ผมตกหลุมรักให้กับผู้หญิงคนนึงครับ และดูเหมือนหลุมนั้นมันจะลึกมากๆด้วย คือเขาเป็นคนที่ผมเห็นว่าเขาพิเศษอ่ะครับ

ผมเคยมีแฟนเก่ามาแล้ว 2 คนสมัยยังวัยเด็ก ตอนนั้นผมยังไม่รู้ถึงความรักอย่างจริงๆจังๆ แต่พอมีเธอคนนั้นเข้ามาในชีวิตคือผมรับรู้ได้เลย ว่านี่คือรักจริงๆ เพราะผมมีคนเก่ามาเทียบดู เธอพิเศษว่าคนไหนๆ เวลาอยู่ด้วยผมมีความสุขมากๆ เวลาคุยด้วยผมมีความสุขมากๆ ผมถึงขั้นวาดฝันถึงอนาคตที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน

ผมยอมปรับตัวต่างๆเพราะอยากใกล้ชิดด้วย หนังสือที่เธออ่านผมก็ตามอ่านด้วย เพลงที่เธอฟังผมก็ตามฟังด้วย ผมไม่เคยพยายามเข้าหาใครขนาดนี้มาก่อน จนถึงระดับหนึ่งที่ผมกลัวว่าเขาจะคิดกับผมแค่เพื่อน ถ้ายิ่งคุยมันจะยิ่งคิดเป็นเพื่อนมากกว่านี้ ผมเลยตัดสินใจบอกชอบเขาไปตรงๆ แล้วเขาก็ปฏิเสธครับ แต่อ้อมๆไปมา ทำให้ผมไม่รู้ว่าเขาชอบหรือไม่ได้ชอบผม มันกลายเป็นว่าผมเอาแต่คิดเรื่องนี้ทุกๆวัน ความสัมพันธ์หลังจากบอกชอบไปก็ขึ้นๆลงๆ คุยกันมีความสุขบ้าง คุยน้อยลงบ้าง จนผมสับสน ถึงจุดๆหนึ่งผมก็เริ่มเหนื่อย เหนื่อยกับการคิดมาก เหนื่อยกับหัวใจที่อึดอัด เหนื่อยกับการที่ต้องพยายามทำตัวให้เหมือนปกติ กลายเป็นว่าการคุยกับเขาทำให้ผมอึดอัดแทน

ผมเขียนแย่มากเลย ผมขอโทษนะครับ ผมแค่อยากหาที่ระบาย ไว้ตอนไหนที่ผมดีกว่านี้ผมจะเรียบเรียงให้ใหม่