ในทุกความสัมพันธ์ย่อมมีจุดเริ่มต้นและการเดินทางที่แตกต่างกัน บางครั้งมันเต็มไปด้วยความสุขและความทรงจำที่ดี แต่บางครั้งมันอาจเต็มไปด้วยความทุกข์และความผิดหวัง 

เรื่องราวของผมกับเธอเริ่มต้นที่การพบกันในที่ทำงาน หลายปีก่อนเรารู้จักกันในช่วงการอบรมพนักงานใหม่ และจากนั้นก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตนเอง
 
เมื่อเวลาผ่านไป เราบังเอิญพบกันอีกครั้งที่ร้านอาหารเช้าใกล้ที่จอดรถของผม จากการทักทายเพียงเล็กน้อยประสาคนเคยรู้จักกัน กลายเป็นการพูดคุยที่มากขึ้น เธอเริ่มปรึกษาผมเรื่องปัญหาความรัก และเราก็กลายเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากขึ้น เมื่อเธอเลิกรากับแฟนเก่า ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป ผมเห็นความดีงามในตัวเธอผ่านการคุยเรื่องราวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นความอ่อนโยน ความมุ่งมั่น และความกตัญญูของเธอ
 
ในวันที่ผมสารภาพรัก ผมรู้สึกว่ามันเป็นวันที่สำคัญสำหรับผม แม้เธอจะลังเลเพราะไม่อยากมีแฟนในที่ทำงานเดียวกัน แต่สุดท้ายเธอก็ตอบตกลง และเราก็เริ่มต้นความสัมพันธ์ที่จริงจังกัน
 
เราวางแผนอนาคตร่วมกัน ผมพาเธอไปพบครอบครัว และเธอก็พาผมไปพบครอบครัวของเธอ เรามีความสุขในทุกกิจกรรมที่ทำร่วมกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ปัญหาก็เริ่มปรากฏ ทั้งเรื่องการเงิน เรื่องแฟนเก่า และการที่เธอไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นที่รู้ในกลุ่มเพื่อนร่วมงานของเธอ
 
ความขัดแย้งทำให้เราทะเลาะกันบ่อยขึ้น และมันก็ทำให้เราห่างเหินกันมากขึ้น ช่วงการระบาดของโควิด-19 ทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลง เธอบอกว่าเธอเครียดและเหนื่อยจากการทำงาน และเธอไม่มีเวลาให้ผมเหมือนเดิม จากที่เคยคุยกันทุกวัน กลายเป็นแค่การตอบแชทบ้างเป็นบางครั้ง
 
ผมพยายามเข้าใจและยืนหยัดอยู่ที่เดิม ยังคงทำตามแผนเดิมของเราที่จะซื้อหาบ้านสักหลังและแต่งงานกันในปีหน้า แต่ดูเหมือนเธอจะห่างเหินมากขึ้น ผมพยายามถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คำตอบที่ได้กลับมาเสมอคือเธอยุ่งและเหนื่อย
 
วันหนึ่ง ผมเห็นภาพของเธอในงานแต่งงานของครอบครัวเธอจากรีวิวของบริการงานแต่งที่ผมติดตามอยู่ รอยร้าวเล็กๆในใจเกิดขึ้นจากเรื่องนี้และเหตุการณ์ต่างๆที่สะสมมา คำถามมากมายผุดขึ้นในหัว ผมเริ่มสงสัยว่าเธอไม่เห็นผมเป็นคนสำคัญในชีวิตเธออีกต่อไปหรือเปล่า
 
ผมพยายามที่จะทำความเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ความรู้สึกผิดหวังและเสียใจมันก็เพิ่มมากขึ้น จนกระทั่งวันหนึ่งในวันวาเลนไทน์ของปีที่เราคุยว่าจะแต่งงานกัน ผมตั้งใจซื้อของขวัญจะนัดเธอออกมาเพื่อกินข้าวและพูดคุยกัน แต่เธอไม่ตอบข้อความและไม่รับสาย สุดท้ายเธอส่งข้อความมาบอกเลิกผม พร้อมทั้งขอโทษและขอบคุณ
 
หัวใจของผมแทบพังทลาย ผมไม่อยากเสียเธอไปเลย ผมรักและซื่อสัตย์ต่อเธอเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ แต่บางทีความรักของผมอาจไม่พอสำหรับเธอ
 
