เมื่อสักครู่จขกท.ได้มีโอกาสกลับไปบ้านที่ตจว. พอเจอน้องหมาก็รีบให้อาหารที่ซื้อไปฝาก อาบน้ำ พาไปเดินเล่น ตามสูตร ทีนี้ระหว่างเดินเล่นก็เจอ คุณป้ากวาดถนน เขายิ้มให้พลางแซวเอ็นดูน้องหมาว่าแก่แล้ว เดินจะไม่ไหวแล้ว... ผมก็เลยได้พูดคุยกับเขา สักพักเขาก็ชวนคุยไม่หยุด
ป้าเล่าว่าป้าอยู่ที่นี่มานานแล้ว เคยเห็นหนูตั้งแต่สมัยมัธยมเกือบยี่สิบปีก่อน แต่ว่าส่วนใหญ่จะทำอีกโซนเป็นหลักเลยไม่ค่อยได้เจอกัน (แอบคิดในใจ ไม่ค่อยได้เจอคือเกือบยี่สิบปี ฮ่า ๆ ๆ โหดมาก) ทีนี้เขาก็เล่าว่า เขาใกล้ถึงช่วงเวลาได้พักผ่อนแล้ว (เกษียณ) ตอนนี้ลูกสาวคนเดียวของเขาก็ทำงานแล้ว ผมนั่งคุยกับเขาไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่อากาศร้อน แต่แววตาคุณป้ากลับเปล่งประกายและมีความสุขมากๆตอนเล่าเรื่องลูก ป้าบอกว่าลูกสาวเขาเป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเอง ป้าก็เป็นห่วง แถมป้าเองก็ไม่ได้ร่ำรวย เลี้ยงเขาแบบเท่าที่ทำได้ แต่ก็จบปริญญาตรีในที่สุด หาทางฝากฝังเข้าข้าราชการให้แต่ลูกสาวก็ไม่ยอม ทะเลาะกันเป็นประจำ พอลูกสาวเรียนจบก็หนีไปสมัครบริษัทเอกชนซึ่งป้ามองว่าไม่มั่นคง แต่ไปๆมาๆตอนนี้อายุแค่ 27 มีเงินเดือน 30,000+ แถมมีโบนัสประจำปีอีก 2-3 เดือน ในมุมมองของป้าคือเขาประสบความสำเร็จมากแล้ว และล่าสุดลูกเขาก็พึ่งเซอร์ไพรส์เขาโดยการพาไปโชว์รูมรถ ดาวน์สดป้ายแดงเกือบสองแสน และสัญญาว่าจะผ่อนที่เหลือให้หมดเป็นของขวัญให้เขา เขานั่งร้องไห้ด้วยความดีใจ... ผมฟังแล้วก็ปลื้มใจแทน แสดงความยินดีกับเขาไปเต็มที่
พลันนึกถึงเพื่อนอีกคน สมัยเรียนเขาไม่ตั้งใจเรียนเลย กู้กยศ. เรียนทิ้งๆขว้างๆ เข้าเรียนบ้างไม่เข้าบ้าง เปลี่ยนแฟนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันนึงตัวเขาพลาดตั้งท้องและตัดสินใจไทร์ออกไป เชื่อมั้ยครับ หลังจากคลอดลูกเขาทำงาน 7 วัน ช่วยพ่อทำงานก่อสร้าง รับลอกท่อ เอาเสื้อผ้าไปขายตลาดนัดมือสอง เป็นเซลล์ร้านนวดหน้า ขายปลาหมึกปิ้ง ฯลฯ (ซึ่งในสมัยนั้นผมพึ่งเรียนจบ เงินเดือนยัง 15,000 เอง แต่เพื่อนคนนี้ 50,000+ แล้วครับ เขาบอกว่าอยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี ไม่ผิดพลาดแบบเขา ผมเลยคิดว่า เอ้อ การมีลูกนี่เปลี่ยนชีวิตหลายๆคนมากเลยนะ
กลับกัน ผมรู้จักครอบครัวนึง พ่อแม่เขาประสบความสำเร็จมากๆ รักลูกมาก ทุ่มเทส่งลูกเรียนอินเตอร์และต่างประเทศ แต่ปัจจุบันลูกเขาอายุเท่าๆผม เขายังไม่ยอมเริ่มทำงานเลยครับ ส่วนตัวผมไต่มาตั้งแต่เงินเดือน 15,000 มาเป็นสิบปีจนอยู่ในฐานที่มั่นคงแล้ว แถมล่าสุดได้ยินว่าแม่เขานั่งร้องไห้เพราะว่าลูกเขาขโมยเงินหมื่นไปเที่ยวทองหล่อ...
ผมเลยคิดว่าการเลี้ยงลูกเนี่ย ทั้งทัศนคติพ่อแม่ การปฎิบัติต่อลูก การอบรมสั่งสอน และเตรียมสิ่งแวดล้อมการศึกษาที่ดีให้ลูกเนี่ยสำคัญมาก ในขณะเดียวกันก็ต้องมาลุ้นอีกว่าตัวลูกเนี่ยจะเทคเรื่องพวกนี้ด้วยหรือเปล่า หรือว่าเทคฟอร์แกรนท์ไปเฉยๆ
ถึงได้มีคำพูดที่ว่า "การมีลูกคือการลงทุนระยะยาว" ทุกท่านคิดเห็นว่าอย่างไรบ้างครับ?
