" สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกที่เขียนขึ้นมา อยากจะเก็บไว้อ่านในวันที่ชีวิตประสบความสำเร็จแบบที่ตั้งใจไว้และเผื่อว่าใครบางคนกำลังมองหาแสงจากห้องมืดแบบเรา "
ขออนุญาตแทนตัวเองว่าเจน ตอนนี้เจนอายุ 19 ปีค่ะ เจนเป็นลูกคนโตค่ะ เติบโตมาในครอบครัวที่ค่อยข้างอบอุ่นแต่ไม่สมบูรณ์แบบ พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ประถม ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี เจนอยู่กับแม่ตั้งแต่มัธยมต้นจนปัจจุบัน แม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ส่งเสียน้องอีกสองคน รวมถึงตัวเจน ทุกค่าใช้จ่าย ไม่ว่าจะค่าเทอม ค่ากิน แม่เป็นคนดูแลพวกเราทั้งหมด หลังโควิดมาเศรษฐกิจไม่ดี รายได้แม่น้อยลง แต่ลูกโตขึ้นทุกวัน ค่าใช้จ่ายมากขึ้นทุกวัน ทำให้หลายครั้งเงินไม่พอใช้ ต้องไปหยิบยืมมา เจนรู้ว่าแม่เจนทำดีที่สุดแล้ว เป็นแบบนี้จนเจนจบมัธยมปลาย เจนเลือกที่จะเรียนต่อตามที่แม่อยากให้เรียน สายการเรียนในช่วงมัธยมปลาย เจนก็เรียนในสายที่แม่เลือกให้ เจนเข้าใจว่ามันมีความมั่นคงในอนาคต และเจนยอมฝืนตัวเองเรียน ผลลัพธ์คือเจนเรียนแย่ มีแต่วิชาอังกฤษที่ตั้งใจ หลังจากที่เจนเลือกเรียนคณะที่แม่อยากให้เรียน เจนเรียนไม่ไหว เลยลาออก ตั้งใจจะทำงาน เก็บเงินไปเรียนในสิ่งที่อยากเรียน แต่ในหลายๆครั้ง มันทำให้เจนเลือกที่จะหยุดความฝันการเรียนต่อมหาลัย แล้วเลือกที่จะเรียนรามแทน เพราะต้องการทำงานหาเงินช่วยแม่ แบ่งเบาค่าใช่จ่าย เพราะถ้าเจนเลือกที่จะไปเรียนมหาลัย แม่เจนกับน้องต้องลำบากแน่ๆ เจนเลยเลือกที่จะเรียนและทำงานส่งตัวเองไปด้วย มีหลายครั้งตั้งแต่ทำงาน เจนช่วยแม่ใช้หนี้ ให้เงินแม่ทุกเดือน บางครั้งมันก็ไม่พอ แม่ยืมไปบ้าง นานกว่าจะคืน เงินเดือนที่หามา ต้องใช้อย่างระวัง มีหลายครั้งที่รู้สึกน้อยใจว่าทำไมมันถึงไม่ดีขึ้นเลย ยิ่งโตยิ่งเหนื่อย การเป็นพี่คนโตมันเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ เจนรักครอบครัวมาก รักแม่รักน้อง ยอมเหนื่อย ยอมไม่เรียนต่อในที่ที่อยากเรียน เจนยอมทำงานหนักถ้ามันจะทำให้แม่กับน้องสบาย ในหลายๆครั้งที่ร้องไห้ เจนยังมีความหวังเสมอว่าเจนจะผ่านมันไปได้ เจนรับมือได้ เจนยังมองหาแสงสว่างในวันที่ฝนตกฟ้าร้อง ในวันที่ไม่มีแสงส่องถึง เจนพยายามทำทุกอย่างให้ดี เพราะยังมีความหวังและเชื่อในตัวเองเสมอว่าเราทำได้ สิ่งที่อยากให้เป็นมันจะเกิดขึ้นจริง อยากขอกำลังใจจากพี่ๆที่เข้ามาอ่าน และเจนเองอยากให้กำลังใจคนที่กำลังสิ้นหวังเหมือนเจน อยากให้รู้ว่าคุณเติบโตมาได้ดี อย่าหมดศรัทธาในตัวเอง ฝนจะไม่ตกตลอดไป เจนจะผ่านช่วงวัยนี้ไปให้ได้ เพราะเจนในเวอร์ชั่นที่ประสบความสำเร็จรออยู่ อดทนไปด้วยกันนะคะ
