ความจริงเรื่องนี้ผ่านมานานหลายปีแล้วค่ะ แต่กลับมานึกได้ตอนอ่านกระทู้ของน้องหมาอันนึงค่ะ ที่ตั้งขึ้นนี้เพื่อแชร์ประสบการณ์โง่ๆของเราด้วยค่ะ เผื่อน้องหมาใครกำลังมีอาการแบบหมาเรา
เราเป็นคนที่รักหมามากๆค่ะ ตั้งแต่จำความได้เลี้ยงหมามาตลอด เราผูกพันกับหมาทุกตัวค่ะ แต่มีหมาอยู่ตัวนึงที่เรารักมากที่สุด มันชื่อไวท์ค่ะ ไวท์เป็นหมาไทยผสมกับหมานอกไม่รู้ว่าพันธุ์อะไรเหมือนกันค่ะ สีขาวทั้งตัวเลย เป็นหมาของย่าเรา เรารับมาเลี้ยงตั้งแต่ไวท์ยังเด็ก ตอนนั้นเราอยู่อนุบาล เราชอบเล่นกับไวท์มากไม่รู้เพราะอะไรชอบเล่นกับมันถึงขนาดที่เราร้องเสียงหมาได้เลยค่ะ แล้วมันก็จะร้องตามด้วยนะคะ เหมือนรู้กันน่ะค่ะ เรารักมันมากถึงมันจะมีนิสัยโมโหร้าย ชอบกัด แต่มันไม่เคยกัดเราเลย
จนเราป.4 แม่กับป๊าเราไปทำงานที่กรุงเทพ หมาทุกตัวเลยต้องมาอยู่บ้านยาย ไวท์อ้วนมากเดินไปไหนมาไหนก็ลำบาก เราเลยเรียกมันว่า น้องอ้วน จนไวท์มีลูก ออกมา3ตัว เราขอเลี้ยงไว้ตัวนึง มันเหมือนไวท์มาก มันชื่อปุ้กกี้ เราเลี้ยงปุ้กกี้ตั้งแต่เด็ก รักปุ้กกี้มากพอๆกับไวท์ จนวันนึงเรากลับจากโรงเรียนยายเราบอกว่า ปุ้กกี้มันตามคนเก็บขยะไป เอาไก่มาล่อมันมันก็ไป เราก็เชื่อ เราร้องไห้หลายวันเลย เครียดด้วย แต่ตอนนั้นเรายังเด็กแป๊บเดียวเราเลยลืม จนยายเราเผลอพูดกับญาติว่า เป็นไงปุ้กกี้ดื้อมั้ย โตหรือยังอะไรประมาณเนี้ย เราเลยรู้ว่ายายเอาหมาเราไปให้ญาติแต่โกหกเรา เราไม่พูดนะ ว่ารู้แล้วเราทำเป็นไม่รู้
พอเราจบป.6 เราต้องย้ายมาเรียนกรุงเทพ นานๆเรากลับบ้านที กลับไปก็เจอไวท์เหมือนเดิม แต่มันเริ่มมีอาการแปลกๆ มันจะลงไปนอนดิ้นๆอยู่ที่พื้นอ่ะค่ะ ยายเราบอกว่ามันดีใจมันก็เป็นเงี้ย เราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เราเห็นบ่อยมากที่มันลงไปดิ้นทั้งๆที่ไม่ได้ดีใจหรืออะไร เราบอกป๊าเรา ยายเรา ทุกคนก็หาว่าเรามั่วบ้าง ไร้สาระบ้าง เราบอกหลายรอบด้วย ไม่มีใครฟังเลย พอเรากลับกรุงเทพเราก็ลืม จนวันนึงยายโทรมาหาเราบอกว่าไวท์ตายแล้ว ยายบอกว่าไวท์ไม่กินข้าวมาหลายวัน แล้วก็นอนไม่ลุกไปไหน พอให้หมอมาดูไวท์ก็ตายแล้ว หมอบอกว่ามดลูกในตัวมันบวมมาก มันทรมาณจนตาย
ตอนนั้นเราเสียใจมากอะ เราว่ายายด้วย บอกว่าหนูบอกแล้วว่ามันเป็นอะไรสักอย่าง ทำไมยายไม่เชื่อหนู ยายเราก็บอกว่ายายไม่รู้ ยายไม่เคยเลี้ยงหมา ยายขอโทษ เราเครียดมาก ร้องไห้เป็นอาทิตย์แต่ไม่ได้ร้องไห้ใครเห็น เราคิดถึงมันมาก ขนาดตอนพิมเรายังร้องไห้เลยค่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆ ดูแลมันไม่ได้ ถ้าเราตื๊อป๊าให้พามันไปหาหมอมันคงไม่ต้องตายแบบนี้ ที่เราเล่ามาเพราะอยากให้ดูอาการน้องหมาที่บ้านนะคะ เผื่อเค้าเป็นโรคอะไรแต่ไม่แสดงอาการออกมา
ขอบคุณที่อ่านเรื่องของเราค่ะ เราอยากให้มันเป็นเรื่องที่เตือนใจคนเลี้ยงหมาอ่ะค่ะ ว่าอย่าปล่อยปละละเลยน้องนะคะ บางทีเค้าอาจจะทรมาณมากแต่บอกเรา ขอบคุณค่ะ
