สวัสดีค่ะ พอดีได้มานั่งทบทวนตัวเองเลยเกิดคำถามขึ้นว่าจริง ๆ แล้วเราเป็นอะไรกันแน่?

ย้อนไปช่วงมัธยมปลาย ตอนนั้นอยู่ ม.5 ได้เข้ารับการรักษากับจิตแพทย์ ตอนนั้นอาศัยอยู่กับป้าและแฟนของป้าค่ะ เราอยู่กับเขามาตั้งแต่ ม.4 เขาส่งเสียค่าเรียนหนังสือ เลี้ยงดูอย่างดีเลย (ไม่ได้อยู่กับแม่เพราะมีเหตุจำเป็นค่ะขออนุญาตไม่กล่าวถึง)

แต่แล้วความรู้สึกมันไม่ได้ดีอะไรเลยค่ะ เราไม่ได้รู้สึกแฮปปี้ตลอดเวลา 2 ปี รู้สึกอึดอัด และต้อง Pretend ตลอดเวลา เศร้าและร้องไห้บ่อยเลยลองเข้าปรึกษาจิตแพทย์เข้าพบเพียง 2-3 ครั้ง จากนั้นก็ไม่ได้พบอีก จนจบม.5 ขึ้นม.6 เลยตัดสินใจย้ายไปอยู่กับแม่ความรู้สึกมัน Comfort มากกว่าถึงแม้จริง ๆ จะเข้ากันไม่ได้

แต่พอมาปัจจุบันอาการเศร้าเสียใจมันไม่มี ไม่ใช่ไม่มีอารมณ์เศร้านะคะ มันมีแต่น้อยมาก เหมือนคนละคนเลย จากคนเศร้าบ่อย ๆ ตอนนี้กลายเป็นคนมั่นใจมากขึ้น และมองโลกในแง่ดีมากขึ้นเพียงแค่เวลาไม่ถึง 2 ปี เราเลยคิดว่าจริง ๆ แล้วเราเป็นซึมเศร้าจริงหรอ? หรือเป็นแค่ภาวะหรืออาจจะแค่เศร้า

ปล. ปัจจุบันคือจบม6มา2ปีแล้วนะคะ อยู่กับน้าตอน ม4ถึงม5 ม6ย้ายมาอยู่กับแม่ จนจบม6 มา2ปีก็ยังอยู่กับแม่ค่ะ เผื่อมีคนงงค่ะ

ปล. 2 จริง ๆ หมอก็วินิจฉัยว่าเป็นซึมเศร้านะคะในตอนนั้นแต่เราแค่รู้สึกว่าทำไมมันหายเร็วมากกว่าคนอื่น ๆ ไม่ใช่ว่าไม่อยากหายนะคะแค่สงสัยในตัวเอง