ตามชื่อกระทู้ที่ตั้งไว้เลยค่ะ เราแอบสามีคุยกับคนอื่น เรากับสามี อยู่ด้วยกันมา 15 ปี แต่งงาน จดทะเบียนสมรสกัน
มีช่วงหนึ่ง เรามีปัญหาเกี่ยวกับสุขภาพจิต (ไปพบแพทย์ วินิจฉัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า, และมีอาการของโรคแพนิคร่วมด้วย) เนื่องจากเครียดกับงานและมีปัญหาเรื่องโรคประจำตัวที่เก็บไว้คนเดียว ไม่อยากเล่าให้คนในบ้านฟังเพราะกลัวคนในบ้านจะกังวลและเครียดไปกับเรา ส่วนสามี ก็ทำงาน พอกลับมาถึงบ้านก็ไม่เคยคุยกับเรา เอาแต่เล่นโทรศัพท์ ไม่เคยมานั่งทานข้าวพร้อมกับเรา ไม่เคยมานั่งคุยกับเรา บางครั้งยอมรับเลยค่ะว่ารู้สึกน้อยใจและหงุดหงิดบ้างที่เห็นเขาเป็นแบบนั้น เราไปหาหมอก็ไปคนเดียว เขาไม่เคยดูแลหรือพาเราไปเลยสักครั้ง เพราะเขาทำแต่งาน กลับบ้านมาก็อย่างที่บอกไปตอนแรกคือจับโทรศัพท์ และวางอีกทีคือตอนง่วงนอน พอตื่นมาก็แยกย้ายกันไปทำงาน กลับบ้านมาก็เจอแบบเดิม เป็นแบบนี้ทุกๆวันวนไปวนมา ตลอดระยะเวลาหลายปี เรารู้สึกเหงามากๆ รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ถึงแม้ว่าจะอยู่กับสามีทุกๆวัน มันก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีเขาอยู่ด้วยจริงๆ จนวันหนึ่ง เราพบกับผู้ชายคนหนึ่ง เริ่มต้นคุยกันแบบปรึกษาปัญหาชีวิต ส่วนใหญ่เราจะรับฟังปัญหาของเขา แต่พอฟังไปฟังมาสักระยะ เราเริ่มอยากระบายเรื่องของเราให้เขาฟังบ้าง สุดท้ายมันเกิดเป็นความเห็นอกเห็นใจและยอมรับเลยว่าเราก็มีความรู้สึกดีๆให้เขา แต่ไม่มีอะไรเกินเลยนอกจากเพื่อนคุย เพราะเราไม่ได้คิดจะเลิกกับสามี หรือมีใครจริงจัง พอคุยได้ไม่นาน สามีเรารู้ว่าเราคุยกับคนอื่น เขาร้องไห้เสียใจ โวยวายต่อว่าเรา ด่าว่าเรานอกใจเขา ซึ่งเราไม่เถียง เรายอมรับความผิดทุกอย่าง เราขอโทษและสัญญาว่าเราจะไม่ไปคุยกับใครอีก และสุดท้ายเราก็ไม่ได้เลิกกัน แต่ทุกวันนี้ เรารู้สึกแย่มากๆ เรารู้สึกอยากไปพบหมอเกี่ยวกับปัญหาทางสุขภาพจิตที่เป็นอยู่ เพราะสามีเราเขาพูดกรอกหู ประชดประชัน พูดแดกดันเราตลอดว่าเรานอกใจเขา บางครั้งก็ไล่ให้เราไปคบกับคนนั้น บางครั้งก็ตื่นมากลางดึกแล้วผลักเราออกไปไกลๆจากเขา เราพยายามอดทน อดกลั้นกับสิ่งที่เราเจอ เพราะเรารักสามีเรามาก หลายคนอาจจะมองว่า ถ้าเรารักสามีเรามากทำไมเราต้องไปคุยกับคนอื่น ทำไมต้องไปหาเพื่อนคุย เราอยากจะตอบจากใจเลยนะคะว่า บางครั้ง การที่เรามีใครสักคนไว้รับฟัง มันก็สามารถช่วยฮีลใจให้เรายังใช้ชีวิตต่อไปในวันพรุ้งนี้ได้นะคะ ความทุกข์ของเรา หากเราสามารถระบายหรือแบ่งปันให้ใครสักคนช่วยรับฟังและนำไปทิ้งได้บ้าง มันสามารถทำให้เราอยากมีวันพรุ้งนี้ต่อไปจริงๆ ซึ่งการกระทำพวกนี้ เราเคยคุย ปรึกษา และระบายให้สามีเราฟังแล้ว แต่เขาไม่เคยรับฟัง ไม่เคยปลอบใจหรือให้กำลังใจเราเลย เขามองว่าเราคิดมาก มันเป็นเรื่องไร้สาระ แล้วแบบนี้ เราจะทำยังไงต่อไปดีคะ เราจะอดทนต่อไป หรือจะหยุดแล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะเป็นชีวิตแบบไหนดี เราไม่รู้ว่าควรทำยังไง