ผมอายุ 18 ครับเเฟนกับผมอายุเท่ากัน พวกผมเรียนคนละที เจอไม่บ่อย อาทิตย์ละครั้ง ผมเป็นคนที่คิดมากๆ กลัวเขาจะไป จีบคนอื่น จะคุยกับคนอื่น ด้วย เขาชอบหยอกผมว่า จะไปคบกับคนอื่น ผมเคยคุยกับเขาเเล้ว เขาเเค่หยอกเล่น เเต่ผมเองก็หยุดคิดไม่ได้จริงๆ มันหลายเรื่อง ผมคุยกับเขาบ่อยมาก เเต่ปัญหามันเริ่มมาหนักช่วง ตอนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน คือผมชอบคิดมากเเล้วทำตัวเเปลกจากเเฟน ด้วย ที่เขา เป็นคนที่ไม่ค่อยมีเลย เรียน จ-ศ  ทำงาน ส-อ
ผมรู้ว่าเขาเหนื่อยมากๆ เเต่เวลาหลังเลิกเรียน เขาอยู่กับเพื่อน พอกลับมาเขาบอกอยากอยู่กับเเม่ ผมจะได้คุยกับเขาจริงๆจังๆ หลัง 4 ทุ่ม เเล้วสักพักเขาบอกหลับ เเล้วยิ่งวันไหนเหนื่อยๆ เขาก็จะหายไม่บอกเลย พอผมโดนเเบบนี้ผมรู้สึกคิดมาก ผมต้องการเวลา ผมบอกเขาไปเเต่ เขาบอก เขาอยากเเบ่งเวลาให้ เพื่อน เเม่ ด้วย ผมก็เข้าใจเเต่บางครั้งผมก็ต้องการเขามากๆ ผมชวนไปไหน เขายังไม่อยากไปเลย ผมถามเขาตลอดว่า กินข้าวรึยัง บอกฝันดีตลอด มันอาจจะดูงี่เงาเเต่ ผมก็ต้องการ บางคนไม่ต้องเรียกร้องด้วยซ้ำ ผมเองก็เคยคุยกับเขาเเล้ว เขาบอกจะปรับเเต่สุดท้ายก็กลับเป็นเหมือนเดิม เเต่เมื่ออาทิตย์ก่อนเขาล่มเจ็บขา เเล้ววันเสาร์เขาต้องไปทำงาน ผมพยายามห้ามเขาเพราะ กลัวเขาเจ็บขา ผมคุยกับเขาจนเขาโกรธผมที่ผมไปห้ามเขาไม่อยากให้ไปทำงาน เขาบอกต้องใช้เงิน เเล้ววันอาทิตย์ผมก็มาคุยกับเขา เขาบอกเขาเหนื่อย ยิ่งผมไปขออะไรยิ่งทำให้เขาเหนื่อยอีก เเล้วเขาก็กลัวผมจะเหนื่อย เขาบอกเขารู้ตัวดีว่าเขาไม่ใช่เเฟนที่ดี เขาเป็นเเฟนที่ห่วย เขาบอกว่าจะเลิกมั้ย ผมรักเขามากๆ ผมบอกตรๆงๆว่าผมเอง ขาดเขาไม่ได้ เขาดีมากๆ เขาเป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกอยากปรับหลายๆ เพื่อเขา ปรับเพื่อเข้าสังคมให้ได้ พอผมบอก เขาก็ไม่อะไร ปกติผมกับเขาจะคุยกันเยอะเเต่หลังจากวันเสาร์เย็นๆที่เครียลกัน เขาเริ่มไม่สนใจ เขาเหมือนไม่อยากคุย ตอนนี้มันคือถามคำตอบคำ ไม่อยากตอบก็เมิน ผมไม่รู้จะทำไงดี ผมไม่อยากเลิกกับเขา