สวัสดีคับ ผมชื่อเก่ง ตอนนี้ก็อายุ30ปีแล้ว ไม่รู้ทำไมผมมีความคิดที่จะอยากตายทุกวัน ทุกครั้งมีความคิดที่จะตายก็มองตัวเองว่าสมควรตายไม่อยู่เพื่ออะไร
คือถ้าให้มองผมตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ แม่ผมทิ้งผมไปตั้งแต่จำความไม่ได้ ส่วนพ่อท่านก็เสียไปตั้งแต่ประถม ผมก็เลยจำเป็นต้องอยู่โรงเรียนประจำเพราะพี่ป้าน้าอาก็มีครอบครัวของเค้าไม่มีใครยากจะส่งเสียหรือเลี้ยงดูเรา ผมเป็นคนที่ต่อหน้าคนอื่นจะยิ้มเก่งแต่โลกส่วนตัวก็สูงไม่เทียวไม่ดูดบุหรี่ไม่กินเหล้า แต่ชอบมีอาการแบบชอบนอนร้องให้ตลอด ผมว่าผมผ่านอะไรมาเยอะมากเลยแต่บ้างครั้งเจอปัญหาก็ยากจะมีคนให้ระบาย จนทุกๆครั้งในตอนนี้ที่มีปัญหาเข้ามามันรู้สึกว่าสะสมเก็บกด แล้วทำเกิดความยากตายมากเลย เพราะคิดดูน่ะถ้าผมตายก็ไม่มีใครรู้ไม่มีคนให้เสียใจ คืออารมแบบ ตายไม่ตายก็มีค่าเท่ากัน  แต่ผมคิดน่ะว่าก่อนจะตายผมยากบริจาคร่างการให้กับโรงพยาบาล หลักๆก็ยากทำประโยดให้กับคนอื่นบ้าง อีกเหตุผลนึงไม่ยากให้ที่บ้านเอาศพไปจัดงาน คือต่อให้ตายไปแล้วทั้งร่างและวิญญาณไม่ยากกลับบ้านเลย ทุกคนอาจจะคิดน่ะว่าเจอปัญญาก็ควรจะสู้ ผมว่าผมก็สู้ว่าจนถึงจุดๆนึงแล้วน่ะแต่ก็ไม่ไหวอะมันไม่ดีเลยถ้าให้เล่าละเอียด ละครหลังข่าวคงสู้ไม่ได้อะ  วันนี้ที่มาตั้งคำถามแค่ยากระบาย แต่ถ้าผมตายยากจะบอกคนที่รู้จักผมไว้น่ะไม่มีใครผิดหรอก มันเป็นการกระทำที่ผมเลือกเองไม่ได้ผิดที่ใครเลย เพราะคนรอบๆตัวผมมีทั้งดีและไม่ดีรวมๆกันอยู่  ตั้งแต่นี้ไปผมก็จะยิ้มให้มากๆจนถึงตอนที่ผมสุดทางแล้วจริงๆคับ ขอบคุณคับ