่างนึงที่คนรอบข้างเอือมระอามากคือขโมยของ ขโมยเงิน และติดเงินร้านค้าทุกร้านที่ใกล้บ้าน
ไม่เคยคืน หนีและหลบหน้าคนอื่นตลอด ตั้งแต่เรายังเด็ก เราก็เลยพลอยโดนว่าไปว่าลูกอีแม่ขี้ลักขี้ขโมย ไม่มีใครกล้าให้เราเข้าไปในบ้านเลยหรือถ้าเข้าไปเค้าก็จะมาคอยนั่งจ้องเรากลัวว่าเราจะขโมยของ จนวันนึงเราอายุ 16 เราเริ่มโตเป็นสาว เริ่มรู้เรื่องกฏหมายว่าเรื่องยามันไม่ดี แต่ตอนนั้น แม่เราติดมันจนถึงขั้นที่ว่าขาดไม่ได้ หรือภาษาบ้านๆเรียกว่าจะลงแดง แม่เรามีอาการอยู่ไม่ค่อยเฉย พูดไม่รู้เรื่อง บางทีชอบพูดเสียงดังหรือพูดอะไรไปแล้วจำไม่ได้ จนป้าเราเห็นอาการแล้วทนไม่ไหวจึงเอาเราไปอยู่ด้วย (ป้าเคยเอาเราไปเลี้ยงตั้งแต่เด็กๆช่วงที่แม่ไปทำงานเป็นนักร้องกลางคืนเพราะสงสาร) แต่เรายอมรับว่าตอนนั้นเราดื้อจริงๆ ด้วยสภาพสังคมหลายๆอย่าง เราเรียนไม่จบ ม.3 >> ทำงานก่อนนะเดี๋ยวมาต่อ ^^ (ไม่มีใครอ่านก็ถือว่าได้ระบาย)