สวัสดีค่ะ คิดนานมากว่าจะตั้งกระทู้นี้ดีไหม แต่สุดท้ายก็ตั้งเพราะคิดหาทางรับมือกับแม่ไม่ไหวแล้ว (กระทู้ยาวนิดหน่อยนะคะ เราไม่รู้จะเรียบเรียงยังไงจริง ๆ 😭🙏🏻)
ก่อนอื่นเลยแม่เราเป็นคนที่เชื่อในเรื่องผีสาง คนทรงมาก อาจจะเป็นเพราะแม่เราโตมากับอะไรแบบนี้ด้วยมั้งคะ แถมเรายังมีญาติเป็นคนทรง ครอบครัวเราเป็นคนอีสานมาตั้งแต่เกิด ทุกคนพอจะนึกสภาพแวดล้อม ความเชื่ออะไรแบบนี้ออกใช่ไหมคะ (เราเคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับที่แม่คิดว่าเราผีเข้าด้วย แม่เรางมงายกับมันขนาดนั้นเลยค่ะ)
เริ่มเรื่องน้องคนเล็กของเราอายุ12ปี ไปเรียนต่อมัธยมที่จังหวัดเลย(นอนหอโรงเรียน)ได้2-3เดือนแต่ป่วยไปแล้ว3ครั้ง(อาการคือปวดหัวตัวร้อนเป็นไข้ธรรมดา2ครั้งแรกป่วยไม่กี่วันก็หาย) น้องเราเป็นนักกีฬาวอลเล่ประจำโรงเรียนด้วยค่ะ เลยต้องซ้อมทุกวัน พอป่วยครั้งที่3น้องปวดหัวตัวร้อนหนักมาก ป่วยหนักกว่า2ครั้งแรก ครูที่โรงเรียนไปงานวิชาการพอดีเลยให้นักเรียนกลับบ้านไปพักได้ น้องกลับบ้านมาพ่อกับแม่ก็พาน้องไปหาหมอ ป่วยครั้งนี้อาการค่อยข้างหนักเลย1-2วันแรกพาไปหาหมออนามัยแถวบ้าน กินยาแล้วอาการไม่ทุเราเลย น้องมีอาการเพ้อบางครั้ง ซึม แล้วก็นอนตามอาการของคนป่วย
ระหว่างนั้นแม่กับบรรดาญาติ ๆ ก็ไปหาญาติที่เป็นคนทรงดูว่าน้องเราเป็นอะไร เขาบอกว่าแค่ป่วยไม่ได้มีอะไรไปหาหมอก็หาย
วันต่อมาเลยพาน้องไปหาหมอโรงพยายบาลประจำจังหวัด หมอวินิฉัยว่าน้องเป็นไข้เลือดออกค่ะ อาการขึ้น ๆ ลง ๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวไม่ดี จนกระทั่งวันนี้ไปตามนัดหมอ หมอบอกว่าเกร็ดเลือดน้องดี อาการไข้ก็หายแล้ว แต่น้องเรานอนทั้งวัน ตอนป่วยแม่ถามอะไรก็ไม่ค่อยอยากตอบ (ตอนเราถามน้องก็คุยกับเราปกติ โทรคุยกับครู คนส่งไปรษณียปกติ) หลังจากไปตามนัดหมอวันนี้ก็พูดเยอะขึ้น อารมณ์ดี บางครั้งก็ร้องเพลงตามประสา มีนอนตอนกลางวันบ้าง
แต่แม่เรายังคิดว่าน้องไม่ใช่คนเก่า ยังไม่หายดีวันนี้พ่อไปหาคนทรงอีกที เขาว่าครูที่โรงเรียนอยากได้น้องไปอยู่ด้วยเลยทำของใส่ ให้ทำบายศรี ดื่มน้ำนั่นนี่ของเค้าให้อ้วกเอาของเสียออกแล้วจะหาย ถ้าไม่หายพรุ่งนี้ก็พาน้องไปอีกเค้าจะลงมนต์นั่นนี่ให้
ตอนน้องป่วยแม่เราทุกข์ใจมาก เฝ้าน้องทั้งวันทั้งคืน พาไปหาหมอที่รพหมอก็อธิบายทุกอย่างแล้วแม่ก็ไม่เชื่อยืนเถียงกับหมอว่าจะให้แอดมิดให้ได้ (อันนี้เราปวดหัวมาก เหนื่อยจะคุยแล้ว)
น้องเราก็ไม่ได้กลับโรงเรียนสักทีเพราะแม่เป็นห่วงคิดว่าลูกยังไม่หาย น้องเราขยับตัวทำอะไรแม่ก็จับผิดคิดว่าไม่ใช่ลูกตัวเอง น้องทำตัวไม่เหมือนเก่านั่นนี่ (ความคิดของเราคือปกติค่ะ น้องเราปกติมันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว)
เรื่องก็เป็นแบบนี้ค่ะ เราอาจจะข้ามบางอย่างไปนิดหน่อย คิดว่าไม่น่าสำคัญเท่าไหร่ เห้อออ นั่นแหละค่ะทุกคนเราควรจะรับมือกับแม่ที่งมงายแบบนี้ยังไงดีคะ (แม่เป็นหนักขนาดที่ว่าเราแต่งหน้าแม่บอกว่าเราไม่ใช่ลูกแม่ เพราะปกติเราไม่แต่งหน้า งงมาก มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย แค่แต่งหน้าอะ 😭)
