ความรักที่ไม่ค่อยได้ ไม่รู้ว่าจะเรียกร้องไปทำไม
ความปลอดภัย ความอบอุ่น ก็ไม่ได้
มีเพียงแค่ความเคยชินที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้เท่านั้นเอง
ถ้ามีแรงกาย แรงใจ ก็ออกไปทำงานหาเลี้ยงตัวเองเถอะ
ทุกวันนี้คิดแค่ว่า พ่อแม่คือคนที่รักเราที่สุด จะไม่มีวันทำร้ายเรา ไม่จริงเลย ก็ทำร้ายเราอยู่เกือบทุกวัน
พูดจาไม่ดี สาปแช่ง เอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่น้อง เราป่วยก็ไม่ได้ดูดำดูดี กลับด่าเราซ้ำ
ไม่ได้แปลว่าคนภายนอกจะดีกว่าทุกคน แต่มันจะมีคนที่เค้าเฉยๆ ไม่ได้สนใจชีวิตเรา ก็ยังดีกว่าคนที่ไม่ชอบเรา แต่สนใจชีวิตเรา หวังแต่จะให้ชีวิตเราไม่มีวันเจริญขึ้น
ถ้าโชคดีก็ขอให้เจอคนที่รักเราจริงบ้างนะ คนที่รับฟังและอยู่ข้างๆเรา พร้อมดูแลเรายามป่วย ไม่มองว่าเราเป็นภาระ ไม่มองเราไร้ค่า
ไม่มีครอบครัวเราก็อยู่ได้