เราอายุ 25 ปี พึ่งจบความสัมพันธ์กับความรัก 7 ปี เมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมา โดยที่เรายังรักเขาอยู่และเราเป็นคนบอกเลิกเขาเอง
จริงอย่างที่ผู้ใหญ่เขาพูดว่าพอเราโตขึ้นเราจะมองเห็นความรักน้อยลงและความจริงมากขึ้น นั่นคือเหตุผลที่เราตัดสินใจจบความสัมพันธ์ค่ะ
ตลอดระยะเวลา 7ปี สำหรับเรา เราคิดว่าเราทำหน้าที่ของแฟนที่ดีได้ดีที่สุดเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะทำได้ ที่เราไม่ได้รู้สึกว่าเสียอะไรไปในด้านการใช้ชีวิต
เพราะเราดูแลตัวเองซัพพอร์ตตัวเองมาตลอดไม่ว่าจะเรื่องการงาน การเงิน ความรู้สึก หรืออะไรต่างๆ เราต้องพึ่งพาและผ่านมันด้วยตัวเองตลอดค่ะ
เราคิดว่าตัวเองควรจะรู้สึกยินดีที่หลุดพ้นออกมาได้ในตอนที่เรายังไม่ได้มีพันธะซึ่งกันและกัน เข่น การแต่งงานหรือการมีลูก
เราสามารถออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้เลย แต่เรากลับเสียใจอยู่อย่างนี้และไม่มีท่าทีว่าจะดีขึ้นเลย สมองเหมือนบอกว่าดีแล้วที่เลิกกับเขาผู้ชายที่เห็นแก่ตัวแต่หัวใจกลับตรงกันข้ามมองแค่ฉันรักเขาอยู่แบบนี้ ยิ่งเห็นเขาใช้ชีวิตได้ปกติไม่เสียใจเหมือนเราเรายิ่งเจ็บเข้าไปอีก..........คุณผ่านช่วงเวลาเหล่านี้ไปได้ยังไงกันคะ...........กับผู้ชายที่เขาไม่ดีที่สุดแต่เรารักเขามากที่สุดและรักคนเดียวมาตลอด 7 ปี