หนูเพิ่งอยุ่ ม.3ค่ะ ปัญหาชีวิตเยอะแยะไปหมด ฐานะทางบ้านไม่ได้ดีอะไรเลยค่ะ หน้าตาพอได้เฉยๆ ตอนประถมไม่ค่อยจะมีปัญหากับใคร ขึ้นมัธยมาเครียดสุดๆเจอแต่เพื่อนหน้าดีหลังหลอกแทงกันข้างหลังใส่ร้ายแกล้ง ช่วงนึงปัญหาเยอะมากๆมารวมกันจนไม่อยากอยู่แล้วอ่ะค่ะมันมีแต่คำว่าไม่รู้เหนื่อยทำไมต้องเป็นแบบนี้ ย้ายห้องมาก็ช่วยได้อยู่นิดนึงเพื่อนห้องใหม่เฉยๆเราไม่ได้สนิทกับใครมากมีเพื่อนที่รู้จักแล้วสนิทอยู่คนนึงเป็นคนที่แนะนำให้เราย้าย แต่เราไม่รู้สึกว่าตัวเองสนิทกับใครเลยแล้วก็ไม่มีความอยากสนิทกับใครเลย มันกลัวเหนื่อยระแวง แต่ก็มีเพื่อนที่รู้จักกันอยู่อีกห้องนึงเขาเป็นอีกคนที่โดนดีดมาจากกลุ่มเหมือนกันแค่คิดต่างมั้งคนในกลุ่มคนนึงไม่พอใจมากไม่รู้มีอำนาจอะไรเขาก็มีลูกหาบของเขาอ่ะค่ะสั่งหมดถ้าไม่ชอบใครใครทำไม่ถูกใจเขา หนูกับเพื่อนคนนี้ทนมาเหนื่อยค่ะ
พอออกละเพื่อนคนนี้ออกด้วยเขาคิดว่าเราเป่าหูคนอื่นด้วยความที่เขาไม่ชอบเราส่วนตัวอยู่แล้วแต่ก็ดีหน้าซื่อคบกันมาเป็นเพื่อนแล้วคอยนินทาลับหลังพอทนไม่ไหวก็โกรธแค้นระแวงว่าหนูจะแฉนินทาลับหลังทำแบบที่เขาทำ เจอกันไม่ได้เลยค่ะเขาคิดไปไกลตลอดว่าหนูจะทำอะไรลับหลังมั้ย เรื่องนี้เครียดมากค่ะมีปัญหากับเพื่อนห้องเก่าเพื่อนห้องเก่าไม่ชอบกลุ่มหนูส่วนตัว อยู่แล้วเพื่อนเลยไม่พอใจที่เป็นปัญหาใหญ่ที่หนูโดนแกล้งแล้งปรึกษาครูจนเป็นเรื่องใหญ่แล้วเพื่อนก็โมโหที่เราไม่ปรึกษาเขาก่อน(เขามาบอกกับเราว่าเเล้วเพื่อนในห้องจะมองพวกกูยังไง?)แค่นี้เลยค่ะ เราเลยพอ เดินออกมาไม่เคลียร์ พอเราจะคุยเขาก็เมินเราค่ะ เราเหนื่อยเราเลยพอ เราไม่อยากพยามต่อเราท้อค่ะ เราโดนเพื่อนแกล้งเพียงเพราะเขาไม่ชอบเราพอเราทำกลับก็โดนหนักกว่าเดิมพอเงียบก็ได้ใจใหญ่ พอมีเรื่องก็โยนไปโยนมา พอเราย้ายเราเหนื่อยไม่อยากอธิบายแล้วไม่สนว่าใครจะมองยังไงครูถามเราก็ตอบสั้นๆว่ามีปัญหา เราเหนื่อยไม่อยากพูดถึงแล้วอ่ะค่ะ คนก็ถามกันเยอะ เราไม่ได้ย้ายเล่นๆซะหน่อย เรื่องเครียดมันเยอะจริงๆค่ะเราเหนื่อยกับชีวิตสุดๆพยามค้นหาตัวเอง ยิ่งคิดก็คิดไม่ออก คิดไปคิดไปก็ยิ่งเครียดเหนื่อยท้อคิดไม่ออก พึ่งอยู่ม.3 