เราเป็นเด็กผู้หญิงบ้านนอกคนนึง  พูดถึงเรื่องฐานะคือจนแหละ บางครั้งข้าวยังไม่มีตังซื้อกิน ครอบครัวเรามีกัน 5 คน พ่อ แม่ พี่ชาย 2 คน แต่พ่อแม่แยกทาง ก่อนแยกก็ตบตีกัน แยกกันอยู่มา 10 ปี เห้อ และเราก็โตมาในสภาพแวดล้อมตัวคนเดียว แม่ต้องทำมาหากิน เราต้องอยู่บ้าน โตนิดนึงเราก็ทำงานช่วยแม่ เข้าไร่ รับจ้างทั่วไป ใครมีงานก็ไปรับจ้างทำ บ้านก็บ้านหาอยู่เอา ไม่ใช่บ้านตัวเอง เรารู้เราไม่มีฐานะทางการเงิน แต่ เราดิ้นรนเรื่องการเรียนมาก แม่ไม่อยากให้เรียน พ่ออยากให้เรียน ปริญญาตรี (แต่ไม่มีเงินส่ง และไม่คิดจะส่งเราจริงๆจัง) พ่อบอกว่าเรียน ปวส.มันเสียเวลา เรียนปริญญาไปเลยดีกว่า เราก็บอกว่าจะทำงานและเรียนไปด้วย เพราะคนทางบ้านเขาไม่มีเงินส่งเรียนหรอก และเรารู้ตัวดีว่าถ้ายังคงอยู่ที่เดิมชีวิตคงวนเวียนอยู่อย่างนั้น ใช้หนี้ บ้านไม่มีอยู่เป็นหลักแหล่ง งานก็ไม่ค่อยมีทำ อาหาการกินก็ไม่มีกินในบางวัน เราเลยตัดสินจะออกมาเรียน ที่ กทม เรียนด้วยทำงานด้วย เราเข้าเมืองครั้งแรก ใช้ชีวิตคนเดียวครั้งแรก มันเหมือนจะโอเคในช่วงแรกๆเรายังพอมีส่งกลับทางบ้าน แต่ช่วงๆหลังๆเราภาระเยอะ ค่าเดินทาง ค่าเทอม ค่ากิน ค่าใช้จ่ายต่างๆ ค่าโทรศัพท์ ค่าน้ำ ค่าไฟ หลักๆเลยคือค่าเทอม คือเราจ่ายคนเดียวเพราะทางบ้านไม่มีช่วยจ่าย เราก็ไม่ได้ส่งกลับในระยะหลังๆ เนื่องจากเรามีภาระเพิ่มขึ้น  จนกระทั่งตอนนี้ เรากับทางบ้านเริ่มมีปัญหา  พี่ชายทั้งคู่ติดยา แม่เป็นหนี้ พ่อก็ไม่เอาอะไรเลยในชีวิต เราไม่เคยขออะไรเลยจากครอบครัวในวันที่เราติดขัดอะไรเราไม่เคยขอเยอะ เวลาเรามีเราให้ตลอด แต่พอถึงช่วงนึงทางบ้านกับมองว่าใช้จ่ายไม่เป็น  เพราะเราไม่มีส่ง เราเหนื่อยมาก และเรากล้าพูดได้เลยว่าเราเกลียดพ่อ ตลอดระยะเวลาที่แยกกับแม่ พ่อไม่เคยส่งเสียเลยแม่แต่น้อย ทั้งๆที่ตัวไม่มีภาระ ตัวเองติดยา จนไม่เอาอะไรในชีวิตแล้ว  ณ ปัจจุบันนี้คือเราแค่อยากระบาย เราเครียดจนเราคิดอยากจบชีวิต แต่เราก็ยังคงอยากสานฝันตัวเองต่อ เห็นโลกภายนอกมากกว่านี้ แต่มันตันจริงๆ ด้วยภาระหลายๆอย่าง ครอบครัวก็เริ่มไม่เอาเรา เราอยากจะมีชีวิตที่ดีมาก คนๆนึงดิ้นรนแต่ต้องเจออะไรไม่รู้มันทำให้เราเข้สใจคนที่เป็นซึมเศร้า คนที่เขาจบชีวิตนะ บางคนนั่นคือสิ่งที่เขาคิดมาแล้ว มันคงปลดทุกอย่างจริงๆ   เราแค่ในวัย 20 นะ  แต่... ปัญหามีมาตลอดเลย เห้อออ ท้อจริงๆททำไงดีคะ เราไม่ไหว