เรารู้สึกท้อมากเลยค่ะ รู้สึกเหนื่อยกับชีวิต สติสังไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เราทำงานพาร์ทไทม์ร้านอาหารค่ะ เวลาเรายืนในร้านบางทีลูกค้าเยอะบรรยากาศวุ่นวายมากเลยค่ะแต่ในหัวเราจะคิดไปเรื่องอื่นทำให้เราเหม่อสมาธิหลุดกับสิ่งตรงหน้า ต้องมีคนคอยดึงให้กลับมา เราจะคิดเรื่องแบบทำไมเราต้องมาอยู่ตรงนี้คิดถึงแม่พ่อน้องคิดแบบว่าในเรื่องที่คิดแล้วน้ำตามันจะคลออะค่ะ พอกลางคืนมาเราไม่กล้านอนเลยค่ะเราไม่อยากให้มันเช้าไวรู้สึกเสียดายเวลาบางทีอยู่ดีๆก็อึดอัดในใจเป็นกังวลจนอยากกรี๊ดออกมา เรารู้สึกแย่กับตัวเองมากๆค่ะ