เราเหนื่อยมากเลยค่ะเรารู้ว่าแม่เราก็เหนื่อยกว่าเรามากๆ เราไม่ไหวแล้วอ่ะค่ะ พยามจะไม่สนแต่ลึกๆมันก็เก็บมาคิดตลอดเลยวนๆอยู่ในหัว ชีวิตเรามีแต่ปัญหาถ้าตายไปก็ไม่ต้องเครียดอีกไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว เราไม่รู้จะบอกกับแม่ยังไงดีเรากลัวแม่เสียใจ เราคิดไม่ออกจริงๆไม่อยากเรียนแล้วไม่รู้จะเอาไงต่อเหนื่อยใช้ชีวิตไปเรื่อยๆเป็นภาระคนอื่นอีก
เหนื่อยเครียดไม่รู้จะเอาต่อไงดีกับชีวิต
พอออกละเพื่อนคนนี้ออกด้วยเขาคิดว่าเราเป่าหูคนอื่นด้วยความที่เขาไม่ชอบเราส่วนตัวอยู่แล้วแต่ก็ดีหน้าซื่อคบกันมาเป็นเพื่อนแล้วคอยนินทาลับหลังพอทนไม่ไหวก็โกรธแค้นระแวงว่าหนูจะแฉนินทาลับหลังทำแบบที่เขาทำ เจอกันไม่ได้เลยค่ะเขาคิดไปไกลตลอดว่าหนูจะทำอะไรลับหลังมั้ย เรื่องนี้เครียดมากค่ะมีปัญหากับเพื่อนห้องเก่าเพื่อนห้องเก่าไม่ชอบกลุ่มหนูส่วนตัว อยู่แล้วเพื่อนเลยไม่พอใจที่เป็นปัญหาใหญ่ที่หนูโดนแกล้งแล้งปรึกษาครูจนเป็นเรื่องใหญ่แล้วเพื่อนก็โมโหที่เราไม่ปรึกษาเขาก่อน(เขามาบอกกับเราว่าเเล้วเพื่อนในห้องจะมองพวกกูยังไง?)แค่นี้เลยค่ะ เราเลยพอ เดินออกมาไม่เคลียร์ พอเราจะคุยเขาก็เมินเราค่ะ เราเหนื่อยเราเลยพอ เราไม่อยากพยามต่อเราท้อค่ะ เราโดนเพื่อนแกล้งเพียงเพราะเขาไม่ชอบเราพอเราทำกลับก็โดนหนักกว่าเดิมพอเงียบก็ได้ใจใหญ่ พอมีเรื่องก็โยนไปโยนมา พอเราย้ายเราเหนื่อยไม่อยากอธิบายแล้วไม่สนว่าใครจะมองยังไงครูถามเราก็ตอบสั้นๆว่ามีปัญหา เราเหนื่อยไม่อยากพูดถึงแล้วอ่ะค่ะ คนก็ถามกันเยอะ เราไม่ได้ย้ายเล่นๆซะหน่อย เรื่องเครียดมันเยอะจริงๆค่ะเราเหนื่อยกับชีวิตสุดๆพยามค้นหาตัวเอง ยิ่งคิดก็คิดไม่ออก คิดไปคิดไปก็ยิ่งเครียดเหนื่อยท้อคิดไม่ออก พึ่งอยู่ม.3 เราเหนื่อยมากเลยค่ะเรารู้ว่าแม่เราก็เหนื่อยกว่าเรามากๆ เราไม่ไหวแล้วอ่ะค่ะ พยามจะไม่สนแต่ลึกๆมันก็เก็บมาคิดตลอดเลยวนๆอยู่ในหัว ชีวิตเรามีแต่ปัญหาถ้าตายไปก็ไม่ต้องเครียดอีกไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว เราไม่รู้จะบอกกับแม่ยังไงดีเรากลัวแม่เสียใจ เราคิดไม่ออกจริงๆไม่อยากเรียนแล้วไม่รู้จะเอาไงต่อเหนื่อยใช้ชีวิตไปเรื่อยๆเป็นภาระคนอื่นอีก