นอกจากข้อความมาบอกเลิก และขอโทษในสั้นๆ ก็ไม่ได้ให้เหตุผลและไม่ได้ให้โอกาสผมได้ถามอะไรกลับไป ผมรู้สึกว่าโลกทั้งใบของผมดับมืดลง และผมกำลังสูญเสียเธอไปอย่างแท้จริง
 
เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ เหตุการณ์ที่ไม่ทันได้เตรียมใจ มันเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมสูญเสียสิ่งสำคัญในชีวิตไปมากมาย ไม่เพียงแค่ความสุขและความรัก แต่ยังรวมถึงความรู้สึกว่าชีวิตตัวเองมีค่า ทุกอย่างหายไปในพริบตาเดียว
 
ผมเคยมีความสุขกับการกิน แต่ตอนนี้อาหารทุกจานไร้รสชาติ ผมไม่อยากกินอะไรเลย น้ำหนักลดอย่างรวดเร็ว นอนไม่หลับ หากหลับก็ฝันร้าย ตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกอ้างว้าง ร้องไห้เมื่ออยู่คนเดียว จมอยู่กับความทุกข์ที่ไม่มีวันจบสิ้น
 
ในช่วงเวลาที่แย่ที่สุด ผมพยายามเข้มแข็ง ไม่แสดงความเศร้าให้ใครเห็น แต่ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว ความเจ็บปวดในใจจะปะทุออกมาอีกครั้ง ทุกครั้งที่รู้สึกดาวน์ มันมาโดยไม่ทันตั้งตัว ความร่าเริงหายไปทันที น้ำตาไหลในช่วงเวลาที่ควรมีความสุข ความเศร้าหมดทั้งโลกเหมือนตกอยู่ในหัวใจของผมคนเดียว ผมรู้ว่าทางกลับไปหาความสุขอยู่ที่ไหน แต่ก็ไม่มีแรงพอที่จะก้าวออกไปด้วยซ้ำ

ผมใช้การซ่อนความเจ็บปวดโดยการพยายามหลีกหนีความจริง บางครั้งก็ร้องไห้แล้วหลับไป หวังว่าตื่นมาจะดีขึ้น ผมเริ่มมีภาวะไม่สามารถแยกโลกความจริงกับโลกที่เราหนีไปซ่อนได้ กระทั่งวันหนึ่งระหว่างขับรถและร้องไห้ไป ผมแยกไม่ออกว่าผมขับรถจริงๆหรือกำลังฝันอยู่ แต่รู้สึกว่าเหนื่อยแล้วไม่อยากขับต่อไป จึงตัดสินใจปล่อยมือ เคราะห์ดีทีแม่โทรเข้ามาพอดีเลยหลุดจากภวังค์ได้
 
เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่สามารถดีขึ้นได้ด้วยตัวเอง ผมตัดสินใจแชร์เรื่องนี้กับเพื่อนสนิท โชคดีที่มีคนเข้าใจและยินดีรับฟัง ครอบครัวก็พยายามช่วยเหลือในแบบที่ทำได้ ผมตัดสินใจไปพบจิตแพทย์
 
การพบจิตแพทย์ครั้งแรกในชีวิต เป็นการเล่าทุกอย่างที่ผมเจอให้ฟัง ผมร้องไห้ไม่อายหมอ หมอวินิจฉัยว่า "คุณเป็นโรคซึมเศร้า" ผมบอกหมอว่า "ผมอยากหายจากสภาวะนี้"
 
หลังจากนั้น ผมพบหมอหลายครั้งและรู้สึกดีขึ้นเมื่อมีคนตั้งใจฟังความทุกข์ นอกจากการกินยา ผมยังสวดมนต์ เจริญสมาธิ ฟังธรรมะ ออกกำลังกาย และพยายามหาความสุขจากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ยอมรับในสิ่งที่เกิดและมีความสุขให้ได้วันละ 5 นาที รอวันที่ผมจะหายจากการเป็นโรคซึมเศร้า
 
ทุกครั้งที่ความเศร้าท่วมท้นเข้ามา ผมนึกถึงคุณเสมอ เราเคยมีความรักที่สวยงาม แต่ตอนนี้ความทรงจำนั้นเป็นเพียงเงาจางๆ ในหัวใจ ผมไม่อาจลืมคุณได้เลย แต่คุณจะเป็นเพียงความทรงจำว่าครั้งหนึ่งผมเคยรักคุณมากที่สุด แต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว