สวัสดีค่ะพี่ๆทุกคน วันนี้มีเรื่องอยากปรึกษาค่ะ เกริ่นก่อนนะคะว่าตอนนี้หนูทำงานเเล้ว อายุ24 ปี เรียนจบเเล้ว กำลังรอรับปริญญาค่ะ
เริ่มเลยนะคะ หนูเป็นลูกคนกลางของครอบครัวค่ะ ซึ่งตั้งเเต่หนูจำความได้นะคะ เขาไม่เคยชื่นชมหรือยินดีกับหนูเลยสักครั้ง มีเเต่จะติเตียนหนู หนูยอมรับนะคะว่าเป็นคนเรียนไม่เก่ง แต่หนูพยายามค่ะ ครั้งไหนที่ผลการเรียนไม่เป็นไปตามที่หวัง เขาจะชอบพูดมา “ทำได้แค่นี้หรอ ทำไมผลสอบออกมาแบบนี้ นี่ดีเเล้วหรอ” เคยมีครั้งหนึ่ง หนูลองตั้งใจจริงจังแบบสอบได้ที่1ของห้อง 1ปีเต็ม เขาไม่เคยชม แถมจะมองหาข้อบกพร่องว่าเกรดตัวไหนไม่โอเค เช่น ภาษาไทย ได้2.5 แต่หนูก็ทำเต็มที่แล้ว เเต่เขาก็บอกว่า “น่าจะทำได้ดีกว่านี้นะ”
จนจะต่อม.4 เขาไม่เคยเชื่อในตัวหนูว่าจะสอบเข้าได้ แถมยังพูดบั่นทอนจิตใจค่ะ เขาบอกว่า “ถ้าสอบไม่ติดรอบนี้ก็ไปอยู่โรงเรียนวัดนะ” แถมยังบอกว่าจะฝากคนอื่นให้กับร.ร.ที่เราไม่สนใจ เราปฏิเสธเขาและเลือกร.ร.ที่เราสนใจและอยากเข้า จนเราสอบติดค่ะ แต่ก็ไม่เคยชมอีกเหมือนเคย แถมสัญญาว่าจะซื้อโทรศัพท์ให้ก็ไม่ซื้อ
พอเราเรียนจบมา เขาไม่เคยชมหรือยินดี แถมพูดว่า “จบได้สักที หมดภาระไปแล้วหนึ่ง” แต่เมื่อก่อนเขาชอบพูด เรื่อง “ค่าใช้จ่ายต่างๆที่เกี่ยวกับค่ากิน และ ค่าเรียนพิเศษของหนูอยู่บ่อยๆ” จนหนูเองก็เสียความรู้สึกค่ะ
แต่ตอนนี้หนูมีงานทำก็ไม่เห็นจะยินดี ชื่นชมใดๆ แถมช่วงที่เปลี่ยนงานบ่อย เขาก็พูดว่า “เมื่อไหร่แม่จะมีตังเก็บ เมื่อไหร่แม่จะมีบ้านมาเปลี่ยนงานบ่อยแบบนี้“ หนูฟังเเล้วก็เฟลค่ะ
เรื่องที่เขาติมากที่สุดก็เป็นเรื่องลดน้ำหนัก สิ่งที่แม่พูดคือ “ถ้าไม่จริงจังกับการลดน้ำหนักก็ไม่ซื้อยาให้กินแล้ว” “ไปเย็บกระเพาะคงง่ายสุด” ซึ่งเราเป็นคนกินน้อยแต่ยังอ้วนค่ะ และตั้งใจลดน้ำหนัก แต่พอฟังแล้วก็หมดกำลังใจค่ะ
