สำหรับเราเป็นการเสียซิงที่แย่ที่สุดในชีวิตเริ่มตั้งแต่8-9ขวบได้เราโดนพี่ชายแท้ๆอายุประมาณ15ข่มขืนตลอด1ปีที่ผ่านมาไม่ได้กล้าบอกใครเลยเพราะถ้าเราบอกใครเขาจะกระทืบเราจะตีเราส่วนตอนนั้นเราอยู่กันปู่เวลาเขาทำอะไรเราเขาจะทำช่วงเวลาที่ปู่หลับเราร้องไห้ไม่มีเสียทุกครั้งจนผ่านไปเต็มๆปีคบอายุ10ขวบเต็มเรามีน้องชายอีกคนที่อายุ7ขวบได้คอยช่วยเราหนีจากพี่ชายจนวันนึงน้องชายเราได้ตัดสินใจบอกปู่เราตอนนั้นพอปู่รู้ปู่เสียใจมากปู่ตีพี่ชายด้วยเข็มกลัดใช่เรานั้งมองกอดน้องชายไว้จนข้ามวันผ่านไปแม่เรามารับเราเพื่อนไปอยู่กับเขาเพราะเราบอกขออยู่ห่างพี่ชายให้ได้มาที่สุดเท่าที่แม่พาไปได้จาก กทม ไป รย จนถึงทุกวันนี้ตอนนี้อายุเราจะ15เราไม่เคยอาภัยให้เขาเลยแม้แต่น้อยแม่วันนั้นเขาจะกราบขอโทษเราถามว่าทุกวันนี้อาภัยให้เขาได้รึยังบอกเลยอาภัยให้ไม่ได้เด็ดขาดมันหายโกรธแล้วนะแต่มันเกลียดแทนแต่ทุกวันนี้ก็มีติดต่อกันเป็นครอบครัวแฮปเดย์กับปีละครั้งของแต่ละคนก็ประมาณนั้น  จนถึงทุกวันนี้ก็ยังเกลียดเขาจนมาทำร้ายร่างกายตัวเองให้เสียเลือดมีแผลเขารพมันเป็นแผลทั้งจิตใจกับตัวเองเลยแหล่ะเหตุผลที่ไม่คบผชแท้ (อันนี้ส่วนตัวนะเราไม่ได้เกลียดผชเราแค่ไม่ชอบคบแบบแฟน)แต่ก็คนมันกลัวแบบยังไม่ทันได้ยอมอยู่ๆก็โดนเงี้ย