คือผมเป็นคนนึงนะครับที่ร่าเริง สดใส แต่พอตายายบ่น ด่า มันก็ทำให้ความสดใสของผมหายไป เหลือแต่ความเศร้า 
   แล้วผมเคยเถียงกับยายยายผมก็ไม่เคยเข้าใจ
ผมลืมอะไรนิดๆหน่อยๆยายก็บ่น ด่าผม
   แล้วมีวันนึงผมกำลังหยิบของแล้วป้าให้หยิบผ้าขี้ริ้วตาผมเขาก็แย่งซีนผมโดยคว้าหยิบให้ป้าผมแล้วบ่นเบาๆว่า"พูดไรไม่เคยฟัง" ตอนนั้นผมพูดว่า"ผมฟังอยู่ตาอย่าบ่น"ตอนนั้นทำผมอารมณ์เสียไปทั้งวันเลยครับ
   แล้วตากับยายผมอยากให้ผมเป็นทหารทั้งที่ผมไม่อยากเป็นและผมไม่ชอบ และเขาอยากให้ผมในอนาคตเรียนสายวิทคณิตซึ่งผมก็เรียนสายวิทคณิตพอได้ครับแต่ผมไม่ชอบผมก็ไม่กล้าพูดว่าไม่ชอบเพราะผมกลัวแกบ่นหรือด่า
   ตอนนั้นผมกำลังแกะฝาอาหารแมวกระป๋องแล้วฝากระป๋องบาดนิ้วผม ยายผมบอกว่า"สมควรแล้ว" แล้วบอกอีกอย่างว่า"ก็ผมโง่"
   มันทำร้ายความรู้สึกในใจผมมากเลยครับ ผมทำได้แค่เงียบและเก็บความรู้สึกเพราะผมเถียงผมก็โดนตีเพราะผมเคยเถียงยายมาก่อน
   แล้วคือยายผมโคตะระหัวโบราณมากเลยครับขนาดที่ว่าเขาจะให้ผมตัดหัวเกรียนทั้งๆที่ผมอยากตัดรองทรงสูง คือมันเป็นความชอบและความอยากตัด เพราะผมก็ตัดหัวเกรียนมาหลายรอบแล้ว
   ผมยอมรับ นะครับว่าผมโง่แต่มาพูดกับผมอย่างงี้ผมก็เสียควมรู้สึกเป็นนะเว้ยแต่ผมก็ทำได้แค่เก็บอารมณ์นั้นอะครับ ผมอยากร้องให้ออกมา
   และสุดท้ายคือยายผมชอบนินทาครับ คือยายผมชอบนินทาเอาเรื่องผมไปเล่าให้ผมอายแต่ผมก็พยายามไม่ฟังแล้วก็แอบหงุดหงิดในใจ
   ทั้งหมดที่กล่าวมาคือทั้งหมดที่ผมระบายออกมาจากจิตใจของผม ผมไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหายังไงแล้วเพราะผมก็ไม่อยากพูดอะไรกับเขามากนัก คือมันปั่นป่วนไปหมด ผมอยากระเบิดอารมณ์ออกมามันก็ไม่ได้ไงครับ