มาล่าสุด แฟนหนู แต่คบกันมาจะ5ปีเเล้วค่ะ เขาบอกว่า ”หนูเล่นกับเเฟนเยอะเกินไป“ ทั้งที่เเถบจะไม่ได้อะไรกัน แถมนอนก็แยกห้องกันค่ะ เวลาอยู่กับเเฟนก็อยู่ในสายตาพ่อกับแม่ตลอด เขาถามว่า ”มีเเค่จับมือกันใช่มั้ย“ หนูก็บอกว่า ”ก็ทำเหมือนคู่รักทั่วไป“ ต่อมาก็ถามว่า ”แล้วกลับกทม.ด้วยกันก็นอนซบกันใช่มั้ย“ หนูก็บอกว่า ”ไม่ใช่ หนูอ่านนิยาย แถมหลับก็นอนที่เบาะตัวเอง“ สิ่งที่หนูได้คือ ”ถ้าพ่อพูดคงพูดแรง แต่ช่วยรักษาหน้าแม่หน่อยนะ แม่ผิดเองที่เลี้ยงลูกได้ไม่ดี แม่อายแฟน กลัวเเฟนจะพูด“ ซึ่งพอแฟนรู้เรื่อง แฟนก็บอกว่า ” เค้าไม่ได้คิดแบบนั้น เค้ารู้ว่าเธอเป็นตัวของตัวเอง เค้าโอเค“
และวันนี้ค่ะ หนูไปวัดทำบุญ แต่งตัวเดรสยาว มีเสื้อคลุม แต่เสื้อมันบาง เเม่บอกว่า “แต่งตัวไปวัด ทำให้มันเรียบร้อยหน่อย เสื้อมันบางไป ทีหลังใส่เสื้อซับในนะ” ทั้งที่บรรยากาศวัดสวย ใดๆคือไม่ชม มีแต่คำติ ไม่มีคำชม ตั้งเเต่เกิดมายังไม่เคยได้ยินคำชมจากคนเป็นพ่อกับแม่ แถมตอนนี้ หนูเริ่มรู้สึก อึดอัด กดดัน เสียใจ เสียความรู้สึกไปหมดค่ะ ไม่รู้ว่าเขาเคยภูมิใจ หรือ พอใจในสิ่งที่เราทำมั้ย แต่เราเหนื่อยค่ะ
ปล. แฟนเราทำงานเเล้วนะคะ อายุเท่ากัน งานมั่นคง งานดี เงินดีค่ะ
พี่ๆคิดว่าหนูควรจัดการเรื่องนี้ยังไงดีคะ
ทำอะไรให้พ่อแม่ก็ไม่เคยพอใจ มีแต่ติ ด่า
เริ่มเลยนะคะ หนูเป็นลูกคนกลางของครอบครัวค่ะ ซึ่งตั้งเเต่หนูจำความได้นะคะ เขาไม่เคยชื่นชมหรือยินดีกับหนูเลยสักครั้ง มีเเต่จะติเตียนหนู หนูยอมรับนะคะว่าเป็นคนเรียนไม่เก่ง แต่หนูพยายามค่ะ ครั้งไหนที่ผลการเรียนไม่เป็นไปตามที่หวัง เขาจะชอบพูดมา “ทำได้แค่นี้หรอ ทำไมผลสอบออกมาแบบนี้ นี่ดีเเล้วหรอ” เคยมีครั้งหนึ่ง หนูลองตั้งใจจริงจังแบบสอบได้ที่1ของห้อง 1ปีเต็ม เขาไม่เคยชม แถมจะมองหาข้อบกพร่องว่าเกรดตัวไหนไม่โอเค เช่น ภาษาไทย ได้2.5 แต่หนูก็ทำเต็มที่แล้ว เเต่เขาก็บอกว่า “น่าจะทำได้ดีกว่านี้นะ”
จนจะต่อม.4 เขาไม่เคยเชื่อในตัวหนูว่าจะสอบเข้าได้ แถมยังพูดบั่นทอนจิตใจค่ะ เขาบอกว่า “ถ้าสอบไม่ติดรอบนี้ก็ไปอยู่โรงเรียนวัดนะ” แถมยังบอกว่าจะฝากคนอื่นให้กับร.ร.ที่เราไม่สนใจ เราปฏิเสธเขาและเลือกร.ร.ที่เราสนใจและอยากเข้า จนเราสอบติดค่ะ แต่ก็ไม่เคยชมอีกเหมือนเคย แถมสัญญาว่าจะซื้อโทรศัพท์ให้ก็ไม่ซื้อ
