อันดับแรก เราขอเล่าตั้งแต่เริ่มแรกเลยนะค่ะ เราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เลิกกับพ่อของลูกตั้งแต่ลูกได้ 4เดือน (พ่อของลูกไม่เคยส่งเสียอะไรเลยเราก้อตัดขาดกันเลย ) หลังจากนั้นเราก้อเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย จนเรียนจบ ป.ตรี ส่วนลูกแม่เราก้อดูแลให้ วันหยุด หรือช่วงที่เราว่างก้อจะกลับบ้านมาหาลูก ชีวิตเราก้อวนลูบอยู่ในกรอบ4ปี คือเรียน ทำงาน กลับบ้านหาลูก (จะบอกว่าตั้งแต่เลิกกับพ่อของลูกเราก้อโสดยาวมาหลายปี ไม่มีแฟน ) จนมาเจอแฟนคนปัจจุบัน ตอนนี้คบกันมา9ปีแล้ว ในขณะที่อยู่ด้วยกัน ก้อช่วยกันทำงานซื้อบ้านซื้อรถ วันหยุดก้อกลับบ้านหาลูก ไม่ได้มีปัญหาอะไร  !!!!!! แต่ช่วงนี้ ลูกเราเรียนจบ ม.3 แล้ว เค้าเลยย้ายไปอยู่กับเราที่ในตัวเมือง เพื่อเรียนต่อสายอาชีพ ( จะขอบอกนิสัยแฟนก่อนว่าเป็นคนที่สะอาดมาก เป็นระเบียบเรียบร้อย จะเนี๊ยบนิดนึง) พอลูกมาอยู่ได้สัก2-3 เดือนก้อเริ่มมีปัญหากัน จนแฟนเราพูดบ่น เด็กก้อเริ่มต่อต้าน เริ่มไม่ชอบ กลายเป็นว่าทั้งสองคนไม่ค่อยคุยกัน ทุกอย่างเริ่มเป็นปัญหาไปหมด ลูกพอไม่สะบายใจนิดหน่อยก้อไม่อยากจะไปเรียน ((แต่จะบอกก่อนว่าลูกเราไม่ใช่เด็กเกเร ไม่ติดยาเสพติด เลิกเรียนก้อกลับบ้าน โลกส่วนตัวสูง เป็นเด็กติดบ้าน และที่สำคัญค่อนข้างเอาแต่ใจ))ซึ่งตอนนี้เราคนกลาง ไม่รู้จะหันไปทางไหนแล้ว เคลียดมาก กับลูกเราก้อนั่งคุยนั่งสอนตลอด ว่าแต่ละคนต้องปรับนิสัยกันนิดนึงไม่ใช่ให้คนได้คนนึงปรับ  ส่วนกับแฟนเราเราก้อคบกันมาตั้ง9 ปี ร่วมทุกร่วมสุขกันมาทุกอย่างช่วยกันสร้างทุกอย่างมา2คน เอาตรงๆในหัวบางครั้งเราก้ออยากจะบอกเลิกๆไปเลย จะได้จบปัญหาทุกอย่าง แต่เอาตรงๆเราก้อรักเค้ามาก กับลูกเราก้อรักมากเช่นกัน 
      เรื่องที่เราเล่ามาย่อๆประมาณนี้ ถ้าเป็นทุกคนจะทำอย่างไร เราเข้าใจ ใจแต่ละคนไม่เท่ากัน บางคนเค้าอาจจะหาทางออกง่ายๆ แต่สำหรับเรา
คือเคลียด  สภาพจิตใจคือแย่มาก ชอบนั่งคิด นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว จะบางครั้งอยากฆ่าตัวตาย เพื่อจะได้จบปัญหา จนเราเองก้อไม่รู้ว่าเราป่วยเป็นซึมเศร้าแล้วมั้ยตอนนี้  เราเลยตัดสินใจ ขอพิมพ์ระบายอยากฟังความเห็นจากเพื่อนๆหน่อยค่ะ