ย้อนกลับไปเกือบ20ปีก่อน พอได้นึกก็อดคิดถึงไม่ได้เลย ความทรงจำที่ดีปนรอยยิ้มที่มีความสุข ผสมปนเปกัน กับความรู้สึกแย่ๆในบางอย่างที่น่าจะดีกว่าเมื่อตอนนั้นก็เหมือนทำให้รู้สึกผิดได้เหมือนกัน
ในครั้งแรก ที่ได้เจอก็เมื่อตอนอยู่ประมาณ ม.ต้น แต่เป็นหมาของเพื่อนบ้าน ตัวเล็กๆเท่าฝ่ามือเอง ผมชอบแอบไปหาเล่นกับมันทุกวันทุกเย็นหลังเลิกเรียน จนมันติดผมมาก ถึงขั้นวิ่งตามผมกลับบ้านเลย บ้านผมก็ไม่ไกลนะห่างกันสี่หลังเอง สมัยเด็กนั้นได้เงินไปโรงเรียนแค่15-20บาทเอง ไม่ค่อยมีเงินที่จะซื้อขนมให้หมาหรอกครับ เลยชอบแอบขโมยกับข้าวในบ้านมาให้มันกินตลอดๆ ด้วยความที่มันติดผมมากๆถึงขั้นเจ้าของเดิมเรียกกลับบ้านมันก็ไม่ยอมกลับ จนแม่ของเพื่อนเห็นว่าผมก็รักมันมากเช่นกันเลยยกหมาตัวนี้ให้ผมเลี้ยง หลังจากนั้น ก็เลยตั้งชื่อให้มันว่า ไวท์ (สโนไวท์ เพราะขนมันสีขาวฟู ขนสีดำยังไม่ค่อยชัดด้วยตอนเด็กๆ) ก็เลี้ยงตามประสาเด็กๆ ของผมแหละ ผมกินอะไรไวท์ก็ได้กินแบบที่ผมกิน แต่โชคดีที่บ้านผมทำกับข้าวจืดและไม่ปรุงไรมาก มีแค่เกลือ และซีอิ้ว แค่นี้ ไวท์ก็เลยไม่มีปัญหาเรื่องสุขภาพเลย ช่วงนั้นเท่าที่จำได้ปัญหาที่แก้ไม่หายเลย คือเรื่องเห็บหมัด ด้วยแถวบ้านก็มีหมาจรเยอะด้วย ออกไปเล่นทีต้องนั่งหาให้ตลอด อาบน้ำ ใช้น้ำยากำจัดจนเหนื่อยอะ แต่ก็รู้สึกสนุกและผูกพันธ์กันมากเลยนะครับ พอนึกดีๆตอนนี้ ก็มีแต่ไวท์นะที่เหมือนจะเข้าใจผมที่สุด ทำไมถึงคิดงั้นใช่มั้ยครับ เวลาผมพูดหรือคุยอะไรไป ไวท์มันนั่งฟัง นอนฟัง คอตลอดเลยเหมือนรู้เรื่อง ตอนพาเข้ามาอยู่ในบ้านใหม่ๆก็ซนตามประสาหมาเด็กแหละ ชอบกัดข้าวของ คุ้ยขยะข้างนอกที่มีกลิ่นเหม็นๆเข้ามาในบ้าน ซากพื้ช ซากสัตว์ มาครบ ขี้เหยี่ยว ในบ้าน ไม่เป็นที่ ต้องคอยเก็บเช็ด บางทีตรงไหนไม่เห็นก็คือแห้งไปเลยก็มี ก็ด่ามันสอนมันให้ไปขี้ เยี่ยวนอกบ้าน ตลอด บ่นให้มันฟัง เล่าให้ฟังว่า มันสกปรก เหม็นนะ จนมันเริ่มโต หน่อยก็เริ่มเป็นสาวละมั้ง เริ่มแอบไปขี้เยี่ยวในป่าข้างบ้านเป็นแล้ว พอมานึกถึงตอนนี้ก็แอบคิดไม่ได้ว่ามันน่าจะฟังคำพูดของผมออกด้วยหรือป่าวน้อ บางทีไวท์มันชอบไปวิ่งเล่นในสวนหลังบ้านไกลๆ หาตัวไม่เจอ หรือแอบไปเล่นกับเพื่อนบ้านห่างกันหลายๆหลัง ผมตะโกน ชื่อ ไวททททท์ แป๊บเดียว วิ่งป่าราบมาเลย เป็นแบบนี้เสมอมา เลี้ยงตั้งแต่ผมอยู่ม.ต้น จนขึ้นม.ปลาย จากหมาตัวเล็กๆเท่าฝ่ามือเสียงเห่าเล็กๆ น่ารักๆ เวลาผ่านไปแป๊บเดียวผมก็ขึ้นม.ปลาย ไอ้ไวท์ก็ใหญ่จนอุ้มรำบากซะแล้ว ช่วงตั้งแต่ หลังเลิกเรียนจนเข้านอน ถึงตื่นตอนเช้าไปโรงเรียน ตัวติดกันกับผมไม่เคยห่างเลย ผมทำการบ้าน ดูทีวี ไปเล่นกับเพื่อนก็ตามไปทุกที (มีรูปที่ผมเคยวาดไวท์ส่งอาจารด้วยนะ แต่สมัยนั้นไม่มีกล้องมือถือเลยไม่ได้ถ่ายเก็บเอาไว้ รูปที่เห็นทั้งหมดนี้ ผมใช้กล้องเว็บแคม สมัยก่อนในคอมฯPc ของผมถ่ายเอานะ) มาถึงตรงนี้ผมคิดถึงไวท์มาก จริงๆเลยนะ ไว้ค่อยมาต่อนะเพราะหลังจากนี้มันเริ่มเศร้าแล้วละ
ถ้ามีคนมาอ่านและชอบเรื่องราวของผมและไวท์เยอะๆจะมาต่อให้จนจบนะครับ