ตอนนี้ก็คงต้องทนอยู่กันต่อไปค่ะเพราะว่าลูกยังเล็กอยู่คนโตเพิ่งจะ 3 ขวบคนเล็ก 2 ขวบเราเลี้ยงลูกคนเดียวมีหน้าที่เดียวคือเลี้ยงลูกและดูแลร้านของชำให้แม่แฟนแต่เราไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในรายได้เลยนะเพราะเราแลกกับการที่ไม่ต้องเสียค่านมค่าแพมเพิสเองพอเขาเคยดูถูกเรากับแฟนไว้ว่าถ้าออกไปทำมาหากินเองก็จะไม่รอดลูกคงอดนมตาย ด้วยอายุของเราที่ยังน้อยเราไม่มีประสบการณ์ทำงานหนักๆเลยเคยออกไปทำงานข้างนอกเขาก็เรียกตัวให้กลับมาช่วยที่บ้านดีได้ประเดี๋ยวประเดี๋ยวก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมแต่พอเราออกความคิดเห็นแฟนก็จะเข้าข้างแม่ทำให้เรารู้สึกเหมือนบางทีเป็นคนนอกจากที่เรื่องบางเรื่องที่เราจะได้ปรึกษากันสองคนผัวเมียเราก็ไม่กล้าที่จะปรึกษาเขาเลยได้แต่เก็บไว้คนเดียวส่วนพ่อแม่ของเราก็มีปัญหาสุขภาพเราจะไปพึ่งพาอาศัยเขาก็ไม่ได้เวลามีความทุกข์ก็เลยไม่อยากระบายออกไปให้เขาฟังแต่ก็นึกได้ว่ามี pantip อยู่ก็เลยขอมาระบายในนี้เพื่อที่จะได้คลายความอึดอัดของเราลงมั่งหนูแต่งงานตั้งแต่อายุ 16 ปีมาอยู่บ้านเขาได้ 6-7 ปีแล้วอาจจะเป็นเพราะเรามีความอดทนจึงอยู่ได้นานขนาดนี้แต่ถ้าเป็นคนอื่นคงจะไปแล้วด้วยความที่เรามีลูกแล้วไงคิดถึงลูกมากๆ แต่ก็ไม่ใช่ว่าครอบครัวเขาไม่มีเรื่องดีเลยแต่ส่วนใหญ่เรื่องบางเรื่องเราบอกกับแฟนเขาก็ไม่เคยรับฟังเราเลยได้แต่ขอระบายให้มันหายอึดอัดใจก็เท่านั้นอาจจะช่วยคลายความถอดใจของเราได้บ้าง เริ่มรู้สึกไม่ดีตั้งแต่หลังคลอดลูกคนแรกฝากท้องคนเดียวไปคลอดยังไปคลอดคนเดียวดูแลลูกคนเดียวตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน แต่ก็ไม่เคยได้เสียค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับลูกเลยหนูคงได้แค่ทนและทนต่อไปเพื่ออนาคตที่ดีของลูกส่วนคนเป็นแม่นั้น คงมีหน้าที่เก็บความรู้สึกเพื่อที่จะได้ไม่ไปกระทบลูกให้ลูกรู้สึกขาดนี่คงเป็นหน้าที่ที่ดีที่สุดที่หนูจะทำได้ตอนนี้ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