พอเราเรียนจบมา เขาไม่เคยชมหรือยินดี แถมพูดว่า “จบได้สักที หมดภาระไปแล้วหนึ่ง” แต่เมื่อก่อนเขาชอบพูด เรื่อง “ค่าใช้จ่ายต่างๆที่เกี่ยวกับค่ากิน และ ค่าเรียนพิเศษของหนูอยู่บ่อยๆ” จนหนูเองก็เสียความรู้สึกค่ะ
แต่ตอนนี้หนูมีงานทำก็ไม่เห็นจะยินดี ชื่นชมใดๆ แถมช่วงที่เปลี่ยนงานบ่อย เขาก็พูดว่า “เมื่อไหร่แม่จะมีตังเก็บ เมื่อไหร่แม่จะมีบ้านมาเปลี่ยนงานบ่อยแบบนี้“ หนูฟังเเล้วก็เฟลค่ะ
เรื่องที่เขาติมากที่สุดก็เป็นเรื่องลดน้ำหนัก สิ่งที่แม่พูดคือ “ถ้าไม่จริงจังกับการลดน้ำหนักก็ไม่ซื้อยาให้กินแล้ว” “ไปเย็บกระเพาะคงง่ายสุด” ซึ่งเราเป็นคนกินน้อยแต่ยังอ้วนค่ะ และตั้งใจลดน้ำหนัก แต่พอฟังแล้วก็หมดกำลังใจค่ะ
มาล่าสุด แฟนหนู แต่คบกันมาจะ5ปีเเล้วค่ะ เขาบอกว่า ”หนูเล่นกับเเฟนเยอะเกินไป“ ทั้งที่เเถบจะไม่ได้อะไรกัน แถมนอนก็แยกห้องกันค่ะ เวลาอยู่กับเเฟนก็อยู่ในสายตาพ่อกับแม่ตลอด เขาถามว่า ”มีเเค่จับมือกันใช่มั้ย“ หนูก็บอกว่า ”ก็ทำเหมือนคู่รักทั่วไป“ ต่อมาก็ถามว่า ”แล้วกลับกทม.ด้วยกันก็นอนซบกันใช่มั้ย“ หนูก็บอกว่า ”ไม่ใช่ หนูอ่านนิยาย แถมหลับก็นอนที่เบาะตัวเอง“ สิ่งที่หนูได้คือ ”ถ้าพ่อพูดคงพูดแรง แต่ช่วยรักษาหน้าแม่หน่อยนะ แม่ผิดเองที่เลี้ยงลูกได้ไม่ดี แม่อายแฟน กลัวเเฟนจะพูด“ ซึ่งพอแฟนรู้เรื่อง แฟนก็บอกว่า ” เค้าไม่ได้คิดแบบนั้น เค้ารู้ว่าเธอเป็นตัวของตัวเอง เค้าโอเค“
และวันนี้ค่ะ หนูไปวัดทำบุญ แต่งตัวเดรสยาว มีเสื้อคลุม แต่เสื้อมันบาง เเม่บอกว่า “แต่งตัวไปวัด ทำให้มันเรียบร้อยหน่อย เสื้อมันบางไป ทีหลังใส่เสื้อซับในนะ” ทั้งที่บรรยากาศวัดสวย ใดๆคือไม่ชม มีแต่คำติ ไม่มีคำชม ตั้งเเต่เกิดมายังไม่เคยได้ยินคำชมจากคนเป็นพ่อกับแม่ แถมตอนนี้ หนูเริ่มรู้สึก อึดอัด กดดัน เสียใจ เสียความรู้สึกไปหมดค่ะ ไม่รู้ว่าเขาเคยภูมิใจ หรือ พอใจในสิ่งที่เราทำมั้ย แต่เราเหนื่อยค่ะ
ปล. แฟนเราทำงานเเล้วนะคะ อายุเท่ากัน งานมั่นคง งานดี เงินดีค่ะ
พี่ๆคิดว่าหนูควรจัดการเรื่องนี้ยังไงดีคะ