ครั้งแรกที่ผมได้ผมกับผู้หญิงคนนี้ในสายตาผมเธอก็แค่มนุษย์คนนึงที่ไม่ต่างอะไรกับคนทั่วไป แทบจะไม่อยู่ในสายตาผมเลยด้วยซ้ำ แต่อยู่มาวันนึงเธอได้ทักมาปรึกษาเรื่องเรียน จุดเริ่มต้นมันอยู่ตรงนี้แหละ จากเรื่องเรียนก็เริ่มเลยเถิดเป็นเรื่องงานเรื่องความรักเรื่องครอบครัว ตอนนั้นผมก็ยังไม่ได้คิดอะไรกับเธอหรอก แต่พอเราได้คุยกันบ่อยขึ้น จากอาทิตย์ละครั้ง 4วันครั้ง 3/2/วันครั้ง ก็กลายเป็นวันเราได้คุยกันทุกวัน ความรู้สึกของผมมันก็เริ่มจะมีขึ้นมาและผมก็คิดว่าเธอก็มีเหมือนกัน ผมไม่ใช่พวกชอบคิดไปเองหรอก..มั้ง แต่เรื่องนี้ผมคิดไม่ผิดแน่นอน เธอบอกผมว่าผมเป็นคนที่เข้าใจความรัสึกเธอตลอด..มากกว่าแฟนของเธออีก..
ผมเลยตัดสินใจบอกชอบเธอไป ผลสรุปออกมาว่า นกครับ..ผมก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่หรอก แต่ถึงจะเป็นเวลาแค่สั้นๆมันก็ทำให้ผมลืมเธอไม่ได้ซักที..และเราก็ได้ห่างหายกันไปพักใหญ่ๆ นี่คือการแยกกันครั้งที่1 หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับเธออีกเพราะผมอยากที่จะลืมเธอไปให้เร็วที่สุด แต่เธอก็กลับมาหาผมอีกครั้งพร้อมกับปัญหาเดิมๆความรักครอบครัวงาน แล้วคิดว่าคนอย่างผมจะทำยังไงละ..แน่นอนครับกูลืมไม่ได้ โอกาสมันมาอีกครั้งแล้วใครจะทิ้งมันไปละ..โครตคิดผิดเลย..เพราะหลังจากนั้นผมก็ทำตัวดีมาตลอดแสดงออกทุกอย่างว่าผมชอบเธอรักเธอมากขนาดไหนและผมก็รู้ว่าความรู้สึกของเธอก็ไม่ต่างกันแต่ผมก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเรื่องของเรามันถึงเป็รไปไม่ได้เพราะเธอมีแฟนหรอ แต่แฟนที่อยู่ด้วยแล้วมันมีแต่น้ำตามันจะไปอยู่ทำไม ผมกับเธอได้แยกห่างและกลับมาคุยกันแบบนี้ประมาณ10ครั้งได้แล้วและแต่ละครั้งมันก็ไม่ใช่ระยะเวลาสั้นๆ เธอกลับมาหาผมเองและก็จากผมไปเองผมก็ไม่รู้หรอกว่าเธอต้องการอะไร..แต่ทุกครั้งที่เธอทำแบบนี้มันไม่มีครั้งไหนเลยที่ผมไม่เคยเจ็บ มันรู้สึกเหมือนหัวใจมันมีแต่รูพรุนเต็มไปหมด...และแล้วมันก็คงจะถึงขีดจำกัดของผม ผมบอกกับเธอไปว่า การที่เธอกลับมาครั้งนี้เราขอให้มันเป็นครั้งสุดท้ายนะ..เหมือนถึง ถ้าเธอจากเราไปอีกเธอก็จากเราไปตลอดกาลซะ สรุป..ก็จากกันจริงหวะ แต่ก่อนจะจากกัน เธอได้บอกว่าเธอก็รักผมและก็ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมได้ทำหรือมอบให้เธอ ผมคงจะเป็น1ในผู้ชายที่เธอไม่มีวันลืมเลย แต่มันไม่ใช่แค่เธอหรอกที่จะไม่ลืม เพราะตอนนี้หัวใจผมมันจำแต่เธอไว้เต็มไปหมด ผมไม่สามารถสลัดเรื่องของเธอทิ้งได้เลย แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บแต่มันก็หยุดคิดไม่ได้ มันเป็นอะไรที่ทรมารมาก ผมคิดถึงเธอ อยากอยู่กับเธอ อยากมองหน้าเธออีก มันเป็นความอัดอั้นที่ต่อให้เขียนออกมาเท่าไหร่ก็ระบายออกมาไม่หมด แต่ผมคงต้องยอมรับมันจริงๆ
ชอบคำนี้นะ กาลเวลาไม่ได้รักษาทุกสิ่งแต่การยอมรับความจริงจะรักษาทุกอย่าง ผมอาจจะเขียนแบบทำให้เธอดูไม่ดีไปซักหน่อยแต่พวกคุณไม่รู้จักเธอดีเท่าผมหรอก เธอจะเป็นคนแรกคนเดียวและคนสุดท้ายที่ผมจะยอมเจ็บแบบนี้อีก..จบ