แฟนผมทำงานเป็นหัวหน้าแผนกที่องค์กรใหญ่แห่งหนึ่ง (แต่อายุยังน้อย)  วันหนึ่งองค์กรมอบหมายให้หัวหน้าแผนกทุกคน (ประมาณ 10 คน) เดินทางไปเยี่ยมเด็กกำพร้าที่สถานรับเลี้ยงแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโครงการ CSR ขององค์กร  หัวหน้าแผนกบุคคลเป็นแม่งาน ได้เตรียมขนมและชองเล่นเพื่อมอบให้เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลเด็ก  แฟนผมเพิ่งทำงานที่นี่ไม่กี่เดือน และเพิ่งเข้าร่วมโครงการนี้ครั้งแรก จึงยังไม่ทราบระเบียบวิธีการ 

พอไปถึง เจ้าหน้าที่จัดเด็กให้มานั่งพูดคุยกับหัวหน้าแผนกเป็นคู่ๆ (คล้ายระบบบัดดี้) ซึ่งแม่งานบอกแฟนผมว่าเด็กคนนี้ที่ถูกจัดให้ประกบกับเธอ (สมมติว่าชื่อน้องบอย) จะเป็นเด็กประจำของเธอที่เธอจะดูแลคนเดียวไปตลอดอายุการทำงาน และองค์กรจะมารับเด็กไปเที่ยวข้างนอกเดือนละครั้ง ก็จะให้แฟนผมประกบกับน้องบอยทุกครั้ง 

แฟนผมรู้สึกว่าจะต้องดูแลน้องบอยไปอีกหลายปี จึงอยากจะสร้างความผูกพันธ์กับน้องบอย จึงชวนน้องบอยคุยอย่างเป็นกันเอง พยายามเป็นพี่สาวที่ใจดี (น้องบอยอายุประมาณ 10 ขวบ)  ขณะนั้นหัวหน้าแผนกแต่ละคนแยกย้ายกันไปคุยกับเด็กของตัวเองตามมุมต่างๆห่างกัน แต่ไม่ลับตา เช่น สนามเด็กเล่น โรงอาหาร สวนหย่อม ส่วนแฟนผมเลือกนั่งคุยกับน้องบอยที่สนามเด็กเล่นกลางแจ้ง

หลังจากนั่งคุยกันได้ประมาณ 45 นาที ก็ได้เวลาเตรียมตัวกลับ  ก่อนออกจากจุดที่คุยกัน แฟนผมมอบเงินให้เด็กไว้ติดตัวซื้อขนมหรือของเล่นที่น้องอยากได้ 500 บาท ซึ่งสำหรับแฟนผมถือว่าไม่เยอะ เพราะจะไม่ได้เจอกันอีกเดือนกว่า 

ขณะนั่งรถตู้กลับ แม่งานถามว่าเป็นยังไงบ้าง แฟนผมพาซื่อบอกไปตามตรงว่ามอบเงินให้น้อง 500 บาท  แต่ปรากฏว่าทุกคนในรถโกรธแฟนผม และบอกว่าห้ามทำแบบนี้อีกเด็ดขาด โดยไม่บอกเหตุผลว่าทำไมจึงห้าม 

แฟนผมไม่สบายใจ กลับมาบ้านร้องไห้ ไม่เข้าใจว่าตนทำผิดอะไร แค่เอ็นดูเด็ก อยากให้เด็กมีความสุข เพราะเห็นว่าน้องบอยเป็นเด็กดี เรียบร้อย ไม่ดื้อไม่ซน มีความคิดดี  เธอปรึกษาผม แต่ผมก็ตอบจากการเดาไปต่างๆนาๆ เพราะผมไม่เคยทำงานองค์กรใหญ่ ไม่อาจเข้าใจนโยบายของเขา 

ผมจึงเข้ามาสอบถามความเห็นจากชาวพันทิป เพื่อเปิดมุมมองต่างๆ เผื่อว่าอาจมีแง่มุมดีๆที่เรามองไม่เห็นมาก่อน  เพื่อผมจะได้นำไปอธิบายให้แฟนฟังจะได้คลี่คลายปมในใจเธอ