ตอนเด็กๆเราไม่สนิทกับแม่เลยค่ะ เพราะแม่เราค่อนข้างหัวโบราณมาก แล้วก็เข้มงวดในบางเรื่อง ยิ่งช่วงเราวัยรุ่นคือปรึกษาอะไรไม่ได้เลย หรือมีเรื่องอะไรที่อึดอัดใจ อยากเล่าให้เค้าฟัง แต่ก็รู้ว่าเค้าจะตอบมาว่ายังไง ก็เลยไม่เล่าดีกว่า ตอนอยู่ม.ปลายแล้วเห็นเพื่อนสนิทกับแม่คุยกันทุกเรื่องจะรู้สึกว่าดีจัง เหมือนเพื่อนกันเลย แต่ของเราเหมือนครูปกครองกับนักเรียน 5555 ตอนมหาลัย เราก็เจอเรื่องราวที่หนักๆมาทั้งเรียนและความรัก เราจะผ่านมันไปด้วยตัวเองทุกครั้ง คือถ้าฉันไม่ช่วยตัวเอง ใครจะช่วยฉัน เราคิดงี้ 

แต่ใดๆพอเราโตขึ้น กระบวนการความคิด ทัศนคติมุมมองต่างๆมันก็กว้างขึ้น ในบางมุมเราเข้าใจแม่นะ ว่าทำไมเค้าแสดงออกแบบนั้น ยิ่งปจบ.เราอายุ33แล้ว เราได้คุยกับเค้ามากขึ้นตั้งแต่ช่วงหลัง26 ก็ยิ่งรู้สึกว่า แม่ก็เจออะไรมาเยอะ และจริงๆที่เค้าแสดงออกแบบนั้นก็เพราะรักและเป็นห่วงเรานี่แหละ อีกอย่างพอเราแต่งงานแล้ว เค้าปล่อยชิวเลย 5555 เหมือนเค้าปลดล็อกสกินส่งลูกจนถึงเส้นชัย ประมาณนั้นค่ะ