_{เรื่องมันมีอยู่ว่า ที่บ้านมีเด็ก 2 คน อายุห่างกันแค่ 3 เดือน}
คนโต 5 ขวบ คือลูกของลูกสาวคนเล็กของยาย เราเรียกเขาว่าน้า
ส่วนคนเล็กคือลูกเราเองค่ะ 4 ขวบ 9 เดือน คนโตส่วนมากยายจะเป็นคนเลี้ยงค่ะเพราะพ่อแม่เขาทำงานอยู่กรุงเทพ ส่วนเราเลี้ยงลูกเองมาตั้งแต่เขาเกิด ในความรู้สึกเรา ถ้าเราทำงานแล้วให้ยายดูแล เลี้ยงให้ ถ้าเขาจะสอน ดุ หรือตีลูกเรา เราไม่โกธรไม่ว่าไม่เคืองเขานะคะ แต่นี่เราเลี้ยงของเรามา เราขามาตีลูกเราต่อหน้าเรา ทำใจไม่ได้จริงๆค่ะ เราร้องไห้แบบเจ็บแทนลูก เราไม่อยากให้ถึงขั้นมาตีลูกเรา เพราะหลานเขาที่เลี้ยงอยู่เราเองก็ได้แต่สอน ดุ ไม่ได้มาตีแบบที่เขาทำกับลูกเราเลยค่ะ เรื่องมันเกิดจากหลานเขาวิ่งถือผ้าขนหนูมาจะตีลูกเราก่อน ลูกเราจับผ้าได้เลยโยนลงน้ำ หลานเขาเลยร้องไห้ฟ้องเราฟ้องยาย และบอกว่าอย่ามาเล่นกับลูกเรา เขาโมโหตีหลานเขาไปหลายที สักพักเห็นลูกเราเลยมาตีบ้างแต่ตีไป 1 ทีที่แขน ใช้ไม้เรียว เป็นรอย เราเลยโมโหพูดว่าถ้าหลานเขาดื้อจะตีบ้าง เขาเลยว่าเราว่าลูกมันอ่ะแตะไม่ได้เลย สะกิดไม่ได้เลย แต่ทีหลานเขาอ่ะใครว่า ปกป้องหลานตลอด และก็มาฟ้องเรา แต่พอเป็นลูกเราไม่มีอะไรดีเลย ชอบบูลลี่ ชอบว่าพูดไม่ชัด พูดไม่รู้เรื่อง หน้าตาเหมือนอีโต้ขว้างเหี้*** มาด่าเราว่าเกินไป ตีไม่ได้ แตะไม่ได้เลย ไล่ให้ไปอยู่ที่อื่น ว่าเราหยิ่ง นิสัยแบบนี้กูจะไม่ให้อะไรสักอย่าง เราเองก็ไม่ได้หวังอะไรจากเขา เพราะที่เราอยู่กับยายคือเขาเลี้ยงเรามาแต่เด็ก บางครั้งเราก็อึดอัด ทำอะไรก็ไม่ค่อยถูกใจเขา จนตอนนี้เราอายุ 26 ก็ยังไม่ดีพอสำหรับเขาเลยค่ะ เวลาพาไปซื้อของ ไปหาหมอที่โรงพยาบาลเราไม่มีความดีเลยหรอคะ และที่เราคิดแบบนี้มันผิดหรอคะที่เราเลี้ยงลูกเองแล้วไม่อยากให้เขามาตี เพราะเราก็ไม่เคยตีหลานเขา หรือเราควรแยกออกมาดีค่ะ กลัวแยกออกมาก็กังวลเรื่อง คชจ.ที่เพิ่มขึ้น เครียดมากๆเลยค่ะ 26 ปี คือโดนทั้งคำดูถูก ซ้ำเติม บูลลี่ โดนตีมาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ยังไม่จบที่รุ่นเรา