***เรามาแก้คำผิดและก็มาย่อหน้าให้แล้วนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ เราพิมไปร้องไห้ไปไม่ได้ทันสังเกตุอะไร***
ต้องเสียหมาไปเพราะความไม่รู้ ความโง่ ความไม่ใส่ใจ
เราเป็นคนที่รักหมามากๆค่ะ ตั้งแต่จำความได้เลี้ยงหมามาตลอด เราผูกพันกับหมาทุกตัวค่ะ แต่มีหมาอยู่ตัวนึงที่เรารักมากที่สุด มันชื่อไวท์ค่ะ ไวท์เป็นหมาไทยผสมกับหมานอกไม่รู้ว่าพันธุ์อะไรเหมือนกันค่ะ สีขาวทั้งตัวเลย เป็นหมาของย่าเรา เรารับมาเลี้ยงตั้งแต่ไวท์ยังเด็ก ตอนนั้นเราอยู่อนุบาล เราชอบเล่นกับไวท์มากไม่รู้เพราะอะไรชอบเล่นกับมันถึงขนาดที่เราร้องเสียงหมาได้เลยค่ะ แล้วมันก็จะร้องตามด้วยนะคะ เหมือนรู้กันน่ะค่ะ เรารักมันมากถึงมันจะมีนิสัยโมโหร้าย ชอบกัด แต่มันไม่เคยกัดเราเลย
จนเราป.4 แม่กับป๊าเราไปทำงานที่กรุงเทพ หมาทุกตัวเลยต้องมาอยู่บ้านยาย ไวท์อ้วนมากเดินไปไหนมาไหนก็ลำบาก เราเลยเรียกมันว่า น้องอ้วน จนไวท์มีลูก ออกมา3ตัว เราขอเลี้ยงไว้ตัวนึง มันเหมือนไวท์มาก มันชื่อปุ้กกี้ เราเลี้ยงปุ้กกี้ตั้งแต่เด็ก รักปุ้กกี้มากพอๆกับไวท์ จนวันนึงเรากลับจากโรงเรียนยายเราบอกว่า ปุ้กกี้มันตามคนเก็บขยะไป เอาไก่มาล่อมันมันก็ไป เราก็เชื่อ เราร้องไห้หลายวันเลย เครียดด้วย แต่ตอนนั้นเรายังเด็กแป๊บเดียวเราเลยลืม จนยายเราเผลอพูดกับญาติว่า เป็นไงปุ้กกี้ดื้อมั้ย โตหรือยังอะไรประมาณเนี้ย เราเลยรู้ว่ายายเอาหมาเราไปให้ญาติแต่โกหกเรา เราไม่พูดนะ ว่ารู้แล้วเราทำเป็นไม่รู้
พอเราจบป.6 เราต้องย้ายมาเรียนกรุงเทพ นานๆเรากลับบ้านที กลับไปก็เจอไวท์เหมือนเดิม แต่มันเริ่มมีอาการแปลกๆ มันจะลงไปนอนดิ้นๆอยู่ที่พื้นอ่ะค่ะ ยายเราบอกว่ามันดีใจมันก็เป็นเงี้ย เราก็ไม่ได้คิดอะไร แต่เราเห็นบ่อยมากที่มันลงไปดิ้นทั้งๆที่ไม่ได้ดีใจหรืออะไร เราบอกป๊าเรา ยายเรา ทุกคนก็หาว่าเรามั่วบ้าง ไร้สาระบ้าง เราบอกหลายรอบด้วย ไม่มีใครฟังเลย พอเรากลับกรุงเทพเราก็ลืม จนวันนึงยายโทรมาหาเราบอกว่าไวท์ตายแล้ว ยายบอกว่าไวท์ไม่กินข้าวมาหลายวัน แล้วก็นอนไม่ลุกไปไหน พอให้หมอมาดูไวท์ก็ตายแล้ว หมอบอกว่ามดลูกในตัวมันบวมมาก มันทรมาณจนตาย
ตอนนั้นเราเสียใจมากอะ เราว่ายายด้วย บอกว่าหนูบอกแล้วว่ามันเป็นอะไรสักอย่าง ทำไมยายไม่เชื่อหนู ยายเราก็บอกว่ายายไม่รู้ ยายไม่เคยเลี้ยงหมา ยายขอโทษ เราเครียดมาก ร้องไห้เป็นอาทิตย์แต่ไม่ได้ร้องไห้ใครเห็น เราคิดถึงมันมาก ขนาดตอนพิมเรายังร้องไห้เลยค่ะ เรารู้สึกว่าตัวเองแย่มากๆ ดูแลมันไม่ได้ ถ้าเราตื๊อป๊าให้พามันไปหาหมอมันคงไม่ต้องตายแบบนี้ ที่เราเล่ามาเพราะอยากให้ดูอาการน้องหมาที่บ้านนะคะ เผื่อเค้าเป็นโรคอะไรแต่ไม่แสดงอาการออกมา
ขอบคุณที่อ่านเรื่องของเราค่ะ เราอยากให้มันเป็นเรื่องที่เตือนใจคนเลี้ยงหมาอ่ะค่ะ ว่าอย่าปล่อยปละละเลยน้องนะคะ บางทีเค้าอาจจะทรมาณมากแต่บอกเรา ขอบคุณค่ะ
***เรามาแก้คำผิดและก็มาย่อหน้าให้แล้วนะคะ ขอโทษด้วยค่ะ เราพิมไปร้องไห้ไปไม่ได้ทันสังเกตุอะไร***