ขอวิธีรับมือกับแม่ที่งมงายหน่อยค่ะ
ก่อนอื่นเลยแม่เราเป็นคนที่เชื่อในเรื่องผีสาง คนทรงมาก อาจจะเป็นเพราะแม่เราโตมากับอะไรแบบนี้ด้วยมั้งคะ แถมเรายังมีญาติเป็นคนทรง ครอบครัวเราเป็นคนอีสานมาตั้งแต่เกิด ทุกคนพอจะนึกสภาพแวดล้อม ความเชื่ออะไรแบบนี้ออกใช่ไหมคะ (เราเคยตั้งกระทู้เกี่ยวกับที่แม่คิดว่าเราผีเข้าด้วย แม่เรางมงายกับมันขนาดนั้นเลยค่ะ)
เริ่มเรื่องน้องคนเล็กของเราอายุ12ปี ไปเรียนต่อมัธยมที่จังหวัดเลย(นอนหอโรงเรียน)ได้2-3เดือนแต่ป่วยไปแล้ว3ครั้ง(อาการคือปวดหัวตัวร้อนเป็นไข้ธรรมดา2ครั้งแรกป่วยไม่กี่วันก็หาย) น้องเราเป็นนักกีฬาวอลเล่ประจำโรงเรียนด้วยค่ะ เลยต้องซ้อมทุกวัน พอป่วยครั้งที่3น้องปวดหัวตัวร้อนหนักมาก ป่วยหนักกว่า2ครั้งแรก ครูที่โรงเรียนไปงานวิชาการพอดีเลยให้นักเรียนกลับบ้านไปพักได้ น้องกลับบ้านมาพ่อกับแม่ก็พาน้องไปหาหมอ ป่วยครั้งนี้อาการค่อยข้างหนักเลย1-2วันแรกพาไปหาหมออนามัยแถวบ้าน กินยาแล้วอาการไม่ทุเราเลย น้องมีอาการเพ้อบางครั้ง ซึม แล้วก็นอนตามอาการของคนป่วย
ระหว่างนั้นแม่กับบรรดาญาติ ๆ ก็ไปหาญาติที่เป็นคนทรงดูว่าน้องเราเป็นอะไร เขาบอกว่าแค่ป่วยไม่ได้มีอะไรไปหาหมอก็หาย
วันต่อมาเลยพาน้องไปหาหมอโรงพยายบาลประจำจังหวัด หมอวินิฉัยว่าน้องเป็นไข้เลือดออกค่ะ อาการขึ้น ๆ ลง ๆ เดี๋ยวดีเดี๋ยวไม่ดี จนกระทั่งวันนี้ไปตามนัดหมอ หมอบอกว่าเกร็ดเลือดน้องดี อาการไข้ก็หายแล้ว แต่น้องเรานอนทั้งวัน ตอนป่วยแม่ถามอะไรก็ไม่ค่อยอยากตอบ (ตอนเราถามน้องก็คุยกับเราปกติ โทรคุยกับครู คนส่งไปรษณียปกติ) หลังจากไปตามนัดหมอวันนี้ก็พูดเยอะขึ้น อารมณ์ดี บางครั้งก็ร้องเพลงตามประสา มีนอนตอนกลางวันบ้าง
แต่แม่เรายังคิดว่าน้องไม่ใช่คนเก่า ยังไม่หายดีวันนี้พ่อไปหาคนทรงอีกที เขาว่าครูที่โรงเรียนอยากได้น้องไปอยู่ด้วยเลยทำของใส่ ให้ทำบายศรี ดื่มน้ำนั่นนี่ของเค้าให้อ้วกเอาของเสียออกแล้วจะหาย ถ้าไม่หายพรุ่งนี้ก็พาน้องไปอีกเค้าจะลงมนต์นั่นนี่ให้
ตอนน้องป่วยแม่เราทุกข์ใจมาก เฝ้าน้องทั้งวันทั้งคืน พาไปหาหมอที่รพหมอก็อธิบายทุกอย่างแล้วแม่ก็ไม่เชื่อยืนเถียงกับหมอว่าจะให้แอดมิดให้ได้ (อันนี้เราปวดหัวมาก เหนื่อยจะคุยแล้ว)
น้องเราก็ไม่ได้กลับโรงเรียนสักทีเพราะแม่เป็นห่วงคิดว่าลูกยังไม่หาย น้องเราขยับตัวทำอะไรแม่ก็จับผิดคิดว่าไม่ใช่ลูกตัวเอง น้องทำตัวไม่เหมือนเก่านั่นนี่ (ความคิดของเราคือปกติค่ะ น้องเราปกติมันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว)
เรื่องก็เป็นแบบนี้ค่ะ เราอาจจะข้ามบางอย่างไปนิดหน่อย คิดว่าไม่น่าสำคัญเท่าไหร่ เห้อออ นั่นแหละค่ะทุกคนเราควรจะรับมือกับแม่ที่งมงายแบบนี้ยังไงดีคะ (แม่เป็นหนักขนาดที่ว่าเราแต่งหน้าแม่บอกว่าเราไม่ใช่ลูกแม่ เพราะปกติเราไม่แต่งหน้า งงมาก มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย แค่แต่งหน้าอะ 😭)