มุมมองจากห้องมืด
ขออนุญาตแทนตัวเองว่าเจน ตอนนี้เจนอายุ 19 ปีค่ะ เจนเป็นลูกคนโตค่ะ เติบโตมาในครอบครัวที่ค่อยข้างอบอุ่นแต่ไม่สมบูรณ์แบบ พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ประถม ฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี เจนอยู่กับแม่ตั้งแต่มัธยมต้นจนปัจจุบัน แม่เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว ส่งเสียน้องอีกสองคน รวมถึงตัวเจน ทุกค่าใช้จ่าย ไม่ว่าจะค่าเทอม ค่ากิน แม่เป็นคนดูแลพวกเราทั้งหมด หลังโควิดมาเศรษฐกิจไม่ดี รายได้แม่น้อยลง แต่ลูกโตขึ้นทุกวัน ค่าใช้จ่ายมากขึ้นทุกวัน ทำให้หลายครั้งเงินไม่พอใช้ ต้องไปหยิบยืมมา เจนรู้ว่าแม่เจนทำดีที่สุดแล้ว เป็นแบบนี้จนเจนจบมัธยมปลาย เจนเลือกที่จะเรียนต่อตามที่แม่อยากให้เรียน สายการเรียนในช่วงมัธยมปลาย เจนก็เรียนในสายที่แม่เลือกให้ เจนเข้าใจว่ามันมีความมั่นคงในอนาคต และเจนยอมฝืนตัวเองเรียน ผลลัพธ์คือเจนเรียนแย่ มีแต่วิชาอังกฤษที่ตั้งใจ หลังจากที่เจนเลือกเรียนคณะที่แม่อยากให้เรียน เจนเรียนไม่ไหว เลยลาออก ตั้งใจจะทำงาน เก็บเงินไปเรียนในสิ่งที่อยากเรียน แต่ในหลายๆครั้ง มันทำให้เจนเลือกที่จะหยุดความฝันการเรียนต่อมหาลัย แล้วเลือกที่จะเรียนรามแทน เพราะต้องการทำงานหาเงินช่วยแม่ แบ่งเบาค่าใช่จ่าย เพราะถ้าเจนเลือกที่จะไปเรียนมหาลัย แม่เจนกับน้องต้องลำบากแน่ๆ เจนเลยเลือกที่จะเรียนและทำงานส่งตัวเองไปด้วย มีหลายครั้งตั้งแต่ทำงาน เจนช่วยแม่ใช้หนี้ ให้เงินแม่ทุกเดือน บางครั้งมันก็ไม่พอ แม่ยืมไปบ้าง นานกว่าจะคืน เงินเดือนที่หามา ต้องใช้อย่างระวัง มีหลายครั้งที่รู้สึกน้อยใจว่าทำไมมันถึงไม่ดีขึ้นเลย ยิ่งโตยิ่งเหนื่อย การเป็นพี่คนโตมันเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ เจนรักครอบครัวมาก รักแม่รักน้อง ยอมเหนื่อย ยอมไม่เรียนต่อในที่ที่อยากเรียน เจนยอมทำงานหนักถ้ามันจะทำให้แม่กับน้องสบาย ในหลายๆครั้งที่ร้องไห้ เจนยังมีความหวังเสมอว่าเจนจะผ่านมันไปได้ เจนรับมือได้ เจนยังมองหาแสงสว่างในวันที่ฝนตกฟ้าร้อง ในวันที่ไม่มีแสงส่องถึง เจนพยายามทำทุกอย่างให้ดี เพราะยังมีความหวังและเชื่อในตัวเองเสมอว่าเราทำได้ สิ่งที่อยากให้เป็นมันจะเกิดขึ้นจริง อยากขอกำลังใจจากพี่ๆที่เข้ามาอ่าน และเจนเองอยากให้กำลังใจคนที่กำลังสิ้นหวังเหมือนเจน อยากให้รู้ว่าคุณเติบโตมาได้ดี อย่าหมดศรัทธาในตัวเอง ฝนจะไม่ตกตลอดไป เจนจะผ่านช่วงวัยนี้ไปให้ได้ เพราะเจนในเวอร์ชั่นที่ประสบความสำเร็จรออยู่ อดทนไปด้วยกันนะคะ