การมีลูกคือการลงทุนระยะยาว (คิดเห็นอย่างไรกับประโยคนี้ครับ?)
ป้าเล่าว่าป้าอยู่ที่นี่มานานแล้ว เคยเห็นหนูตั้งแต่สมัยมัธยมเกือบยี่สิบปีก่อน แต่ว่าส่วนใหญ่จะทำอีกโซนเป็นหลักเลยไม่ค่อยได้เจอกัน (แอบคิดในใจ ไม่ค่อยได้เจอคือเกือบยี่สิบปี ฮ่า ๆ ๆ โหดมาก) ทีนี้เขาก็เล่าว่า เขาใกล้ถึงช่วงเวลาได้พักผ่อนแล้ว (เกษียณ) ตอนนี้ลูกสาวคนเดียวของเขาก็ทำงานแล้ว ผมนั่งคุยกับเขาไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่อากาศร้อน แต่แววตาคุณป้ากลับเปล่งประกายและมีความสุขมากๆตอนเล่าเรื่องลูก ป้าบอกว่าลูกสาวเขาเป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเอง ป้าก็เป็นห่วง แถมป้าเองก็ไม่ได้ร่ำรวย เลี้ยงเขาแบบเท่าที่ทำได้ แต่ก็จบปริญญาตรีในที่สุด หาทางฝากฝังเข้าข้าราชการให้แต่ลูกสาวก็ไม่ยอม ทะเลาะกันเป็นประจำ พอลูกสาวเรียนจบก็หนีไปสมัครบริษัทเอกชนซึ่งป้ามองว่าไม่มั่นคง แต่ไปๆมาๆตอนนี้อายุแค่ 27 มีเงินเดือน 30,000+ แถมมีโบนัสประจำปีอีก 2-3 เดือน ในมุมมองของป้าคือเขาประสบความสำเร็จมากแล้ว และล่าสุดลูกเขาก็พึ่งเซอร์ไพรส์เขาโดยการพาไปโชว์รูมรถ ดาวน์สดป้ายแดงเกือบสองแสน และสัญญาว่าจะผ่อนที่เหลือให้หมดเป็นของขวัญให้เขา เขานั่งร้องไห้ด้วยความดีใจ... ผมฟังแล้วก็ปลื้มใจแทน แสดงความยินดีกับเขาไปเต็มที่
พลันนึกถึงเพื่อนอีกคน สมัยเรียนเขาไม่ตั้งใจเรียนเลย กู้กยศ. เรียนทิ้งๆขว้างๆ เข้าเรียนบ้างไม่เข้าบ้าง เปลี่ยนแฟนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันนึงตัวเขาพลาดตั้งท้องและตัดสินใจไทร์ออกไป เชื่อมั้ยครับ หลังจากคลอดลูกเขาทำงาน 7 วัน ช่วยพ่อทำงานก่อสร้าง รับลอกท่อ เอาเสื้อผ้าไปขายตลาดนัดมือสอง เป็นเซลล์ร้านนวดหน้า ขายปลาหมึกปิ้ง ฯลฯ (ซึ่งในสมัยนั้นผมพึ่งเรียนจบ เงินเดือนยัง 15,000 เอง แต่เพื่อนคนนี้ 50,000+ แล้วครับ เขาบอกว่าอยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี ไม่ผิดพลาดแบบเขา ผมเลยคิดว่า เอ้อ การมีลูกนี่เปลี่ยนชีวิตหลายๆคนมากเลยนะ
กลับกัน ผมรู้จักครอบครัวนึง พ่อแม่เขาประสบความสำเร็จมากๆ รักลูกมาก ทุ่มเทส่งลูกเรียนอินเตอร์และต่างประเทศ แต่ปัจจุบันลูกเขาอายุเท่าๆผม เขายังไม่ยอมเริ่มทำงานเลยครับ ส่วนตัวผมไต่มาตั้งแต่เงินเดือน 15,000 มาเป็นสิบปีจนอยู่ในฐานที่มั่นคงแล้ว แถมล่าสุดได้ยินว่าแม่เขานั่งร้องไห้เพราะว่าลูกเขาขโมยเงินหมื่นไปเที่ยวทองหล่อ...
ผมเลยคิดว่าการเลี้ยงลูกเนี่ย ทั้งทัศนคติพ่อแม่ การปฎิบัติต่อลูก การอบรมสั่งสอน และเตรียมสิ่งแวดล้อมการศึกษาที่ดีให้ลูกเนี่ยสำคัญมาก ในขณะเดียวกันก็ต้องมาลุ้นอีกว่าตัวลูกเนี่ยจะเทคเรื่องพวกนี้ด้วยหรือเปล่า หรือว่าเทคฟอร์แกรนท์ไปเฉยๆ
ถึงได้มีคำพูดที่ว่า "การมีลูกคือการลงทุนระยะยาว" ทุกท่านคิดเห็นว่าอย่างไรบ้างครับ?